Μέχρι πριν από δέκα ηµέρες εκείνοι που µιλούσαν για το ενδεχόµενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού δηµόσιου χρέους πριν από το 2013 – και δεν ήταν λίγοι – ανήκαν στην κατηγορία οικονοµολόγοι, αναλυτές, think tanks κ.λπ., που είτε αντιµετώπιζαν τα πράγµατα αυστηρά στη βάση των οικονοµικών µεγεθών είτε εξυπηρετούσαν παιχνίδια κερδοσκόπων.
Το τελευταίο διάστηµα, όµως, τα πράγµατα έχουν αλλάξει.
Στις Βρυξέλλες θεωρούν πια ότι είναι λογικό κάποιοι στην Αθήνα να µελετούν αυτό το σχέδιο: εάν στο πλαίσιο της λεγόµενης συνολικής λύσης για την κρίση της ευρωζώνης στη σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου δεν υπάρξει απόφαση για ουσιαστική επιµήκυνση του χρόνου αποπληρωµής των 110 δισ. που είναι το δάνειο από τους εταίρους και το ∆ΝΤ αλλά και για δραστική µείωση του επιτοκίου του, τότε η Ελλάδα θα βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Εν ολίγοις, θα έχει να εφαρµόσει ένα δυσβάστακτο πρόγραµµα προσαρµογής χωρίς παράλληλα το δηµόσιο χρέος της να είναι βιώσιµο. Οπότε, προκύπτει ευλόγως το λογικό ερώτηµα:
«Γιατί όχι αναδιάρθρωση τώρα, αφού έτσι κι αλλιώς είµαστε κοµµένοι από τις αγορές; Γιατί πρέπει να περιµένουµε το 2013; Επειδή αυτό συµφέρει τις τράπεζες της Γερµανίας και της Γαλλίας;».
Μάλιστα, παράγοντες των Βρυξελλών υποστηρίζουν ότι η συζήτηση για άµεση αναδιάρθρωση έχει προχωρήσει µέχρι του σηµείου να γίνεται λόγος και για το ποσοστό κουρέµατος (hair cut), το οποίο φέρεται να κινείται κάπου µεταξύ 30% και 40%. Ενα τέτοιο κούρεµα θα επέτρεπε στην Ελλάδα να ρίξει το δηµόσιο χρέος της κάτω από το 100% του ΑΕΠ, ποσοστό που θεωρείται βιώσιµο.
Φυσικά, για µια αναδιάρθρωση δηµόσιου χρέους της Ελλάδας υπάρχουν επιχειρήµατα κι αντεπιχειρήµατα. Για παράδειγµα, κλασικό επιχείρηµα κατά της αναδιάρθρωσης είναι τα ασφαλιστικά ταµεία της χώρας τα οποία θα έχουν τεράστιες απώλειες. Οµως, φαίνεται πως γι’ αυτά έχει βρεθεί σωτηρία, αφού αντί να υποστούν κούρεµα, θα λάβουν στη θέση των παλαιών οµολόγων νέα 20ετή οµόλογα. Το δεύτερο επιχείρηµα είναι το τραπεζικό σύστηµα της χώρας το οποίο επίσης είναι ευάλωτο. Εκεί δεν υπάρχει συνταγή αποφυγής. Οµως, σε µια έµµεση υπεράσπιση της άµεσης ανα διάρθρωσης, η ελληνίδα επίτροπος Μαρία ∆αµανάκη, σε οµιλία της την περασµένη Τετάρτη, είπε πως «ίσως να υπάρχει µια διαφορετική προσέγγιση στο πρόβληµα του χρέους. Εάν, για παράδειγµα, οι τράπεζες ήταν έτοιµες να αποδεχθούν το µέρος της ευθύνης τους σε µια κατάσταση αναδιάρθρωσης δηµόσιου χρέους, η δηµοσιονοµική προσαρµογή θα µπορούσε να συνεχιστεί µε έναν κοινωνικά πιο παραδεκτό τρόπο». Με τη διατύπωση αυτή, η επίτροπος ουσιαστικά δείχνει και το οπλοστάσιο που θα χρησιµοποιήσει η κυβέρνηση σε περίπτωση αναδιάρθρωσης.
Ετσι, µένει το τελικό επιχείρηµα κατά της αναδιάρθρωσης – ότι ουδείς θα µας εµπιστευτεί να µας δανείσει. Αυτό είναι και η πραγµατικότητα αυτή τη στιγµή, δεδοµένου ότι η Ελλάδα είναι αποκλεισµένη από τις διεθνείς αγορές και µονάχα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Tράπεζα δέχεται τα ελληνικά οµόλογα.
Στις Βρυξέλλες δεν έχουν καµία αµφιβολία ότι το ζήτηµα µιας άµεσης αναδιάρθρωσης του ελληνικού δηµόσιου χρέους είναι ήδη στο τραπέζι. Αυτό που αναρωτιούνται είναι κατά πόσον πρόκειται για διαπραγµατευτικό χαρτί πίεσης προς την άκαµπτη γερµανική στάση ενόψει της συνόδου κορυφής της 25ης Μαρτίου ή πράγµατι έχει αρχίσει η αντίστροφη µέτρηση.
«Γιατί να περιµένουµε το 2013, αφού είµαστε αποκλεισµένοι από τις αγορές;»
Κάτω από το 100% του ΑΕΠ
ενα κούρεµα30% µε 40% θα επέτρεπε στην ελλάδα να ρίξει το δηµόσιο χρέος της κάτω από το 100% του ΑΕΠ.NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου