Τα παιδιά μας τι φταίνε;

Είχα έναν θείο έξω καρδιά. Τη γλεντούσε τη ζωή του. Που τον έχανες που τον έβρισκες … στα γούστα πάντα ήταν! Ζωή χαρισάμενη. Μέχρι που πέθανε.

Και αντί για κληρονομιά, τα παιδιά του έτρεχαν και δεν έφταναν.

Ο μακαρίτης χρωστούσε παντού.

Τα γούστα του ήταν όλα με δανεικά.

Κάλπικα. Για αυτό και μετά το θάνατό του, έσπευσαν όλοι να κάνουν αποποίηση κληρονομιάς. Όχι μόνο τα παιδιά του, αλλά μια ολόκληρη οικογένεια, ακόμη και οι συγγενείς μέχρι τρίτου βαθμού! Τόσο καλά.

Κάτι ανάλογο ζούμε και τώρα, σε ένα πιο γενικό επίπεδο. Όπου η Ελλάδα είναι ο θείος μου ο ερημοσπίτης. Που ζούσε μεν στα γούστα, αλλά ζούσε με δανεικά κι αγύριστα. Και τώρα που έσκασε το κανόνι, τώρα που οι πιστωτές μας ζητάνε τα λεφτά τους, εμείς τρέχουμε και δεν φτάνουμε.

Και εδώ δεν υπάρχει η λύση της αποποίησης κληρονομιάς.

Ή μήπως υπάρχει;

Συγγνώμη δηλαδή, αλλά αν έχω καταλάβει καλά, για μια-δυο δεκαετίες (και αν) ζήσαμε το όνειρο. Δεν λέω, ωραία ήταν. Και τα ευρωκύπελλά μας, και τις Ολυμπιάδες μας, και τα ταξίδια μας στο Μπαλί για τη κυρά Κούλα, και τα θηριώδη τζιπ σε κάθε γκαράζ, και άλλα πολλά κι ωραία.
Το ότι στο Μπαλί η κυρά Κούλα πήγε με διακοποδάνειο αποπληρωτέο σε 72 δόσεις, ή το ότι η Καγιέν του Βαγγελάρα αγοράστηκε με αέρα κοπανιστό, μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει ότι έζησε, έζησαν, και ζήσαμε το όνειρο. Και τώρα κάποιοι θέλουν τα λεφτά τους πίσω.

Όμως τι είμασταν και τι είμαστε;

Ουκ να λάβεις παρά του μη έχοντος.

Δεν παράγουμε ούτε πατάτες πια. Κι από βιομηχανία; Ούτε καρφίτσα. Οπότε τι κάνουμε; Αν ακούσουμε τον Γιωργάκη και τους λοιπούς μνημονιακούς, σκάμε και σκάβουμε. Πολύ ωραία, δεν αντιλέγω, στο κάτω κάτω, μπορεί να μην τα φάγαμε μαζί, μπορεί να μην έφαγα γερά με δυο μασέλες, μπορεί να μην κατάφερα να αγοράσω μέγαρο φάτσα στην Ακρόπολη, μπορεί και να μην είχα καν παίξει τους μισθούς μου στον …Λαναρά. Συμμετείχα όμως στους πανηγυρισμούς για το θρίαμβο της Λισσαβόνας, αισθάνθηκα κοσμοπολίτης το καλοκαίρι του 2004, και χαιρόμουν που έβλεπα παντού ΕΛΔΕ, κοχίμπας και versace. Αισθανόμουν μπρούκλης στο Μανχάταν. Άρα, συμφωνώ να πληρώσω (έστω τις αμαρτίες άλλων). Είμαι large. Εξάλλου, ήμουν συνένοχος δια της σιωπής μου, καλά να πάθω.

Έλα όμως που με βάση τα συμφωνηθέντα του Γιωργάκη, το κοστούμι της αποπληρωμής θα τραβήξει χρόνια. Κι όταν λέω χρόνια, εννοώ πολλά. Κάποιοι απαισιόδοξοι μιλάνε για καμιά τριανταριά. Και άντε καλά, σε τόσα χρόνια εγώ δεν θα είμαι ούτε καν ανάμνηση, παρά σε δυο τρεις ανθρώπους. Όσο κι αν θέλω να βοηθήσω στην αποπληρωμή.

Τα παιδιά μας όμως τι φταίνε;

Γιατί να φορτωθούν το άχθος των λαμόγιων;

Τι φταίνε τα σημερινά πιτσιρίκια να πληρώνουν εσαεί, και να μη μπορούν να σηκώσουν κεφάλι; Γιατί θα πρέπει να τους κληροδοτήσουμε μια αλβανοποιημένη μπανανία; Επειδή κάποιοι που ζούσαν με και για τις μίζες, αποφάσισαν τώρα να επιβάλλουν δημοσιονομική πειθαρχία; Τι μας λέτε; Και που ήταν όλοι αυτοί την εποχή της μίζας; Εξορία; Μήπως απουσίαζαν στο Μπαλί; Δεν νομίζω. Κυβερνούσαν.

Εσείς κύριοι τα φάγατε, τα παιδιά μου θα τη πληρώσουν;

Μήπως λοιπόν τα παιδιά δεν πρέπει να δεχτούν αυτή τη μοίρα που τους επιφυλάσσουμε;

Και επειδή είναι μικρά ακόμη, και δεν έχουν δικαίωμα υπογραφής ή δικαιοπραξίας ή πως αλλιώς το λένε, μήπως πρέπει να αναλάβουμε εμείς πρωτοβουλίες.

Μήπως πρέπει να κάνουμε εδώ και τώρα αποποίηση κληρονομιάς.

Κι άσε μετά τον Γιωργάκη και όποιον άλλον θέλει να τρέχει και να μη φτάνει. Και πως γίνεται η αποποίηση; Στο ΚΕΠ της γειτονιάς μας; Μάλλον στο συμβολαιογραφείο της κάλπης. Άλλη λύση δεν βλέπω. Εκτός και αν μας προλάβει το πεζοδρόμιο. Με συνοπτικές διαδικασίες.

Όπως και να έχει:

Ως εδώ και μη παρέκει.

Αποποίηση κληρονομιάς Τώρα!

Πάση θυσία. Αλλιώς την φάγαμε κουμπάροι…ΠΗΓΗ