Το ελληνικό τανγκό με το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ

Χοντραίνει το παιχνίδι στις αγορές (*), με τα πράγματα να κινούνται προς ένα ευρωαμερικανικό ξεκαθάρισμα, στο οποίο – μην σας φαίνε­ται περίεργο – έχει ρόλο και η Ελλαδίτσα. Κι όσοι ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις γραμμές, βλέπουν το σκηνικό να ξεδιπλώνεται και την εικόνα να γίνεται σαφέστερη.
Τα… ψεματάκια
Η υποβάθμιση της Ελλάδας από τη Moody’s παρουσιάστηκε από την κυ­βέρνηση ως αιφνιδιαστική, με τον υπουργό Οικονομικών να «απειλεί» για πολλοστή φορά με… προσφυγές. Τι λες τώρα…
Οι «αγορές» πάντως άλλα δείχνουν:
1 Ο εκτιμητικός οίκος είχε προειδο­ποιήσει δημόσια τουλάχιστον τρεις φορές από την αρχή του έτους
(η τελευ­ταία, μάλιστα, αρχές της προηγούμενης εβδομάδας) για την κίνησή του.
2 Ο Παπακωνσταντίνου ήταν σε συνε­χείς επαφές για τουλάχιστον τρεις εβδομάδες με τους εκπροσώπους του οίκου. Μάλιστα το έλεγε και ο ίδιος!
Αυτά δεν απέτρεψαν το Μαξίμου και τους λοιπούς να παρουσιάσουν το θέμα επικοινωνιακά σαν ένα ακόμη… δόλιο χτύπημα κατά της Ελλάδας. Ο αρμόδι­ος υπουργός έκανε γαργάρα τις προει­δοποιήσεις της Moody’s για τη θηριώδη απόκλιση στα έσοδα του προϋπολογι­σμού (που είναι και το θέμα) και έριξε την υπόθεση στους βολικούς «ιμάντες» της ενημέρωσης σαν ακόμη ένα παιχνί­δι των… αδυσώπητων κερδοσκόπων, μόλις μία μέρα πριν από την έκδοση του εντόκου 6μηνης διάρκειας.
Οι συμπτώσεις
Το ενδιαφέρον είναι πως όσο η κυ­βέρνηση επιχειρούσε να βολέψει επι­κοινωνιακά την υποβάθμιση, ο Οργα­νισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) συγκέντρωνε σχεδόν τρεις φο­ρές τα κεφάλαια που ζητούσε με επιτό­κιο ελάχιστα υψηλότερο από το 4,64% της προηγούμενης έκδοσης. Επίσης:
Το ευρώ χτυπούσε τα 1,40 δολάρια, δηλαδή ενισχυόταν πιθανότατα γιατί η… αιφνίδια επίθεση της Moody’s ενί­σχυε τις αμφιβολίες για τελική λύση ισχυροποιώντας το κοινό νόμισμα, το πετρέλαιο έπιανε τα 118 δολ. και τα 106 δολ. στις αγορές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης αντίστοιχα, στο εσωτε­ρικό της γερμανικής κυβέρνησης εντείνονταν οι ενστάσεις, ο Όλι Ρεν πίεζε για λύση βολική προς το πρόβλημα της Ιρ­λανδίας και της Ελλάδας.
Α, ναι. Και ο Έλληνας πρωθυπουργός έθετε το δίλημμα ή τελική λύση ή διά­λυση. Δηλαδή ακριβώς αυτό που πιεστι­κά επαναλάμβανε μόλις μία μέρα αργό­τερα ο απεσταλμένος του Αμερικανού προέδρου στους Γερμανούς. Συμπτώ­σεις επί… συμπτώσεων θα πείτε, λίγο πριν από το κρισιμότερο Σαββατοκύρι­ακο στην ιστορία της Ε.Ε. Την «τελική αναμέτρηση», όπως τη χαρακτήρισαν οι «Financial Times».
Ο θείος από το… Αμέρικα
Ωστόσο, ήταν η δεύτερη φορά τους τελευταίους επτά μήνες που ο Ομπάμα παρέμβαινε ευθέως στα εσωτερικά της ευρωζώνης, προβάλλοντας βέτο σε οποιοδήποτε γερμανικό σχέδιο επιτά­χυνσης της πορείας της ελληνικής οικο­νομίας προς την αναδιάρθρωση. Σε ένα ασυνήθιστο ταξίδι - αστραπή ο Τιμ Γκάιτνερ ζητούσε πιεστικά από τον Γερμα­νό ομόλογό του να εξαντληθούν όλα τα ευρωπαϊκά μέσα στήριξης της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, προφανώς για την καλύτερη εξυπηρέτηση των αμερικα­νικών συμφερόντων και των καλούμε­νων «αγορών». Το γεγονός πως η αμε­ρικανική πλευρά παρεμβαίνει για δεύ­τερη φορά υπέρ της Ελλάδας ενισχύει την εκτίμηση όσων υποστηρίζουν πως η Αθήνα αποτελεί τον πολιορκητικό κριό των ΗΠΑ στο ευρωπαϊκό έδαφος και ο Γιώργος Παπανδρέου τον άνθρωπο (τους) κλειδί σε μία ιστορική περίοδο,· όχι μόνο για την Ε.Ε., αλλά για την ευρύ­τερη περιοχή.
Η ανησυχία της Ουάσιγκτον έγκειται στην εκτίμησή της πως το Βερολίνο θε­ωρεί την ευρωζώνη ικανή να αντέξει ένα «γενναίο κούρεμα» της ελληνικής οικονομίας. Οι Γερμανοί από την πλευ­ρά τους επιδιώκουν την όσο το δυνα­τόν μικρότερη επιβάρυνση των Γερμα­νών πολιτών επιχειρώντας το αυτονόη­το. Κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθε­ση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των «αγορών» (κυρίως αμερικανο-εβραϊκών συμφερόντων) ειδικά σε αυτή τη συγκυρία.
Οι Αμερικανοί φοβούνται - και δικαί­ως - πως ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους (σε αυτή τη φά­ση) θα μπορούσε να προκαλέσει αλυσι­δωτούς κραδασμούς στο αμερικανικό τραπεζικό σύστημα, έστω κι αν οι αμερικανικές τράπεζες είναι πολύ λιγότερο εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος από τους Ευρωπαίους.
Από την άλλη, αποτελεί κοινό μυ­στικό πως μία ενδεχόμενη παράταση της στήριξης θα συνέχιζε να λειτουρ­γεί υπέρ των τραπεζιτών (σε Ε.Ε. και ΗΠΑ), να αποφέρει και άλλες υπερα­ξίες και να απομακρύνει (επί της ουσί­ας) την έκρηξη ενός επόμενου γύρου ύφεσης. Δεν είναι τυχαίο πως (επίσης) αιφνιδιασμένοι από την υποβάθμιση της Moody’s (όπως δηλαδή η ελληνι­κή κυβέρνηση και ο υπουργός Οικονο­μικών) δήλωναν κατ’ ιδίαν και αρκετοί Έλληνες τραπεζίτες. Τυχαίο; Δεν νομί­ζουμε…
Μια παράταση της στήριξης κρατά ανοιχτή την κάνουλα των εγγυήσεων προς τις ελληνικές τράπεζες, τα ελληνι­κά ομόλογα παραμένουν «αγοράσιμα» και οι μεγαλομέτοχοι εξακολουθούν να μην βάζουν το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν τα μαγαζιά τους.
Συμπτώσεων συνέχεια
Το κλίμα είναι λίγο έως πολύ το ίδιο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς υπέρ μίας τελικής λύσης εμφανίζονται όχι μόνο οι Γερμανοί τραπεζίτες, αλλά και πανίσχυρα ασφαλιστικά χαρτοφυ­λάκια με ενδεικτικότερη την περίπτω­ση της Allianz. Ο Μίκαελ Χάιζε, επικε­φαλής οικονομολόγος του γερμανικού ασφαλιστικού κολοσσού, υποστήριζε (στο Reuters) ότι «…αν εξαναγκαστεί η Ελλάδα να αναδιαρθρώσει το χρέος της (σ.σ.: σε αυτή τη φάση), θα δημιουργούνταν προηγούμενο, προκαλώντας ανησυχίες πως θα μπορούσαν να ακο­λουθήσουν Ιρλανδία, Πορτογαλία. Αυτό ενδεχομένως θα αποσταθεροποιούσε τις χρηματαγορές και θα εκτίνασσε σε νέα υψηλά τα spreads των ομολόγων των υπερχρεωμένων κρατών της ευρωζώνης».
Όλως… συμπτωματικώς μία μέρα αρ­γότερα η Standard & Poor’s εκτιμούσε πως «… η ευρωζώνη δεν θα αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, γιατί κάτι τέ­τοιο θα είχε καταστροφικές συνέπειες για το σύνολο της ζώνης του ευρώ».
Με την Ελλάδα να συνεχίζει να πο­ντάρει στο «καλό ΔΝΤ» η συνέχεια προ­οιωνίζεται συναρπαστική. Και η τελευ­ταία κίνηση της Moody’s (δηλαδή των Αμερικανών και του συστήματος του ΔΝΤ) τελικά λειτουργεί σαν αφορμή για την άσκηση πίεσης προς το Βερολίνο να προχωρήσει σε μία τελική λύση που θα βολεύει όλους τους μεγάλους, πλην ίσως αυτών που θα πληρώσουν, και βε­βαίως των Ελλήνων, που θα πληρώνουν ό,τι κι αν γίνει...
(*) Στο εξής ο όρος αγορές θα μπαίνει σε εισαγωγικά, καθώς δεν πρόκειται για σύστημα το οποίο λειτουργεί με κανό­νες, αλλά για ζούγκλα συμφερόντων. ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ