ΖΩΗ - ΠΙΣΤΙΣ - ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο ανθρωπος σημερα ζει σε μια ομαλη περιοχη ενος συμπαντος, του οποιου η διαμετρος ειναι περιπου 20 δισεκατομμυρια ετη φωτος. Ενα ετος φωτος ισουται με 9.461.000.000.000 χιλιομετρα. Το συμπαν αυτο, αγνωστο για ποιο λογο, εχει ιδιοτητες που του δινουν την δυνατοτητα να υπαρχη για μεγαλα χρονικα διαστηματα και να δημιουργη δισεκατομμυρια αστρα και γαλαξιες απο την συνηθη ορατη υλη του 5 % - ο ουσια της εξωτερικης μαυρης υλης, που αποτελει περιπου το 95 % της υλης που περιεχει το συμπαν αυτο, παραμενει ακομη αγνωστη (προφανως 25 % μαυρη υλη και 70 % μαυρη ενεργεια) – της ολικης υλης, που περιεχει.

Μονο συμπαντα με αστρα και γαλαξιες και μεγαλη χρονικη περιοδο υπαρξης εχουν δυνατοτητες για την γεννηση, την εξελιξη και την καταστροφη της ζωης (1). Το συμπαν μας ειναι ενα ιδιομορφο δημιουργημα, οπου ολα τα ορατα και αορατα στοιχεια του αποτελουν ενα απατηλο ονειρο και δεν μπορουν να παρατηρηθουν συνολικα, διοτι αυτο δεν συλλαμβανεται ως συνολο με τα μικρης εμβελειας αισθητικα ανθρωπινα οργανα. Τα ορατα του στοιχεια, σε σχεση με την ολικη πραγματικοτητα, συμπεριφερονται οπως ο αφρος της κορωνας των κυματων στον ωκεανο. Εξεταζοντας προσεκτικα τον ανθρωπο και τις αλλες μορφες της ζωης στον πλανητη μας διαπιστωνουμε, οτι αυτος αποτελειται απο μια συγκεντρωση πρωτονιων, νεοτρονιων και ηλεκτρονιων και δη 10 στην 28 κβαντοτεμαχιδιων υλης, απο τα οποια σχηματιζονται τα ατομα και τα μορια, τα οποια με φανταστικα πολυπλοκες διαδικασιες σχηματιζουν τα κυτταρα, τρισεκατομμυρια των οποιων βρισκονται στο ανθρωπινο σωμα. Συνεπως η καταγωγη του ανθρωπου βρισκεται μεσα σε μια τυρβωδη κινηση των στοιχειων του συμπαντος, απο την οποια δημιουργηθηκε μια πρωταρχικη συσσωρευση και συμπυκνωση υλης σε μορφη ενος στοιχειωδους νεφους, το οποιο στην φαση αυτη στροβιλιζονταν, περιστρεφονταν και μετακινουνταν, εως οτου σχηματισει την πληρη χρυση σπειροειδη ελικα του Πυθαγορα, δηλαδη το συμπατικο DNA. Ο ανθρωπος συνεπως δεν ειναι τιποτε αλλο απο «σκονη ενδογαλακτικου νεφους». Ειναι ενα υπεροχο πραγμα να γνωριζουμε, οτι τα ατομα σιδηρου στην αιμοσφαιρινη του ανθρωπινου αιματος προερχονται απο μια σουπερνοβα εκρηξη, απο την οποια προεκυψεν το ηλιακο μας συστημα, πριν περισσοτερα απο 5 δισεκατομμυρια γηινα χρονια.

Τι ειναι ομως η ζωη; Σε τι ειδους υπερταξικες συσχετισεις και νομοτελειες εισερχεται η ιστορια της; Δημιουργηθηκε αυτη μονη της με την επιδραση των νομων που κατοι κουν στο εσωτερικο της; Ειναι οι γηινες προϋποθεσεις που αφησαν να γεννηθη η ζωη τοσο ειδικες, ωστε να βρισκομαστε μονοι στο συμπαν; Ειναι η ζωη ενα αναποφευκτο αποτελεσμα της κοσμικης εξελικτικης πορειας μιας κοσμικης αναγκαιοτητας; Δεν γνωριζουμε ακομη τι ειναι καν αυτο που εθεσεν την ζωη σε κινηση. Ενα οποιοδηποτε κβαντοτεμαχιδιο ή ατομο ή χημικο στοιχειο μονο του, δεν ειναι σε θεση να δημιουργηση κατι που ζει. Κατα την αρχικη φαση της δημιουργιας προφανως συγκεντρωθηκαν μορια με περιεχομενο υδρογονου, που ηταν σε θεση να αντιγραφονται μονα τους. Η φαση αυτη προϋποθετεν χημικους μετασχηματισμους, που με την σειρα τους δημιουργουσαν οργανικα μορια πολυπλοκης δομης. Οι ποιο συχνες ενωσεις υδρογονου στην αρχικη γη, ησαν αερια με μονο ενα ατομο υδρογονου ανα μοριο. Τα κυριωτερα συστατικα των ζωντων οργανισμων οπως πλουσια σε ενεργεια ηδη ζαχαρις, λιπη, που δημιουργουν μεμβρανες και περιπλοκα αμινοξεα, μπορουν να υπαρχουν δια μεσου δωδεκαδος ατομων υδρογονου ανα μοριο. Τα αμινοξεα ειναι αχροα σωματα, κρυσταλικα ευδιαλυτα ως επι το πλειστον στο νερο. Απο βιολογικη αποψη αποτελουν αυτα τους οικοδομικους λιθους του μοριου των λευκωματων. Οι πρωτεϊνες αποτελουν το κυριο συστατικο των πρωτοπλασματων των κυτταρων και το οργανικο υποστηριγμα του σωματος της ζωϊκης ζωης, οπως ειναι οι υδατανθρακες το οργανικο υποστηριγμα της φυτικης ζωης. Στην χημοσυνθεση ο κοσμος της ζωης βασιζεται σε αποικιες βακτηριδιων που λαμβανουν την ενεργεια και την τροφη τους απο χημικες ενωσεις του υδροθειου. Οι πρωτεϊνες μονες τους δεν ειναι σε θεση να πολλαπλασιαζονται. Την δουλεια αυτη την αναλαμβανει ο μαστορας του πολλαπλασιασμου, το DNΑ, που μπορει να αντιγραφη τον εαυτο του εντος μονο ενος δευτερολεπτου. Χωρις το DNΑ δεν μπορουν να υπαρξουν οι πρωτεϊνες και χωρις τις πρωτεϊνες το DNΑ δεν μπορει να κανει τιποτε. Απο την αλλη πλευρα το DNΑ, οι πρωτεϊνες, τα αμινοξεα κ.α. χωρις το καταλληλο περιβαλλον του κυτταρου δεν μπορουν να παραγουν ζωη.

Μεσα στο κυτταρο λαμβανει χωρα ο περιφημος χoρος που ονομαζουμε το θαυμα της ζωης. Πως μπορεσε ομως η ζωη να εμφανισθη για πρωτη φορα πριν απο περιπου 3 δισεκατομμυρια χρονια, σε συνθηκες που τιποτε δεν προδικαζε, οτι απο απλες μονοκυτταρες ουσιες θα μπορουσε να προκυψη ενας υπεροχος και πολυπλοκος μοριακος μηχανισμος παραγωγης ζωντων οντων με περιπλοκες ζωικες δομες; Το DNΑ εντος του κυτταρικου πυρηνα του ανθρωπου εχει μηκος 2 μετρα και βρισκεται τυλιγμενο και πιεσμενο. Ο ανθρωπινος οργανισμος περιεχει περιπου 2 εκατομμυρια χιλιομετρα DNΑ. Καθε DNΑ αποτελειται απο περιπου 3,2 δισεκατομμυρια κωδικα γραμματα, που αρκουν για 10 στην 480.000.000 συνδυασμους. Το DNΑ ομως και οι πρωτεϊνες δεν μιλουν την ιδια γλωσσα, δηλαδη δεν εχουν το ιδιο κωδικο συστημα. Ανταλασσουν μεταξυ τους πληροφοριες μεσω μεταφραστων δηλαδη μεσω των RNA.

Ενα κυτταρο του ανθρωπινου σωματος μπορει να συγκριθη με ενα κρατος που εχει 10 στην 16 πολιτες, οπου ο καθε πολιτης ειναι υποχρεωμενος να εκτελη καταλληλα προγραμματισμενες εργασιες για το ευ ζην ολων των πολιτων του κρατους. Στον ανθρωπινο οργανισμο εργαζονται 200.000 διαφορετικου ειδους πρωτεϊνες. Γνωριζουμε μονο τι κανουν 4.000 ειδη πρωτεϊνων. Για τις εργασιες των υπολειπων 196.000 ειδων πρωτεϊνων εχουμε ακομη απολυτη αγνοια. Ενα κυτταρο μπορει επισης να συγκριθη με ενα διυλιστηριο, οπου λαμβανουν χωρα διαφοροι χημικοι μετασχηματισμοι και με μια μητροπολη γεματη απο μια πληθωρα γρηγορων δραστηριοτητων και αλληλοεπιδρασεων, πισω απο τις οποιες κρυβεται παντοτε ενα συστημα με καθωρισμενους στοχους. Μεσα στο κυτταρο αυτο ειναι ανυπαρκτο το πανω και κατω, δηλαδη η δυναμη της βαρυτητας μεσα στο κυτταρο δεν εχει καμια σημασια. Επισης πουθενα μεσα στο κυτταρο δεν υπαρχει χωρος για ενα μεγεθος του ατομου, διοτι παντου κατι λαμβανει χωρα και ρεει αδιακοπα ηλεκτρικη ενεργεια, παρ’ ολο που ο ανθρωπος δεν αισθανεται οτι ειναι ηλεκτρικα φορτισμενος, ενω στην πραγματικοτητα ειναι. Η τροφη του ανθρωπου που μετα την αφομοιωση καταληγει απο το λεπτο εντερο και το αιμα στα κυτταρα του ανθρωπινου οργανισμου και το εισπνεομενο οξυγονο ενωνονται και παραγουν ηλεκτρισμο. Μονο 0,1 Vοlt μετακινειται σε αποστασεις που μετριουνται σε νανομετρα. Εαν αυτα τα μεγενθυνουμε σε ανθρωπινες διαστασεις, παραγεται μια ωθηση των 20 εκατομμυριων Volt ανα μετρο, που ανταποκρινεται σε μια ηλεκτρικη φορτωση μιας μεγαλης καταιγιδας. Τα εκατομμυρια λυσοσωμων, ενδοσωμων, ριοσωμων, περιξισωμων, πρωτεϊνων καθε μεγεθους και μορφης κ.α. που υπαρχουν εντος του κυτταρου, προσκρουονται με τα εκατομμυρια αλλων αντικειμενων και απορροφουν απο τις θρεπτικες ουσιες την ενεργεια σχηματιζοντας δομες κυτταρων, εξουδαιτερωνοντας αποβλητα, αντιστεκοντας σε εισβολεις, στελνοντας και δεχοντας μυνηματα και αποκαταστατωντας ζημιες. Ζωικες δομες με κυτταρα συντονισμενα με ειδικες λειτουργιες πρωτοεμφανισθηκαν πριν περιπου 800 εκατομμυρια χρονια, οταν ο πλανητης μας ειχε ηλικια 3,8 δισεκατομμυρια χρονια (2).

Πολυπλοκες ζωικες μορφες κυριαρχησαν στην γεωλογικη εποχη του Καμβριου, δηλαδη πριν 540 εκατομμυρια χρονια. Συνεπως σε μια χρονικη περιοδο μεταξυ 10 και 20 εκατομμυρια γηινα χρονια ελαβε χωρα η δημιουργια ολων των μεχρι σημερα γνωστων μορφων ζωης, οταν ακομη η γη βομβαρδιζονταν κοσμικα και επεζησεν τον βομβαρδισμον αυτον. Σε συγκριση με την σημερινη ηλικια του πλανητη μας των 4,6 δισεκατομμυριων γηινων χρονων, η εξελικτικη αυτη πορεια της ζωης μπορει να θεωρηθη αλματωδης. Οι περισσοτεροι ανθρωποι του πλανητη γη πιστευουν μεχρι σημερα οτι ο δημιουργος του συμπαντος εχει γραψει ενα βιβλιο, που δεν εχει ουτε ενοτητα υφους ουτε εσωτερικη ομοιoγενεια, και οτι εχει πλασσει τη γη με τα 250.000 ειδη σκαθαριων 2.500 χρονια μετα την περιοδο που οι Βαβυλωνιοι και οι Σουμεριοι εμαθαν πως να παραγουν μπυρα.

Μονο αυτο το παραδειγμα δειχνει οτι οι ανθρωποι του πλανητη γη εχουν ανατραφει απο τους «μαγους της απατης» σε κατασταση πληρους μεθης μεσα στους μυθους των μαγων αυτων και βαρυνονται με πεποιθησεις για τον κοσμο μας που αιωρουνται τελειως απαλλαγμενες απο καθε λογικη και απο υλικες αποδειξεις. Το συμπαν ομως ειναι δημιουργημενο υλικα και αιτιολογικα. Αυτο που φαινεται σαν διαμαχη μεταξυ της καθε θρησκειας και της επιστημης, δηλαδη μεταξυ της θρησκευτικης σκεψης και του επιστημονικου πνευματος ειναι ουσιαστικα μια θεμελιωδης αποκλιση που θα συνεχιζει αδιακοπα να επιδεινωνεται, με την επιστημη να αναπτυσεται επ’ αοριστον σε βαρος της θρησκειας, της οποιας ο ρολος παραμεριζεται, οσο ο ανθρωπος αποκτα συνειδηση της ιδιας του της φυσης καθως και του συμπαντος ή των συμπαντων. Κατα τον Sagan C. (13) «πως ειναι ποτε δυνατον, οτι σχεδον καμια απο τις μεγαλες θρησκειες την ημερων μας δεν ανελυσε ποτε τα επιστημονικα επιτευγματα για να βγαλη το συμπερασμα: Αυτο ειναι καλυτερο απ’ οτι σκεφθηκαμε! Το συμπαν ειναι μεγαλυτερο, απ’ οτι μας ελεγαν οι προφητες μας, πολυ ποιο βιαιο, ποιο ντελικατο και ποιο γλαφυρο. Ο θεος πρεπει να ειναι μεγαλυτερος, απ’οτι μπορουμε να φαντασθουμεν. Αντ’ αυτου λενε : οχι, οχι, οχι ! Ο θεος μας ειναι ενας μικρος θεος και επιθυμω να παραμενη μικρος.

Μια θρησκεια ομως, εαν τονιζε οτι το συμπαν ειναι οπως το καταλαβαινει η επιστημη, θα μπορουσε πιθανως να κερδιση περισσοτερο σεβασμο και εντιμοτητα, απ’ οτι καθωριζουν οι πατροπαραδοτες κατευθυνσεις της πιστης. Εαν καποιος νοει με θεο, το συνολο των νομων της φυσικης που κυριαρχουν στο συμπαν, τοτε υπαρχει φυσικα ενας θεος. Παρ’ ολα αυτα ο θεος αυτος ειναι συγκινητικα ανικανοποιητος. Δεν εχει πολυ νοημα να προσευχεται κανεις στους νομους της Βαρυτητας».

Τι ειναι η πιστη; Η επιστολη του ιδρυτου της χριστιανοσυνης προς τους Εβραιους (ΙΑ’:1) Γκαμαλιηλ Σαουλ ή Παυλου οριζει την εννοια πιστη με την φραση «εστι δε πιστις ελπιζομενων υποστασις, πραγματων ελεγχος ου βλεπομενων», δηλαδη η βεβαιωση για πραγματα που ελπιζουμε και η πεποιθηση για πραγματα που δεν βλεπουμε. Ο πρωτανθρωπος ως γνωστο δεν ηταν ακομη σε θεση οπως και πολυ ανθρωποι ακομη σημερα να κατανοηση την διαφορα μεταξυ του παροδικου και του τελικου θανατου στην φυση. Απο τις παρατηρησεις του αρχισε να πιστευη, οτι το ιδιο πρεπει να συμβαινη και στους ανθρωπους μετα τον θανατο τους, δηλαδη αρχισε να πιστευη στην ανασταση και των ανθρωπων, οπως συμβαινει στον περιοδικο κυκλο ζωης και θανατου των φυτων και ζωων μεταξυ φθινοπωρου και ανοιξης. Τεραστια υπομονη και δολο πρεπει να διαθετη ο δαιμονας «πιστη» που εξουσιαζει εντος του ανθρωπου και κρυβεται πισω απο τις αξιες, κλεβοντας το προσωπο αυτων, και γι’αυτο ειναι βεβαιος, οτι αργα η γρηγορα θα κυριαρχησει !!!

Η σωτηρια των ανθρωπων ειναι ενα καλα κατασκευασμενο παραμυθι των θρησκειων, ωστε ο καθε πιστος να μην μπορει ποτε να διαπιστωση, οτι ο μεταθανατιος παραδεισος που τον υποσχονται ειναι στην πραγματικοτητα ο κατοπρισμος της δηψας των ανθρωπων, που μπορει μονο μετα τον θανατο του να κρινη. Ουδεις ομως επεστρεψε ή θα επιστρεψει ποτε απο το βασιλειο του θανατου, για να ενημερωση τους ακομη ζωντας. Οι θρησκειες ομως επιμενουν για εισπρακτικους λογους κατηγορηματικα στις αποψεις τους, αποφασιζουν, προβαινουν σε ορισμους, επινοουν τα μυστηρια για να καλυψουν τις παραλογιες των πορισματων τους ή την βασικη και απολυτη αγνοια τους. Η σιγουρια που αποπνεουν, ξεγελα και εξαπατα τους φτωχους στο μυαλο, που ζαλιζονται ευκολα απο την τοση βεβαιοτητα και τολμη. Δεν επαψαν ομως ποτε να ειναι μια απατη, που ελαβε σαρκα και οστα στην φαντασια του ανθρωπου, σαν φαντασμαγορικη ερμηνεια ενος συμπαντος αγνωστου και ανεξηγητου, στην κατανοηση του οποιου η καθε θρησκεια οχι μονο δεν συνεισφερε το παραμικρο, αλλα απεκρυψε και αυτην την υπαρξη του ακομη. Η ανθρωποτητα ζει ακομη μεσα σε συνεχη μυστικιστικη κριση, η οποια, αναλογα με τις ιστορικες συνθηκες, φθανει σε κρισιμες καταστασεις, που συμβαλλουν στην δημιουργια ενος νεοκολαπτομενου σωτηριο, εμπλοτισμενου με ολη την προηγθεισα μυστικιστικη και πνευματικη εμπειρια, ο οποιος αντικαθιστα παλαιοτερους θεϊκους λυτρωτες που εχουν ηδη υποστει την φθορα του χρονου ή εχουν πεθανει.

Το ανωτατο ομως ον δεν υπηρξε ποτε προγονος του ανθρωπου, διοτι ειναι απογονος αυτου. Δεν ειναι μακρυα ο καιρος που ο ανθρωπος θα συγκεντρωσει στην καρδια του ολους τους αγωνες και τις ελπιδες και ο ιδιος χωρις να περιμενη τιποτε απο το ανωτατο ον, θα φερει ταξη στο χαος και θα ξεκαθαρισει πρωτα τον κοσμο αυτον απο παλαιους και νεους αντιπροσωπους του ανωτατου οντος, για να μπορεση μετα να τον διαμορφωση προς το καλυτερο. Το οτι βλεπουμε τον Κοσμο ετσι που τον βλεπουμε και οχι διαφορετικα και οτι μερικα πραγματα μας ειναι διαισθητικα ευκολα κατανοησημα και αλλα πολυ δυσκολα, οφειλεται στο οτι και ο ανθρωπινος εγκεφαλος ειναι προϊον της εξελικτικης πορειας του ανθρωπου. Ειναι ενας ηλεκτρονικος υπολογιστης του ανθρωπινου σωματος που εξελιχθηκε για να επιζηση χωρις δυσκολιες σε ενα μεσο κοσμο, οπου τα απαραιτητα αντικειμενα για να επιζηση ο ανθρωπος δεν ηταν ιδιαιτερα μεγαλα αλλα και ουτε ιδιαιτερα μικρα. Ο ηλεκτρονικος αυτος υπολογιστης (3) αποτελειται απο δισεκατομμυρια νευρωνες, που συνδεονται μεταξυ τους με ενα τεραστιο δικτυο καλωδιων και συνδεσεων και στα οποια κυκλοφορουν ηλεκτρικες και χημικες ωσεις που περιγραφονται ολοκληρωτικα με μοριακους και φυσικοχημικους ορους. Το πως ομως οι συνελευσεις των νευρωνουν μπαινουν σε ενεργεια σε ενα ξεχωριστο ψυχονοητικο αντικειμενο, παραμενει ακομη αγνωστο (4). Παραμενουν επισης ακομη αγνωστοι οι κυτταρικοι και οι μοριακοι μηχανισμοι οι οποιοι σταθεροποιουν και αναπλαθουν τους τροπους επικοινωνιας των νευρωνων. Αγνωστο παραμενει ακομη το πως ο κατακερματισμος του κοσμου του οπτικου πεδιου, ενος και μονο αντικειμενου, γινεται μια αντιληπτικη παρασταση με ενοτητα.

Απο την στιγμη που το DNΑ των χρωματοσωματων στο κυτταρο διασπαται σαν ολοτητα δεν γνωριζουμε ακομη που βρισκεται στον εγκεφαλο αποθηκευμενο το γενετικο προγραμμα. Ο αριστερος τομεας του ανθρωπινου εγκεφαλου ειναι υπευθυνος για μαθηματικους-λογικους λογισμους, ενω ο δεξιος τομεας για ενορατικες κατανοησεις και οραματα (5). Η εκλεκτικη πορεια του ανθρωπου ποτε δεν προετοιμασε τον εγκεφαλο για να προσανατολισθη αυτος προς τον κοσμο των ατομων και κβαντοτεμαχιδιων της υλης. Η ικανοτητα του ανθρωπου να καταγραφη τον αγνωστο κοσμο των αλλων μορφων ζωης, ανηκει στα προνομια που του δωρησε η επιστημη. Η μεταφορα του μεσου κοσμου – εκεινο το μεσο φασμα των φαινομενων που μπορει να κατανοηση ο ανθρωπος – αφηνει να χρησιμοποιηθη σε αλλες διαστασεις ή φασματα.

Ο ανθρωπος μπορει να θεση μια κλιμακα της απιθανοτητας, στην οποια η ενοραση και η φαντασια του διαπερνουν ενα μικρων διαστασεων παραθυρο. Στο ενα ακρο του φασματος της απιθανοτητας στεκονται δυναμικα γεγονοτα που τα χαρακτηριζει ως αδυνατα. Η εκλεκτικη πορεια στον μεσο κοσμο δεν εφοδιασε τον ανθρωπο με καταλληλα εργαλεια για την επικοινωνια με τετοια πολυ απιθανα γεγονοτα. Στο τεραστιο ομως μεγεθος του συμπαντος ή στις μεγαλες γεω-ιστορικες χρονικες περιοδους της γης λαμβανουν χωρα γεγονοτα, τα οποια παρουσιαζονται μεν στον μεσο κοσμο σαν απιθανα γεγονοτα, ειναι ομως αναποφευκτα. Η επιστημη φαρδενει των μικρων διαστασεων παραθυρο, δια του οποιου παρακολουθει ο ανθρωπος οπως συνηθεισεν, το φασμα των δυνατοτητων. Οι υπολογισμοι και η ανθρωπινη λογικη παρεχουν την ελευθερια, να επισκευθη ο ανθρωπος περιοχες δυνατοτητων, οι οποιες παλαιοτερα φαινονταν να βρισκονται περαν ολων των οριων ή να κατοικουνται φαινομενικα απο δρακοντες. Με τον εγκεφαλο του και με τα αισθητηρια οργανα του ο ανθρωπος καταγραφει «ακομη» μονο μερικα φαινομενα απο τα μυστικα της ουσιας του συμπαντος. Ο ανθρωπινος εγκεφαλος ειναι ενας μηχανισμος που παραγει μια αφθονια απο πιστευω σχετικα με τον κοσμο. Τι πρεπει ομως να κανη για να φθαση στο σημειο να πιστεψη, οτι ενας δεδομενος ισχυρισμος ειναι αληθινος ή ψευδης; Εως σημερα δεν γνωριζουμε τιποτε. Αυτο που αποτελει προκληση ειναι να εντοπιση η επιστημη το πως ο ανθρωπινος εγκεφαλος χρησιμοποιει και συνδιαζει τα προϊοντα της αντιληψης, της μνημης και της λογικης σε σχεση με συγκεκριμενους ισχυρισμους και με καποιον μαγικο τροπο τα μετασχηματιζει στην ιδια την ουσια της ανθρωπινης ζωης. Δεν ειναι υπερβολικη ομως η υποθεση, οτι ο ανθρωπινος εγκεφαλος θα κατωρθωσει καποτε να ξετιναξη τα ορια του μεσου κοσμου και θα διαπιστωσει, οτι ουτε ορια υπαρχουν αλλα και ουτε καποιος δημιουργος με υπερανθρωπες ικανοτητες υπαρχει.

Με την κατανοηση της δομης του συμπαντος ή των συμπαντων θα αποθουν αυτοματα απο τον ανθρωπινο εγκεφαλο τα υποαναπτυκτα θρησκευτικα και αλλα ενστικτα του ανθρωπου και θα τον επιτρεψουν να ερθη ποιο κοντα στην πνευματικα ακομη ασυλεπτη δημιουργικη δυναμη του συμπαντος κοσμου. Η πιστη βασιζεται στην υποθεση υπαρξης ενος ανωτατου οντος (6). Η διατυπωση «υπαρχει θεος» δεν ειναι δυνατον να τεκμηριωθη με την επιστημη (7). Γι’αυτο μια αγαθη συνυπαρξη αναμεσα στην πιστη και στην επιστημη θα ηταν τελειως παρανοϊκη. Ανωτατα οντα χωρις θρησκειες δεν μπορουν να υπαρξουν. Αντιστροφα ομως υπηρχαν στις πρωτογονες ανθρωπινες κοινωνιες θρησκειες χωρις ανωτατα οντα.

Η δημιουργια θρησκειων και η σχεση αυτων με ενα ανωτερο ον περιγραφεται απο τον Mittelstraiς J. (8). Το πανανθρωπινο αυτο φαινομενο της οποιασδηποτε θρησκειας το συνανταμε σε ολες σχεδον τις σημερινες ανθρωπινες κοινωνιες. Ενω η ετυμολογια της λεξεως «πιστη» ειναι αβεβαιη, ειναι βεβαιο, οτι η θρησκεια ειναι φαινομενο εσωτερικου ανθρωπινου σπαραγμου, απατης και συγκινησης και μια ανεκφραστη προσπαθεια εσωμυστικης επικοινωνιας με τις αρχες της ζωης και του ανωτατου οντος. Η εννοια ομως του ανωτατου οντος δεν ειναι ταυτοσιμη με την θρησκεια. Υπαρχουν βαθμιδες εκφρασης του θρησκευτικου αισθηματος στον αρχεγονο πανθεϊσμο, στην λατρεια της γονιμοτητας (Γη, Σεληνη), στον ανιμισμο, στον φετιχισμο και στον μονοθεϊσμο (9).

Στην πραγματικοτητα ομως κατα τον ενα ή τον αλλο τροπο ολες οι θρησκειες ειναι ειδωλολατρικες, διοτι βασιζονται στην πιστη ενος ανωτατου οντος, που οχι μονο δεν γνωριζουμεν αλλα και ουτε μπορουμεν να φαντασθουμεν. Οι πρωτες θρησκευτικες εκφρασεις ηταν πνευματικες, δηλαδη δεν κατεληγαν σε συγκεκριμενη λατρεια, θεολογια, ηθικη, εθιμα κ.α. Αργοτερα με την ανθρωπομορφικη θεωρηση του ανωτατου οντος και με την πολιτικοποιηση της θρησκειας, παρουσιαζονται σαφως ναοι, ιερεις, θυσιες, εθιμα, αναθηματα, ηθικες δεσμευσεις, θεολογια κ.α. Ολο το πλεγμα της θρησκευτικοτητας κυκλωνεται γυρω απο την εννοια του ιερου και του βεβηλου, του ξενου ή του εχθρικου προς το ιερο.

Τους εφευρετες θεων και θρησκειων, ο Ηρακλειτος (10, 11, 12) ονομαζεν, νυχτιπολους, μαγους, βακχους, λυνες και μυστες. Η εξουσια αυτων μεχρι σημερα, βασιζεται σε δυο βασικα θεμελιακα στηριγματα
1. στον φοβο και
2. στην ελπιδα, που ως γνωστο πεθαινει τελευταια.

Και τα δυο αυτα στηριγματα σκοπημα και εγκληματικα τοποθετουνται στο υποσυνειδωτο των ανθρωπων ηδη στην παιδικη ηλικια. Σε αυτο βρισκονται στιβιασμενα τα παραμυθια για το προπατορικο αμαρτημα, για τον θεο, για τους δαιμονες, για τον διαβολο, για τους αγγελους και αρχαγγελους, για τα πνευματα κ.α. Στο υποσυνειδωτο των ανθρωπων εχει τον θρονο του ο σατανας. Εκει στεγαζονται οι αυταπατες, ο παραδεισος και η κολαση. Δια του φοβου παραγεται ηδη απο την παιδικη ηλικια ο τρομος και η υποταγη. Και αυτο αποτελει την χειριστη μορφη σωματικης και πνευματικης παιδικης κακοποιησης απο τους αντιπροσωπους της πιστης, δηλαδη απο τους υποκριτας, που για επαγγελματικους και μονο λογους μεταφερουν στα παιδια αισθηματα ενοχης για μια δηθεν αμαρτια μη εξομολογησης, που τιμωρειται με την αιωνια φωτια της κολασης. Απο την αντιληψη περι θεου-σωτηρος, στην οποια προστεθηκε η πιστη στην τελετουργικη ακαθαρσια του ανθρωπου, προηλθε η ιδεα περι «προπατορικου» αμαρτηματος, που δια του βαπτισματος δηθεν αυτο ξεπλενεται.

Οι δολοφονοι αυτοι της παιδικης ηλικιας μετατοπιζουν την αμοιβη και την τιμωρια για την επομενη ζωη, για να δωσουν παρηγορια και στους σκλαβους, στους δειλους και καθυστερημενους γονεις, οι οποιοι ανεχονται χωρις παραπονα τις ταπεινωσεις αυτης της ζωης και προσκυνουν προθυμα τους εξουσιαστας τους, που δεν ειναι αλλοι απο τους αντιπροσωπους της πιστης. Η ιδεα οτι η θρησκευτικη πιστη ειναι μια ιερα ανθρωπινη συμβαση, που διακρινεται τοσο για την απιθανοτητα των ισχυρισμων της οσο και για την ανυπαρξια αποδειξεων, ειναι στην πραγματικοτητα πολυ μεγαλη «τερατολογια» για να εκτιμηθη σε ολη της την δοξα. Η θρησκευτικη πιστη ειναι και στις ημερες μας μια ζωντανη πηγη βιας, οσο και σε καθε αλλη περιοδο του παρελθοντος. Η «πιστη» χωρις αποδειξεις, ντροπιαζει οποιονδηποτε την διακηρυσσει. Η ζωη πληρει τον Κοσμο και λειτουργει, εξελισσεται και παθαινει σε μια καθωρισμενη κατευθυνση, που προσδιοριζεται απο την φυση της κοσμικης ουσιας.

Οι Πυθαγοριοι Ωκελλος και κυριως ο Φιλολαος, στην πραγματεια του «περι του παντος» ο πρωτος και στην πραγματεια του «περι ψυχης» ο δευτερος εκφραζονται για το αιωνιο και το αφθαρτο του κοσμου, που περιεχει την κοσμικη ουσια του το συστατικο του «ειναι» του (1). Ο θανατος των μορφων ζωης στον πλανητη γη ειναι κατι το φυσικο, αφου αποτελει συνεπεια της φθορας ολων ανεξαιρετα των γηινων μορφων ζωης. Το βεβαιο του θανατου καθιστα τα οντα οχι θνητα αλλα θνησκοντα. Τα οντα θνησκουν συνεχως καθωσον ζουν. Παραδοξως, καποιο σταδιο της φθορας οδηγει στην ζωη, σε πολλες αναριθμητες μορφες ζωης, για να ακολουθηση νεα φθορα που επιφερει τον θανατο, αλλα που ταυτοχρονα συνεχιζει την ζωη υπο αλλες εκφρασεις. Ο καθε οργανισμος αποσυντιθεται, αυτο που του εδινε την ικανοτητα να ζη. Η συνθεση των επιμερως στοιχειων, διαλυεται και καταστρεφεται. Εξαφανιζεται ομως το καθε τι με την αποσυνθεση και διαλυση του κυτταρου; Ναι μεν εξαφανιζονται τα κυτταρα ως αυτοτελεις οντοτητες και τα συνιστωντα τα κυτταρα στοιχεια, δεν εξαφανιζονται και δεν καταστρεφονται ομως τα συνιστωντα τα στοιχεια κβαντοτεμαχιδια. Η αποσυνθεση φθανει στο εσχατο γενετικο υλικο, δηλαδη στο γονιδιο και δινει νουκλεϊκο οξυ. Με την διαλυση των μοριων του δεσοξυριβονουκλεϊκου οξεος (DNΑ) στα συνιστωντα στοιχεια του θα φθασει μοιρεα στα μικροτατα στοιχεια που συνιστουν τα ατομα της υλης, ηλεκτρονια, νεοτρονια, και ισως και ποιο μικρα που ακομη δεν ειναι γνωστα, και που ειναι αθανατα και γιαυτο γυριζουν και επανερχονται στον κυκλο της ζωης.

Ειναι τοσο μεγαλο το πληθος εκεινων για την ζωη και τον θανατο που δεν γνωριζουμε, ωστε εκεινα που γνωριζουμε να μοιαζουν με την κορυφη ενος μεγαλου παγοβουνου. Καθε βιολογικο ειδος ζωης, λογω των συνθηκων που επικρατουν στην γη, μπορει κατα μεσο ορο να υπαρχη περιπου 4 εκατομμυρια χρονια. Εαν π.χ. ο ανθρωπος επιθυμουσε να υπαρχη ως ειδος δισεκατομμυρια χρονια, οφειλεν να ειναι τοσο κακοτροπος οπως τα κβαντοτεμαχιδια που δημιουργουν στην πρωτη φαση τα στοιχεια σε χημικο επιπεδο, δηλαδη οφειλεν να ειναι ετοιμος για μεταλλαξεις σε ολα, σε σχημα, σε χρωμα, στο ειδος και δη παντοτε και παντοτε παλι. Ολοι μας καποτε θα πεθανουμε, εμεις ομως ημασταν οι τυχεροι. Οι περισσοτεποι ανθρωποι ποτε δεν πεθαινουν γιατι ποτε δεν γεννηθηκαν. Οι ανδρες και οι γυναικες, οι οποιοι θεωρητικα αντι για εμας θα μπορουσαν να υπαρξουν και στην πραγματικοτητα ποτε δεν θα δουν το φως του κοσμου αυτου, ειναι περισσοτεροι απο τους κοκκους της αμμου της Σαχαρας. Μεταξυ αυτων υπαρχουν σιγουρα ανωτεροι απο τον Λεοναρτο ντα Βιντσι της αναγεννησης και απο τους εκατονταδες Ελληνες επιστημονες που διαπρεπουν σημερα σ’ ολον τον κοσμο. Το γνωριζουμε αυτο, διοτι η ποσοτητα των ανθρωπων που μπορουν να γεννηθουν απο το DNΑ μας ειναι κατα πολυ μεγαλυτερη απο την ποσοτητα των ανθρωπων που πραγματι γεννηθηκαν και σε αντιθεση με την τρομερα μικρη πιθανοτητα, υπαρχουν εγω και εσυ αναγνωστα σαν να ειναι αυτο κατι το συνηθες. Μονο λιγοι προνομιουχοι κερδισαν, παρα την τρομερα μικρη πιθανοτητα, στο λαχειο της γεννησης. Πως ειναι ποτε δυνατο να τολμαμε να θρηνουμε για την αναποφευκτη επιστροφη μας στην προηγουμενη κατασταση μας; Ολοι οι ανθρωποι του πλανητη γη που γεννηθηκαν, βρισκονται παγιδευμενοι στην βαρυτητα της γης μεσα στο συμπαν και αποτελουν ενα μερος του συνολου. Ειναι μια συνεχης ουσια του πολυτιμου και κατεχουν στον ιεραρχικα και κατα κλιμακα δημιουργημενο κοσμο την θεσην τους. Ειναι μερος και οχι δυναστες της φυσεως.

Η αισθηση που εχει ο ανθρωπος για την πραγματικοτητα δεν φαινεται να περιλαμβανη τον δικο του θανατο. Αμφιβαλλει για το μονο πραγμα για το οποιο δεν υπαρχει καμια αμφιβολια. Αυτα που πιστευει ο ανθρωπος οτι θα συμβουν μετα τον θανατο του καθοριζουν σε μεγαλο βαθμο αυτα που πιστευει για την ζωη. Αυτος ειναι ο λογος για τον οποιο μια θρησκεια που βασιζεται στην πιστη, επειδη ψευδως ισχυριζεται οτι μπορει να καλυψη τα κενα στις ανθρωπινες γνωσεις για το υπερπεραν, εχει τοσο μεγαλη επιρροη σε οσους ανθρωπους περιερχονται κατω απο την επιρροη τους. Χωρις τον θανατο, η επιρροη της θρησκειας, που βασιζεται στην πιστη, θα ηταν αδιανοητη. Απο την στιγμη ομως που το ανθρωπινο ον συνειδητοποιει το βεβαιο του θανατου, η αντιθεση αναμεσα στην εμπειρια της ζωης και στον θνησκοντα χαρακτηρα της, συνταραζει την συνειδηση, η οποια θεωρει πια τον θανατο αρνηση ή ακυρωση του υποκειμενου, του σκεπτομαινου, αισθανομενου και ζωντος υποκειμενου. Η αγωνια καθισταται οντολογικη. Ειναι φανερο οτι αυτη η πραγματικοτητα γινεται ανυποφορη και η πιστη δεν ειναι κατι πολυ περισσοτερο απο την σκια που ριχνει η ελπιδα για μια καλυτερη ζωη περα απο τον ταφο.

Το ειναι του ανθρωπου ως αμεσοτητα μηδενιζεται με τον σωματικο του θανατο ή επιβιωνει; Θνησκει η αμεσοτητα ή οχι; Υπαρχει θανατος για την αμεσοτητα; Τα μεγιστα αυτα ερωτηματα που ειναι ταυτοχρονα υπαρξιακα και οντολογικα, που αντιπαρατασσουν το ειναι στο μηδεν, απασχολησαν, απασχολουν και θα απασχολουν τους φιλοσοφους. Αναποφευκτα προβαλλει και η προβληματικη της αθανασιας, που απασχολει, για εισπρακτικους κυριως λογους, τους μαγους της θρησκευτικης απατης.

Μια αναλυση του Γ.Θ.Χατζηθεοδωρου
Δοκτορος πτυχιουχου μηχανικου Υφηγητου Πολυτεχνειου Ααχεν Γερμανιαs
Δημητρης Ν. Αδαμοπουλος Φρανκυρτη Γερμανια