«Εμπνέομαι από το ’21 για να υπάρχω και να ζω»

Oι αγωνιστές του 1821 κλήρος και λαός έδειξαν "αρετήν και τόλμην", που κατά τον σύγχρονό τους ποιητή είναι απαραίτητες για να αποκτηθεί η ελευθερία. Αλλιώς δεν θα μας την κληροδοτούσαν.
Αλλά σαν ελεύθερο Εθνος από τότε ώς σήμερα, πώς φερθήκαμε σ’ αυτή την πολύτιμη κληρονομιά; Και η διατήρησή της όπως και η απόκτησή της ήθελε "αρετήν και τόλμην". Με άλλα λόγια πολιτικό και κοινωνικό ήθος αντάξιο της ελευθερίας, ανιδιοτέλεια, αγνή
φιλοπατρία.
Η ιστορία δίνει μια μαρτυρία όχι εξ ολοκλήρου ευχάριστη. Κάτω από το φως αυτού του υπέροχου Ιδανικού δεν δείξαμε πάντοτε ότι το βιώναμε σωστά.
Ο ατομικισμός, η έλλειψη αυτοπειθαρχίας, η εμπάθεια, το ξεθώριασμα των πατροπαράδοτων ηθικών αξιών που εξασφάλισαν μέσα στους αιώνες την επιβίωση του ελληνισμού συνετέλεσαν συχνά στο να ταλαιπωρηθεί ακόμη δε και να κινδυνέψει αυτό το ιδανικό εξαιτίας μας.
Η χριστιανική πίστη για "του Χριστού την πίστη την αγία" και ο διακαής πόθος "για της πατρίδος την ελευθερία" ήσαν ο ζουμεροί καρποί αυτής της θαυμαστής δυνάμεως που πότιζε τις καρδιές των πατέρων μας για την εθνεγερσία μας.
Η μνήμη λοιπόν του ’21 δεν μας ζητάει μόνο τιμές με τα χείλη. Πρέπει να μας φρονηματίζει βαθιά. Γιατί το δίδαγμά της είναι ξάστερο. Οι ήρωες του ιερού αγώνα μας χάρισαν την ελευθερία. Εμείς, οφείλουμε να τη διατηρήσουμε πράγμα που είναι από ορισμένες τουλάχιστον απόψεις, πιο δύσκολο.
Αυτό το είπε και ο Ιωάννης Καποδίστριας, μιλώντας κάποτε στους κατοίκους της Πάτρας.
"Το πιο σπουδαίο δεν είναι ότι ελευθερωθήκαμε. Είναι το να φυλάξουμε αυτή την ελευθερία". Και τα πράγματα δικαίωσαν και δυστυχώς δικαιώνουν τον σοφό και πολύπειρο εθνάρχη.
Τότε όλα "τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά" και σπάσαν τις αλυσίδες γιατί όλοι τους πίστευαν στο Χριστό, μαθήτευαν στις αρετές, ήσαν αγνοί πατριώτες κι όχι καιροσκόποι δημαγωγοί πολιτικάντηδες...
"Μας είπαν ψέματα πολλά" οι διάφοροι "γόητες" και μοχθούσαν όχι για την αρμονία της κοινωνίας μας, αλλά για την "τρικυμία" της σε ηθικό πνευματικό και εθνικό επίπεδο... σήμερα.
Ας γίνει η μνήμη μας καθάρια... Να θυμηθούμε τους πατέρες μας, τους ιερούς αγώνες τους για να 'μαστε τώρα εμείς ελεύθεροι και κάποιες φορές με τις πράξεις μας να τους υβρίζουμε... Ας θυμηθούμε την "Ιερά Συμμαχία". Ο Δαυίδ πάλεψε με τον Γολιάθ... Το μικρό μας Εθνος κέρδισε την ελευθερία του εμπνευσμένο από του Χριστού την Εκκλησία και τα ιερά και όσιά του. Γιατί ΟΧΙ και σήμερα; Με μια διεθνή ψυχολογία γεμάτη ογκώδη εμπόδια ας αντιπαλαίσουμε σε κάθε "ανίερη συμμαχία".
"Τούτο το χώμα είναι δικό μας", γεμάτο με ιδρώτες, πόνο, μόχθο και αίμα ελληνικό. Μπορεί και σήμερα να χρειασθούν "Κρυφά Σχολεία" έτσι για να μαθητεύουμε στην Πίστη, στην Πατρίδα στον πατριωτισμό".
Να θυμόμαστε, για να συγκρίνουμε αναστήματα πολιτικών εκκλησιαστικών και κοινωνικών λειτουργών τότε και τώρα...
Ναι σεβόμαστε τα "γερά" και να καίμε τα "σάπια", να τιμάμε τους ανιδιοτελείς αγωνιστές άνδρες και γυναίκες και να γυρνάμε τις πλάτες στους ημιμαθείς, ελλιπείς... πολύξερους εντολοδόχους...
Στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, ως έθνος, ας σηκώσουμε τις καρδιές μας να τις μπάσουμε μέσα στην αγάπη του Θεού κι ας δεχθούμε, το έλεός Του και τη Χάρη Του. Ετσι για να ανασυνταχθούμε να επιζήσουμε να υπάρχουμε... κόντρα στο ρεύμα. Εχουμε ιερό το δικαίωμα να ζήσουμε και θα ζήσουμε ως Γένος, ενάντια σε οποιοδήποτε "μέγεθος" κοσμικό.
Οπως τότε στην Επανάσταση του 1821 έτσι και τώρα, θα γίνει ότι είπε ο Γέρος του Μοριά:
"Ο Θεός υπέγραψε την ελευθερία της Ελλάδος και δεν πήρε πίσω την υπογραφή Του".
Για την Ελλάδα... για όλη την ανθρωπότητα.ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ