Οι εξελίξεις που θα συνταράξουν την Ευρώπη τον επόμενο χρόνο

Πριν από μερικούς μήνες υπήρχε έντονος προβληματισμός σχετικά με την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ.  Οι σχετικές συζητήσεις ξεκινούσαν από δύο λογικότατες σταθερές, καθώς τα προγράμματα διάσωσης κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο.  Η μία σταθερά ήταν ότι η μόνη περίπτωση μη χρεοκοπίας της Ελλάδας ήταν η οικειοθελής έξοδος από το ευρώ, αφού στην περίπτωση αυτή τα ομόλογα θα αποπληρωνόταν στην ώρα τους στο νέο εθνικό νόμισμα με την αλάνθαστη συνταγή του τυπώματος.  Η δεύτερη σταθερά ήταν ότι
η τυχόν διάσωση της Ελλάδας ήταν τόσο ακριβή, ώστε τα ανταλλάγματα θα ήταν αφόρητα σκληρά σε σημείο που κανένας πολιτικός δεν θα ήταν σε θέση όχι απλά να τα εφαρμόσει, αλλά ούτε καν να τα προτείνει.
Βέβαια οι μήνες πέρασαν, γίναμε όλοι σοφότεροι και πλέον αρκετά πράγματα έχουν ξεκαθαριστεί τόσο, ώστε να ξέρουμε πια με βεβαιότητα ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ αποτελεί χίμαιρα και αυτό θα συμβεί με δύο εναλλακτικούς τρόπους:
1. Η Ελλάδα θα συρθεί σε μια ‘’οικειοθελή’’ αποχώρηση έπειτα από απανωτούς εκβιασμούς, σχέδιο το οποίο έχει ήδη αρχίσει να εκτελείται (bad news)
2. Η Ελλάδα θα καταφέρει να επιζήσει μέχρι την υποβάθμιση της Γαλλίας, η οποία θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για την κατάρρευση του κοινού νομίσματος και την επιστροφή των κρατών, είτε σε εθνικά νομίσματα, είτε σε μικρότερες ενώσεις (good news)
Για κάποιαν άγνωστη αιτία που έχει να κάνει με τη μαζική ψυχολογία των Γερμανών, η γερμανική ηγεσία πιστεύει ακράδαντα ότι μια βίαιη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, θα λειτουργούσε ευεργετικά, θα συμμόρφωνε τις σπάταλες χώρες του νότου και θα έδινε παράταση ζωής στο κοινό νόμισμα.  Φαίνεται ότι οι Γερμανοί δε διδάχθηκαν τίποτα από την ένταση της κρίσης, ούτε από την πλήρη αποτυχία των προγραμμάτων λιτότητας που εφάρμοσαν στην Ελλάδα με τη μορφή και την ένταση ενός μεταμοντέρνου Άουσβιτς. Αυτή η παραδοχή οδηγεί τους Γερμανούς σε εκβιαστικές ακρότητες απέναντι σε μια φίλη χώρα, χωρίς ούτε να τηρούνται τα συνήθη διπλωματικά προσχήματα.  Τα γερμανικά τελεσίγραφα είναι τόσο ακραία, που δε θα μας παραξένευε αν σε λίγο μας λέγανε ‘’ή θα αυτομαστιγωθείτε μαζικά στο σύνταγμα, ή θα σας πετάξουμε από το ευρώ’’.
Αυτού του τύπου όμως οι εκβιασμοί το μόνο που καταφέρνουν είναι να τρομοκρατούν τα τμήματα εκείνα της ελληνικής πολιτικής σκηνής που είναι τόσο φοβικά και συντηρητικά, ώστε να προτιμούν ακόμα και την επιστροφή στην οθωμανική κατοχή προκειμένου να διακινδυνεύσουν τα προνόμιά τους.  Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα το κοινό νόμισμα θα πρέπει ήδη να θεωρείται παρελθόν και απομένει μόνο ο χρόνος ανακοίνωσης του μοιραίου, συνεπώς ένα τελεσίγραφο της μορφής αυτής, δεν πείθει συγκροτημένους και κωλοπετσωμένους πολιτικούς άνδρες που έχουν στο λεξιλόγιό τους τη λέξη ‘’όχι’’.

Οι λόγοι της επικείμενης διάλυσης του ευρώ είναι πολλοί και περίπλοκοι και θα χρειαζόταν μεγάλης έκτασης μελέτη για να αναλυθούν σε βάθος.  Επιγραμματικά μόνο μπορούμε να πούμε ότι η αποτυχία οφείλεται στις τεράστιες ανισότητες μεταξύ των χωρών – μελών κυρίως σε ζητήματα φορολογίας και αποδοχών.  Αν υπήρχε μια περίπτωση σύγκλισης των οικονομιών σε δημοσιονομικό και φορολογικό επίπεδο, ώστε να επιβιώσει ένα κοινό νόμισμα, θα έπρεπε για παράδειγμα ο μέσος μισθός του Γερμανού να μειωθεί στα 1.500 ευρώ παρέα με τα κοινωνικά του δικαιώματα και ο μέσος μισθός του Βούλγαρου να αυξηθεί στα 1.500 (από τα 300 που είναι σήμερα).  Και αν για τον Βούλγαρο είμαστε σίγουροι ότι το επιθυμεί, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για τον Γερμανό, ιδιαίτερα αν λάβουμε και ως δεδομένο την ισχύ της κάθε χώρας μέσα στους μηχανισμούς της Ε.Ε.
Αυτά όλα είναι γνωστά σε όλους τους  ανεξάρτητους οικονομολόγους και, αφότου οι αγορές αποδέχθηκαν τις αποτυχίες των προγραμμάτων διάσωσης, έχουν αρχίσει τα στοιχήματα να πέφτουν βροχή, όχι για τη διάλυση η μη της ευρωζώνης, αλλά για τον χρόνο μέσα σον οποίο θα συντελεστεί.
Πίσω στην Ελλάδα οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό την πραγματικότητα και να μην επιμένουμε σε περασμένα δήθεν μεγαλεία.  Πρέπει να απορρίψουμε ανενδοίαστα κάθε άηθες τελεσίγραφο και να διαφυλάξουμε τρείς βασικούς άξονες (κόκκινες γραμμές):
1. Ακόμα και αν αποδεχθούμε την συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου, για να κερδίσουμε χρόνο μέχρι τη συντεταγμένη διάλυση της ευρωζώνης, δεν πρέπει επ’ ουδενί να  δεχθούμε την υπαγωγή του χρέους μας στο Αγγλικό δίκαιο.
2.  Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποδεχθούμε την εκχώρηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και ιδιαίτερα δικαιωμάτων που απορρέουν από τις ΑΟΖ, σε εταιρίες που εδρεύουν στο εξωτερικό και ελέγχονται από τους δανειστές μας.
3.  Είναι βαρύτατα σημαντικό για την αξιοπρέπεια, τη διεθνή θέση της χώρας, καθώς και για τεχνικά θέματα της καθημερινότητας (που δεν υπάρχει ο χώρος για να αναλύσουμε τώρα), η βέβαιη έξοδος από το ευρώ να μην γίνει τώρα, άτακτα και εξαιτίας των γερμανικών τελεσιγράφων, αλλά να γίνει συντεταγμένα, σε συνεννόηση με τους υπόλοιπους εταίρους μας, όταν θα διαλυθεί οικειοθελώς όλη η ευρωζώνη.
Σε όσους αφελείς πιστεύουν ότι όλοι είναι ίδιοι ή ότι ο κ. Σαμαράς σύρεται σε ένα λάθος, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε τις διαφορές αυτές.  Γιατί οι κ.κ. Βενιζέλος και Καρατζαφέρης ως λαγοί και των υπολοίπων προθύμων, εννοούν τη συναίνεση ως αποδοχή των απαράδεκτων όρων που συνοδεύουν τα γερμανικά τελεσίγραφα.  Αντίθετα η πλευρά του κ. Σαμαρά έχει θέσει τις κόκκινες γραμμές και το μόνο που συζητάει, είναι μια τακτική οπισθοχώρηση προκειμένου να ανασυντάξει τις ελληνικές δυνάμεις και να πάρει θέση ενώπιον των συγκλονιστικών εξελίξεων που θα συνταράξουν την Ευρώπη τους επόμενους 12 μήνες.
Κακοφωνίξ.
 ΠΗΓΗ