ΘΕΛΟΥΝ ΑΙΜΑ….ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ

της Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη - Προηγήθηκε συντονισμένη και κλιμακούμενη επίθεση εναντίον του δημόσιου τομέα, με γκεμπελικής  έμπνευσης μεθοδεύσεις. Το δήθεν κολοσσιαίο μέγεθός του, οι δήθεν  κηφήνες εργαζόμενοί του, οι δήθεν δυσθεώρητες αμοιβές τους, ο δήθεν ανώτερος βαθμός διαφθοράς τους σε σύγκριση με τον μέσο εθνικό, η εξομοίωσή τους με «κοπρίτες», προετοίμασαν κατάλληλα το έδαφος. Έτσι, αυτοί που βρίσκονται στον προθάλαμο των αερίων εξόντωσής τους,  εμφανίζονται συλλήβδην  πια ως  νούμερα, έτσι που να έχει   μικρή σημασία, για τους ιθύνοντες, αν στην εκατόμβη θα οδεύσουν 30.000, 70.000 ή και 200.000.


Αντιθέτως, μάλιστα, όσο περισσότεροι θυσιαστούν και όσο πιο γρήγορα ευοδωθεί αυτή η επιχείρηση, τόσο το καλύτερο, μια και «θα επιταχυνθούν  οι μεταρρυθμίσεις, που έχουν βραδύνει».

Χωρίς ουδέποτε να έχει γίνει γνωστός κάποιος  κατάλογος με το τι περιλαμβάνεται, ακριβώς, στις περίφημες αυτές μεταρρυθμίσεις, ωστόσο, ναι  και οι μαζικές απολύσεις υπάγονται σ’αυτές τις δήθεν «από καιρό αναγκαίες», που δεν βρίσκαμε το θάρρος να εφαρμόσουμε, προκειμένου να σωθούμε! Αλλά, και   όλος ο απερίγραπτος συρφετός των μέτρων, που αποφασίζονται στο πόδι, που εξαγγέλλονται  θριαμβευτικά, ως μια από τις πολλές «σωτηρίες μας», το πρωί για να αποσυρθούν το βράδυ, που εκκινούν από εσφαλμένη διάγνωση των προβλημάτων, καθώς και από πλήρη  άγνοια των θανάσιμων κινδύνων, στους οποίους εκθέτουν   τη χώρα μας.
Και για να επανέλθω στις ανθρωποθυσίες του δημοσίου τομέα,  η μακράς διάρκειας πλύση εγκεφάλου  κατόρθωσε, δυστυχώς, να πείσει  μεγάλο τμήμα των συμπατριωτών μας ότι  ακριβώς «τα προβλήματά μας οφείλονται σ’ αυτό το δημόσιο τομέα»,  ότι «αν τον διαλύσουμε θα έχουμε σωθεί», ότι  «ο εχθρός του λαού είναι ο δημόσιος τομέας». Παρακολουθώντας τα διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα,  που συζητούν δήθεν αντικειμενικά,  τα προβλήματα  δημόσιου τομέα και  μαζικών απολύσεων, αντιλαμβάνεται κανείς με φρίκη ότι  οι  λύσεις που αναζητούνται δεν αποσκοπούν στην αποτροπή αυτού του προμελετημένου και   στυγερού εγκλήματος, αλλά αντιθέτως στην εξεύρεση τρόπων,  έτσι που  αυτό  να μην  έχει συνέπειες  ικανές να καθυστερήσουν την ολοκλήρωσή του. Αναζητείται, δηλαδή, ανάμεσα σε άλλα το πως οι απολυμένοι θα παρεμποδιστούν να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη, το πώς δε θα έχουν αποκούμπι και  μοίρα στον ήλιο, το  τι πρέπει να γίνει για να μην εγείρουν δικαιώματα για αποζημιώσεις και τα τοιαύτα, το πως θα επιτευχθεί  η πλήρης εξαφάνισή τους, χωρίς κόστος. Ε, να προσθέσω  εδώ και μια «λεπτομέρεια»:  ότι, δηλαδή,  η  βασική δικαιολογία για τη διάπραξη αυτού  του ανίερου  εγκλήματος της μαζικής  απόλυσης των δημοσίων υπαλλήλων, είναι εντελώς  έωλο.  Γιατί,  είναι γεγονός ότι  το μέγεθος του ελληνικού δημόσιου τομέα, που επίμονα φέρεται να είναι  δήθεν κολοσσιαίο, εμπίπτει  ωστόσο απολύτως  εντός των ορίων του αντίστοιχου μέσου όρου  των κρατών-μελών της ΕΕ. Σ’ αυτό το συμπέρασμα συγκλίνει  σωρεία επίσημων ερευνών.  Ωστόσο, αυτή η διαπίστωση ουδόλως εμποδίζει τα διάφορα «παπαγαλάκια» να αναμασούν τις ίδιες ανοησίες, επιμένοντας στην ηθελημένη  σύγχυση ανάμεσα σε μεγάλο μέγεθος και σε αναποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα. Επιχειρώντας, δηλαδή, να δώσουν λύση σ’ ένα πρόβλημα,  καθαρά ποιοτικό,  με την επιβολή  βάναυσων και βάρβαρων ποσοτικών μέτρων.
Οι Τροϊκανοί,   εδώ και  καιρό,   έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει ότι  έχουν το απόλυτο  ελεύθερο  να απαιτούν και να επιτυγχάνουν ό,τι περνά από το μυαλό τους,  από μια κυβέρνηση,  που εμφανώς έχει επιλέξει  να υποκύπτει σε κάθε μορφής εκβιασμό τους, να εμφανίζεται μόνιμα  με σκυμμένο  αυχένα, να αδυνατεί να υπερασπιστεί έστω και ένα από τα ατράνταχτα επιχειρήματα του λαού μας, που   εξηγούν το πώς και το γιατί  φθάσαμε ως εδώ, και να πανικοβάλλεται, έστω και με την απλή υποψία ότι δυσαρεστήθηκαν οι   Τροϊκανοί.   Γι’ αυτό, και η Ελλάδα μας έγινε το πολυτελές πειραματόζωο στο απέραντο εργαστήρι του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Εν αρχή, καταργήθηκαν μέσα σε μια νύκτα, όλα  συλλήβδην τα δικαιώματα των εργαζομένων, που χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνων,  για να εμπεδωθούν. Δικαιώματα, που απλώς απέβλεπαν στον περιορισμό του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας, και που είναι αναπόφευκτη χωρίς κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Καταργήθηκαν χάρη στη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα της χώρας μας.  Ήδη, ο μέσος μισθός στην  Ελλάδα, που ανήκει στην Ευρώπη,  τείνει να διαμορφωθεί στα  €400-450, δεν τηρείται πια ουσιαστικά το ωράριο, ούτε και οι αργίες, δεν υπάρχει εξασφάλιση απασχόλησης για την επαύριον, η ελαστικοποίηση της εργασίας δεν θεμελιώνει πια  δικαίωμα σύνταξης. Με γοργό και σίγουρο βηματισμό  το εργασιακό καθεστώς στην Ελλάδα επιστρέφει σ’ αυτό  του  μακρινού Μεσαίωνα.
Ωστόσο, οι Τροϊκανοί είναι ακόμη ανικανοποίητοι, καθώς δεν έχει πλήρως εκθεμελιωθεί ο δημόσιος τομέας και κατεξοχήν το κράτος Πρόνοιας.  Δεν πρέπει τίποτε, μα τίποτε να παραμείνει με δημόσια οσμή.  Και μέσα σ’αυτό τον ορυμαγδό διεκπεραιώνεται  και το μέγα ξεπούλημα της Ελλάδας. Όλα στο σφυρί…..όλα σε τιμή ευκαιρίας….όλα σε χέρια ιδιωτών.
Οι Τροϊκανοί άρχισαν να δείχνουν σημεία εξάντλησης της υπομονής τους, γιατί η υλοποίηση των επιθυμιών τους βραδυπορεί. Θέλουν τώρα, αμέσως, και  χωρίς χρονοτριβή  αίμα….. απαιτούν ποταμούς  αίματος. Και γίνονται έξαλλοι με την κυβέρνησή μας, υποχρεώνοντάς την να λαμβάνει, συνεχώς,  νέα και πιο αιμοσταγή μέτρα, ώστε να επιταχύνονται οι διαδικασίες.  Εξυπακούεται, ότι στόχος αυτών των  απάνθρωπων μέτρων δεν είναι η σωτηρία της χώρας μας, αφού πρόκειται πάντα για   θυσίες χωρίς αντίκρισμα, και ακόμη χειρότερα: για θυσίες που βαθαίνουν το πρόβλημα.  Όμως, οι πατέρες του Έθνους μας  δε βρίσκουν  το θάρρος να αντιμετωπίσουν τους Τροϊκανούς. Αντιθέτως, τρομοκρατημένοι  οι ίδιοι,  πανικοβάλλουν  και το λαό, αναγγέλλοντας την έλευση τεράτων της αποκάλυψης αν δε συμμορφωθούμε, με συστηματικότητα, με συνέπεια, με απόλυτη ακρίβεια …. προς τις  θανατηφόρες  υποδείξεις των Τροϊκανών.
Χρεοκοπία….να αποφύγουμε τη χρεοκοπία!  Είναι λέξη κακή η χρεοκοπία, γι αυτό  η χρήση της απαγορεύεται, και οπωσδήποτε αν κάποιοι επιμένουν να τη χρησιμοποιούν, οφείλουν να ανατρέξουν σε  λεξικά, και μάλιστα  διαφόρων γλωσσών, προκειμένου να πειστούν ότι χρεοκοπία, απλώς,  δε σημαίνει χρεοκοπία. Είναι, όμως,  δυνατόν να  μας διαφεύγει το γεγονός ότι είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι και  ότι μας διατηρούν στη ζωή με τεχνητά μέσα; Δικαιούμαστε, άραγε  να κλείνουμε τα μάτια στο ότι  το σύνολο των  ξένων και σοβαρότερων  ΜΜΕ ασχολείται, σε καθημερινή βάση, με την εξεύρεση τρόπων διάσωσης  των τραπεζών  (και όχι, βέβαια, της Ελλάδας) πριν μας εξοβελίσει  στο πυρ το εξώτερο; Είναι δυνατόν να μη μας έχουν πληροφορήσει για το γεγονός ότι οι τροϊκανικές συνταγές δε μετρούν ούτε μια επιτυχία, αλλά αφήνουν παντού πίσω τους ερείπια που καπνίζουν;
Και στο τέλος της γραφής,  από τι μπορεί να φοβόμαστε  περισσότερο από  όσο από την καθημερινή κόλαση, στην οποία βιώνουμε, και η οποία αναγγέλλεται  ακόμη φρικτότερη  και σε βάθος δεκαετιών, από σήμερα;
Λυπάμαι για την άκομψη έκφραση,  με την οποία θα τελειώσω. Αλλά είναι η μοναδική εικόνα που έρχεται, επίμονα,  στο μυαλό μου:  Η Ελλάδα  υποχρεώνεται να καταπίνει  δηλητήριο, για να ξερνά ένα-ένα τα σωθικά της. Τι, ακριβώς, λοιπόν μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε; Μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και λοιπό θλιβερό συνονθύλευμα οδηγούν, και θα οδηγούν  σε ολοένα βαθύτερη απόγνωση, σε ολοένα πιο αξεπέραστο αδιέξοδο. Επιβάλλεται, συνεπώς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να αναχαιτιστεί το ξέφρενο κατρακύλισμά μας  προς το βάραθρο.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο ΜακεδονίαςΠΗΓΗ