Για το ελληνικό Δημόσιο πολλά μπορεί κανείς να πει. Και για τους δημοσίους υπαλλήλους επίσης. Ωστόσο, είναι εξόφθαλμο ψεύδος ότι για όλα τα δεινά του τόπου ευθύνη έχουν οι υπεράριθμοι καλοπληρωμένοι και μέχρι πρότινος ασφαλείς δημόσιοι υπάλληλοι. Η πραγματικότητα είναι μάλλον κάπως διαφορετική από αυτήν που περιγράφουν τα εκτελεστικά όργανα της τρόικας (η κυβέρνησή μας δηλαδή) κρατώντας το μαχαίρι των απολύσεων.
Μια άλλη ματιά στην πραγματικότητα μας προσφέρει μέσα από τα στοιχεία που παραθέτει ο Ν. Μπογιόπουλος στο βιβλίο του «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε», απ’ όπου αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο. Τα στοιχεία είναι απολύτως ενδεικτικά της πραγματικής κατάστασης στο Δημόσιο των... «κοπριτών».
«Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν εκδηλώθηκε παρά ως κατάρρευση της περίφημης ιδιωτικής οικονομίας. Τους ιδιώτες ήταν που ήρθαν να διασώσουν τα κράτη, ‘‘κοινωνικοποιώντας’’ τα βάρη από τις ζημιές των τραπεζιτών. Το γεγονός αυτό δείχνει από μόνο του πόσο σαθρές είναι οι ‘‘αναλύσεις’’ περί ευθύνης του σπάταλου και αντιπαραγωγικού δημόσιου χαρακτήρα της οικονομίας έναντι του ‘‘υγιούς’’ ιδιωτικού τομέα.
Επιπλέον θράσος
Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, οι δημιουργοί του πράγματι σπάταλου, αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού δημόσιου τομέα, οι υπόλογοι για τη λειτουργία ενός δημόσιου τομέα που αυτοί τον κατασκεύασαν έτσι ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οι αρχιτέκτονες της ρουσφετοκρατίας και της αναξιοπρεπούς γλίτσας με την οποία οικοδομούσαν τους κομματικούς στρατούς τους είχαν το επιπλέον θράσος να υποδεικνύουν ως υπεύθυνους για το δικό τους δημιούργημα τους εργαζομένους, τους οποίους μάλιστα έφτασαν να αποκαλούν μέχρι και ‘‘κοπρίτες’’.
Θέλοντας να προωθήσουν την τακτική του ‘‘διαίρει και βασίλευε’’ ανάμεσα σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους, απευθύνοντας σε ένα λαό των 11 εκατομμυρίων, ισχυριζόμενοι ότι ‘‘όλοι μαζί τα φάγαμε’’, και για να ‘‘αποδείξουν’’ τον ισχυρισμό τους ενοχοποιούσαν τους 500.000 από αυτά τα 11 εκατομμύρια ότι ήταν ‘‘υπεράριθμοι’’ δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάλληλοι που, όμως, διορίστηκαν στο Δημόσιο από τους κρατούντες.
Αλλά οι κρατούντες, εκείνοι που ‘‘τους διόρισαν’’ επιχειρώντας να χτίσουν πάνω στο δικαίωμα για δουλειά την πολιτική ‘‘πελατεία’’ τους, οι ίδιοι που παλιότερα αναφωνούσαν προς τους κομματικούς τους στρατούς του Δημοσίου ‘‘εσείς είστε το κράτος’’, έρχονταν τώρα και ζητούσαν τα ρέστα!
Ρεσιτάλ ανηθικότητας
Στο πλαίσιο αυτού του ρεσιτάλ ανηθικότητας, τα μυθεύματα για τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων μετατράπηκαν σε καθημερινό ανάγνωσμα και ακρόαμα. Βλέπετε, όσοι μπουκώνουν με δημόσιο χρήμα βιομηχάνους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβους κάπου αλλού έπρεπε να αποδώσουν το δημόσιο χρέος. Ποια είναι η αλήθεια: το 1990 οι μισθοί και οι συντάξεις που πλήρωνε το Δημόσιο αποτελούσαν το 14,1% του ΑΕΠ.
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μετά το 1994 ‘‘κατέβασαν’’ το ποσοστό αυτό στο 11% και η κυβέρνηση Καραμανλή το σταθεροποίησε στο 9% του ΑΕΠ. Άρα, στους εργαζομένους στο Δημόσιο και στους συνταξιούχους του Δημοσίου αναλογεί όλο και μικρότερο ποσοστό του ΑΕΠ. Και μάλιστα πολύ μικρότερο από αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά αφού: το 1994 το σχετικό κονδύλι μοιράστηκε σε 595.742 εργαζομένους και συνταξιούχους, ενώ η μοιρασιά του 2008 αφορούσε 896.415 άτομα.
Αυτοί είναι οι ‘‘προνομιούχοι’’ Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι. Όσο για την έρευνα στα πλαίσια της ‘‘Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής’’ που πραγματοποιήθηκε από τους ερευνητές του αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των Πανεπιστημίων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου, αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζομένων είναι 11,4% και ότι αυτό το ποσοστό είναι ένα από τα 4 χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.
Η Ελλάδα έχει, αναλογικά με το σύνολο των εργαζομένων, το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων σε σύγκριση με τη Σουηδία και τη Δανία και περίπου το 1/2 σε σύγκριση με τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Μάλιστα, αυτά τα ποσοστά παραμένουν σταθερά εδώ και τριάντα χρόνια.
Όσο για τη δαπάνη μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα (που σε ποσοστό 80% έχουν καθαρές αποδοχές από 880 έως 1.500 ευρώ και που το 50% των οποίων διαθέτουν πτυχίο πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ή ανώτερο τίτλο σπουδών), είναι μικρότερη ως ποσοστό του ΑΕΠ από εκείνη των δημοσίων υπαλλήλων της Δανίας με 16,9%, της Γαλλίας με 12,8%, της Φινλανδίας με 13%, της Σουηδίας με 15,1%.
Εξίσου ‘‘δημοφιλές’’ προπαγανδιστικό παραμύθι είναι και το άλλο, για τις ‘‘υπέρμετρες’’ δημόσιες δαπάνες. Αλλά από όλα τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προκύπτει ότι το σύνολο των δαπανών του ελληνικού κρατικού τομέα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι ένα από τα χαμηλότερα σε όλη την Ευρώπη.
Ομολογία
Όσο για το ‘‘γενναιόδωρο’’ κράτος πρόνοιας που τάχα απολαμβάνουν οι Έλληνες, αρκεί να σημειωθεί ότι κατά μέσο όρο την περίοδο 1998-2007 η Ελλάδα διέθετε μόνο 3.530 ευρώ κατά κεφαλήν για προγράμματα κοινωνικής προστασίας, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη είναι 6.251,78 ευρώ. Τέλος και σχετικά με τους ‘‘κοπρίτες’’ δημοσίους υπαλλήλους, το ίδιο ΔΝΤ ομολογεί: η αύξηση των ελλειμμάτων προϋπολογισμού στις μεγάλες οικονομίες ανά τον κόσμο (και όχι μόνο στην Ελλάδα) οφείλεται κατά 50% στην πάσης φύσεως φοροδιαφυγή των μεγαλοσχημόνων και στην αποπληρωμή τόκων για προηγούμενα δάνεια των κυβερνήσεων που καταλήγουν πάλι στα ταμεία των μεγαλοσχημόνων. Αντίθετα, η αύξηση των δημοσίων δαπανών επιβαρύνει τα ελλείμματα κατά λιγότερο από 10%». ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου