ΚΑΤΙ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ... ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ...

Προσέχετε τι απαλά που κυλάνε όλα ε? Και τι ήσυχα που τα καταπίνουμε....
Και οι μισθοί μειώνονται (και θα μειωθούν κι άλλο)..
Και οι συντάξεις...
Και τα ταμεία άδεια, το δημόσιο χρήμα αρπαγμένο κι εξαφανισμένο...
Και ένα βουνό φόροι...
Και το ωράριο καταργείται, και οι υπερωρίες και η αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης χλωμιάζει και προχωράμε και σε άλλα...

Και στα ενδιάμεσα διάφορα άλλα ποικίλλου χαρακτήρα:
Νομοσχέδια για τη παιδεία, για την υγεία,
Κάτι άλλα που μπλέκονται ανάμεσα σε όλα τα άλλα και περνάνε εντελώς στη λούφα, (μετμοσχεύσεις, διάφορων ειδών κάρτες που ετοιμάζονται, τσιπάκια - στην αρχή στα ζωάκια μας βέβαια-)
Και το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας
Και η ξένη κατοχή των διεθνών κερδοσκόπων
Και το βρισίδι σε ένα ολόκληρο λαό
Και η ταπείνωση, και οι καρπαζιές, και το χέρι που κλέβει ασύστολα μέσα από τις τσέπες νέων και γέρων, και η υπόθηκευση του μέλλοντος πολλών επερχόμενων γεννεών...
Και η επιλεκτική πτώχευση...
Και οι θύτες που σουλατσάρουν ανενόχλητοι...

Είδατε τι ωραία.

Ούτε οι ίδιοι δεν φανταζόντουσαν μέχρι που φτάνει η αβουλία μας, η απραξία μας, η υποταγή μας.

Δοκιμές κάνουν. Πετάνε πέντε βόμβες. Τίποτα. Μερικές μούτζες και κανένα γιαούρτωμα. Θαυμάσια. Ετοιμάζουν τις επόμενες πέντε. Θα τσεκάρουν πάλι και θα προχωρήσουν.

Δεν ξέρω ποιο είναι το τελευταίο επίπεδο για ένα κράτος σκουπίδι, ξέρω όμως σίγουρα πως αυτό είναι το πρόγραμμα. Να μοιάζουμε σκουπίδι. Κι αν ακόμα δεν είμαστε, αν το θέλουν έτσι θα μας παρουσιάσουν.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ...

Πάνω σε ένα ανύπαρκτο χρήμα, στις εικονικές πραγματικότητες του πολέμου των αγορών, ένα φάντασμα η Ελλάδα που οι περισσότεροι πλέον θέλουν απλά να βρουν ένα καλό τρόπο να το ξορκίσουν και να το εξαφανίσουν με όσο το δυνατόν λιγώτερες απώλειες στις τσέπες τους ή με όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη...

Κι εμείς είδατε τι ωραία....
Περιμένουμε. Υπομονετικά. Να δούμε τι... δεν ξέρω.

Κάτι στο βάθος του μυαλού μας θα υπάρχει.

Δεν διακρίνεται αλλά κάτι πιστεύω να υπάρχει. Κάποιο παραμύθι από αυτά που μας αρέσει να πιστεύουμε. Κάποιος θεός που θα μας σώσει. Κάποιος ξαφνικός έρωτας που θα πιάσει τους ευρωπαίους και θα μας τα δώσουν όλα χύμα χωρίς να ζητήσουν τίποτα, η αποκάλυψη ίσως όπου θα είμαστε οι εκλεκτοί και θα επιβιώσουμε....

Κάτι θα υπάρχει...
Προς το παρόν είμαστε φιγούρες παλιάς ελληνικής κωμωδίας.
Κρατά τε με γερά γιατί θα τους δείρω....

Εχω μια υποψία. Πως με αυτό το "δούλος του θεού" που κολλάμε σε κάθε περίπτωση από την ώρα που ανοίγουμε τα μάτια μας, έχουμε πεισθεί τελικά πως κάτι τέτοιο είμαστε ικανοί να είμαστε. Δούλοι....

Ειδατε πως καταντάει τελικά η μπουγάδα τα μυαλά?

ΠΗΓΗ