Στη σηµερινή κρίση στη Μεσόγειο, στις ακτές της οποίας συντελούνται κοσμοϊστορικές αλλαγές και ανατρέπονται δεδομένα δεκαετιών, ένα κεντρικό επίδικο είναι η οριστικοποίηση, για τα επόμενα πολλά χρόνια, του ενεργειακού στάτους - και με την έννοια του ελέγχου των δρόμων μεταφοράς ενέργειας και, κυρίως, με αυτήν του ελέγχου των πηγών της.
Ήδη η τάση της απόσπασης του ελέγχου των πετρελαϊκών αποθεμάτων από τα κράτη, εκ μέρους των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, επιβεβαιώνεται με τη δραματική και αιματηρή αλλαγή στη Λιβύη.
Όµως στην περιοχή δεν βρίσκονται μόνον οι Άραβες, οι Ισραηλινοί, το ΝΑΤΟ και οι εταιρείες. Βρίσκονται η Ελλάδα και η Κύπρος. Και απέναντί τους η Τουρκία. Ήδη η Κύπρος βρίσκεται στη δίνη ενός πολύπλοκου προβλήματος, καθώς η απειλή ενός... Μνημονίου, οι ενεργειακές της συμφωνίες και οι γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της για φυσικό αέριο, η επερχόμενη προεδρία της στην Ε.Ε. και το εθνικό της πρόβλημα διαπλέκονται ευθέως με τις διαπραγματεύσεις - που κακώς άρχισαν και κακώς συντηρούνται - για «επίλυση» του Κυπριακού.
Το ακόµη χειρότερο για τη μαρτυρική Μεγαλόνησο είναι ότι όλο αυτό το αξεδιάλυτο κουβάρι, με τους πολλαπλούς εκβιασμούς, καλείται να το διαχειριστεί μια αδύναμη κυβέρνηση, της οποίας ο επικεφαλής, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, βρίσκεται σε υπό διαρκώς εντεινόμενη αμφισβήτηση που τείνει να εξελιχθεί σε απομόνωση.
Δυστυχώς τα νέα δεν είναι ευοίωνα. Η άσκηση πιέσεων και εκβιασμών σε όλα τα επίπεδα, στο δημοσιονομικό από τη Γερμανία και τους οίκους αξιολόγησης και στο εθνικό και τα ενεργειακά από την Τουρκία, παρά τη λεκτική «στήριξη» από ΗΠΑ, Ισραήλ και Ρωσία, απαιτεί εθνικό σχεδιασμό - ο οποίος φαίνεται να λείπει. Τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα αν συνυπολογίσουμε ότι και αυτή ακόμη η «στήριξη» μόνο τζάμπα δεν είναι..ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου