Ούτε μιλημένο να ήταν το θεριό της φύσης. Την ώρα που όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την προοπτικοί μιας αβίωτης ζωής, λόγω των πολιτικών ακραίας λιτότητας, έρχεται και ο σεισμός της Ιαπωνίας και η απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος να καθήσουν σαν κερασάκι στην τούρτα στην ψυχολογία του μέσου ανθρώπου.
Τελικά, τι προοπτικές επιβίωσης έχουμε σε αυτόν τον πλανήτη: η
φτώχεια μετακομίζει από τον τρίτο κόσμο στην Ευρώπη χάρη στους ευρωκρατούντες, η ασφυκτική παρουσία της Δύσης σε Μέση Ανατολή, Νοτιοανατολική Ασία και Β. Αφρική έχει πυροδοτήσει τεράστια κύματα μεταναστευτικής ροής προς τη Δύση σε συνθήκες κρίσης και παρακμής της προσθέτοντας ακόμη μεγαλύτερη πίεση στις κοινωνίες της, οι συγκρούσεις για τους φυσικούς πόρους μαίνονται και οι πολεμικές διαθέσεις για τον έλεγχο των πετραλαίων αλλά και κάθε φυσικού αγαθού καλά κρατούν. Σε αυτό το σκηνικό τα χτυπήματα είναι αλλεπάλληλα και βάναυσα για τους «από κάτω» . Ειδικά στη Δύση το σοκ από την ανατροπή μιας μακροχρόνιας σταθερότητας και σχετικής ευημερίας είναι τόσο μεγαλύτερο όσο περισσότερη είναι η δυνατότητα πρόσβασης – στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της επικοινωνίας και της υπερπληροφόρησης – σε ειδήσεις και αναλύσεις για το ζοφερό πολιτικό -οικονομικό σκηνικό που διαμορφώνεται σε μεγάλη κλίμακα με τους ανταγωνισμούς μεταξύ οικονομιών να ενσιχύονται παρά να κάμπτονται, οδηγώντας σε τέντωμα του σκοινιού.
Σε μια τέτοιας κλίμακας πολιτικοοικονομική αστάθεια έρχονται να προστεθούν φυσικά φαινόμενα και περιβαλλοντικές καταστροφές συνεπεία της εγκληματικής δυτικής καταλήστευσης των φυσικών πόρων φτωχών οικονομιών του πλανήτη. Ξαφνικά η αλυσίδα είναι ορατή και στον τελευταίο αλλά οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ (τρομάρα τους) παίζουν πόκερ με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το έδαφος για την καλλιέργεια ψυχολογικών αδιεξόδων και μοιρολατρίας είναι γόνιμο με τέτοιες συνθήκες. Πώς να αναμετρηθεί ο μέσος άνθρωπος με κάτι που μοιάζει με το «Κακό» σε πλήρη δράση; Μοιάζει να είμαστε χαμένοι από χέρι, ανθρώπινο ή μη.
Τα πάμπολλα εγχειρίδια συμβουλευτικής ψυχολογίας που δίνουν οδηγίες χρήσης της καθημερινότητας στο πολυσύνθετο περιβάλλον των κοινωνιών της Δύσης, συνιστούν την αποφυγή αναμέτρησης με το σύνολο των προβλημάτων που μπορεί να έχει ο καθένας μας, καθώς αυτό έχει παραλυτική επίδραση. Αντιθέτως συνιστούν την αντιμετώπιση του άμεσου, την ιεράρχηση των στόχων με τον προσδιορισμό στόχων άμεσα επιτεύξιμων, τις μικρές κατακτήσεις που θα επιτρέψουν ανάκτηση δυνάμεων και αναπτέρωση του ηθικού στην πορεία για μεγαλύτερους στόχους. Άραγε σε συλλογικό επίπεδο τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από αυτό; Δεν πρέπει να βρούμε την άκρη του νήματος από την οποία θα ξετυλιχτεί το κουβάρι; Και για να προσγειώσουμε τη συζήτηση στα καθ’ημάς, οι πολιτικές δυνάμεις που αντιστρατεύονται την επιβαλλόμενη αιώνια λιτότητα και την αφαίμαξη της χώρας, την ψάχνουν αυτή την άκρη του νήματος ή απλώς πασχίζουν να περιγράψουν το κουβάρι; Αναζητούν έναν τρόπο να αποτινάξουμε εδώ και τώρα τα τροικανά δεσμά ή αναζητούν τρόπους να επιβεβαιώσουν το πιστεύω τους;ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου