Ποιος θα πληρώσει τον «λογαριασμό»;

Ωστόσο, εκείνο που παραλείπουν σκόπιμα να σημειώσουν όσοι συνδυάζουν την πραγματικότητα αυτή με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εξαιτίας της συνεχιζόμενης για χρόνια μαζικής εισβολής λαθρομεταναστών είναι ορισμένες «λεπτομέρειες», οι οποίες αποδεικνύουν πως τέτοιες συγκρίσεις είναι μάλλον αφελείς.

Πραγματικά, υπήρξαν περίοδοι που μαζικά αναζητούσαμε οι Ελληνες την τύχη μας στο εξωτερικό. Αλλά πάντα την αναζητήσαμε σε χώρες που όχι μόνο δέχονταν, αλλά και ζητούσαν μετανάστες. Οπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα. Ή ο Καναδάς. Ή η Αυστραλία. Χώρες που βασικά δημιουργήθηκαν από μετανάστες. Ή ξαναστάθηκαν στα πόδια τους
χάρη στους μετανάστες, όπως η Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και υπήρξαν μάλιστα και κάποιοι που επέκτειναν τους παραλληλισμούς και στην περίοδο της χούντας και στη φιλοξενία που βρήκαν εκατοντάδες ή έστω μερικές χιλιάδες Ελληνες στη Γαλλία, την Αγγλία, τη Σουηδία, την Ιταλία ή και αλλού. Ατυχής, αν όχι βλακώδης, η σύγκριση. Διότι εδώ δεν μιλάμε για έναν λογικό αριθμό πολιτικών προσφύγων, εδώ μιλάμε για όλους όσοι από την Ανατολική Ευρώπη αρχικά και από την Αφρική και την Ασία στη συνέχεια ονειρεύτηκαν και ονειρεύονται να φτιάξουν τη ζωή τους κάπου στην Ευρώπη.
Αυτό το συνεχώς διευρυνόμενο κύμα των εκατοντάδων χιλιάδων, ή και εκατομμυρίων, πολιτικών προσφύγων η Ελλάδα ούτε να το φιλοξενήσει αντέχει, αλλά ούτε και να του προσφέρει στοιχειωδώς πολιτισμένες συνθήκες διαβίωσης είναι σε θέση, γιατί έχει δικά της προβλήματα, γιατί οι πολίτες της αγωνιούν για το δικό τους μέλλον, γιατί τα παιδιά της αναζητούν το δικό τους αύριο μακριά από τον τόπο τους.
Αυτή την παράμετρο θα πρέπει να την έχουν μόνιμα κατά νου όσοι αναφέρονται στο μεταναστευτικό. Είτε Ελληνες είναι αυτοί, είτε ξένοι. Εκτός πια κι αν μαζί με τις ιδέες, τις προτάσεις και την κριτική τους, ενημερώσουν και για τη διεύθυνση στην οποία μπορεί να τους στείλει η ελληνική πολιτεία τον λογαριασμό.
ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ 
ΕΘΝΟΣ