Ο αληθινός κίνδυνος

Από τον Λουκά Γ. Κατσώνη, ειδική συνεργασία με την εφημερίδα "Αποκαλύψεις" 

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα;

Η χρεοκοπία, λένε οι περισσότεροι, όμως πέφτουν έξω. Ακόμα μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος εδραίωσης ενός περιβάλλοντος μακρόχρονης μιζέριας στην ελληνική κοινωνία και στην ελληνική οικονομία. Αυτός είναι ο κύριος φόβος σημαντικών οικονομικών παραγόντων της χώρας, καθώς διαπιστώνουν πως οι επιταγές της τρόικας μπορεί να βρίσκουν σε μεγάλο βαθμό το δρόμο της θεσμικής εφαρμογής αλλά δεν περνούν στην πράξη. Αρα, το αποτέλεσμα που παράγεται είναι μηδενικό ή και αρνητικό, αφού προκαλεί καινούργια προβλήματα.

Το πρώτο είναι ότι πιέζεται η κυβέρνηση να πάρει και άλλα μέτρα αφαίμαξης των φορολογούμενων, φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων. Ηδη τα μέτρα που έχουν υιοθετηθεί έχουν γονατίσει χιλιάδες επιχειρήσεις και οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Η συνέχιση αυτής της πολιτικής είναι καταστροφική.

Το δεύτερο πρόβλημα, ίσως το σημαντικότερο σε αυτή τη φάση, είναι ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να σταματήσουν οι προσπάθειες στήριξης της ελληνικής οικονομίας από την τρόικα. Αυτό θα γίνει εφόσον ΕΕ και ΔΝΤ απογοητευτούν από τη χαμηλή αποτελεσματικότητα και την αποδεδειγμένη αποστροφή αυτής της κυβέρνησης να προχωρήσει σε ουσιαστικές ρήξεις. «Αν πιστέψουν ότι πάλι προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας με ημίμετρα και εξυπνακισμούς, θα μας εγκαταλείψουν στη μοίρα μας. Θα γίνουμε το μόνιμο περιθώριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και -στην καλύτερη περίπτωση- θα μετατραπούμε στα «γκαρσόνια» των Ευρωπαίων», λένε χαρακτηριστικά σημαίνοντες οικονομικοί παράγοντες.

Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι μπορεί να εξαναγκαστούμε να προχωρήσουμε στις αποκρατικοποιήσεις για «ένα κομμάτι ψωμί». Ηδη, οι ελληνικές δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί δεν έχουν καλή φήμη στο επενδυτικό περιβάλλον του εξωτερικού. Ενδιαφέρον υπάρχει κυρίως για κομμάτια γης, αλλά και πάλι η γραφειοκρατία και η γνωστή ελληνική θεσμική αναξιοπιστία κάνει επιφυλακτικούς όσους το σκέπτονται. Σ’ αυτά θα πρέπει να προστεθεί η επενδυτική καχεξία, η οποία καθιστά τους «έχοντες» κυρίαρχους στην όποια διαπραγμάτευση.

Το τέταρτο πρόβλημα είναι ότι μάλλον θα κυριαρχήσει στα επόμενα χρόνια η τάση φυγής των Ελλήνων στο εξωτερικό, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν. Αυτό, εφόσον συμβεί, θα στερήσει από τη χώρα τα καλύτερα στοιχεία της: Ελληνες που είναι δυναμικοί, ριψοκίνδυνοι, εχέφρονες και φιλομαθείς, φιλοπρόοδοι και θαρραλέοι. Κι όσοι μείνουμε εδώ θα κομπορρημονούμε πάλι για την ομογένεια η οποία προόδευσε, την ώρα που στην πατρίδα συνεχίζουμε να κολυμπάμε σε χυλό μετριότητας.

Αν τα παραπάνω συμβούν τότε η Ελλάδα θα δυσκολευτεί πολύ να βρει δρόμο πραγματικής ανάκαμψης, αν ποτέ τον βρει. Θα είναι έρμαιο όσων δυνάμεων ασχολούνται μαζί της για τα δικά τους συμφέροντα. Και θα συναινεί πειθήνια -όπως κάνει και τώρα- στις επιθυμίες εκείνων που τη μετατρέπουν ήδη σε μόνιμο άβουλο όργανό τους.ΠΗΓΗ