Με λάμπες πετρελαίου...

Ήταν που ήταν ακριβή η ενέργεια, σε σύγκριση με την αγοραστι­κή δύναμη του μέσου Έλληνα εργαζόμενου, την έκαναν ακριβότερη και οι φόροι... Ο φορομπηχτικός παρο­ξυσμός που έχει πιάσει την κυβέρνηση, με πρόσχημα την κάλυψη των δεσμεύ­σεων έναντι των δανειστών μας, μέσω του μνημονίου, οδήγησε την πιο φτω­χή χώρα της Ευρωζώνης να έχει το πιο υψηλό κόστος για την κάλυψη των ενερ­γειακών αναγκών του μέσου πολίτη...

Κι όλα αυτά χωρίς να έχουν σημαντι­κή επίδραση εξωγενείς παράγοντες, όπως οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου ή οι ακραίες καιρικές συνθήκες (καύσωνες, πολύ χαμηλές θερμοκρασίες κ.λπ.). Ο τομέας των καυσίμων και της ηλεκτρικής ενέργειας αποτελούν το κα­λύτερο παράδειγμα πλήρους αποτυχίας της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρ­νηση, με πρόθεση να αυξήσει τα έσοδα, αλλά με την πραγματικότητα να γυρίζει μπούμερανγκ.
Οι πανάκριβες τιμές δημιουργούν με­γάλη μείωση στην κατανάλωση και αυ­τό έχει αποτέλεσμα τη μείωση των φό­ρων που εισπράττει το Δημόσιο.
Η αμόλυβδη
Με βάση τα στοιχεία του υπουργεί­ου ΠΕΚΑ, στο τέλος Αυγούστου η Ελ­λάδα της κρίσης και της γενικευμένης μείωσης των εισοδημάτων εμφάνι­ζε την ακριβότερη τιμή λιανικής στην αμόλυβδη βενζίνη, με σχεδόν 1,68 ευρώ το λίτρο. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της πανευρωπαϊκής μας πρωτιάς είναι το γεγονός πως η πραγματική τιμή των καυσίμων, δηλαδή η τιμή που διαμορφώνεται στην πύλη των διυλιστηρίων, λίγο πριν «πάρει φωτιά» από τις φοροεπιβαρύνσεις, είναι μόλις το 35,3% της τελικής τιμής στο πρατήριο... Αυτό ση­μαίνει πως, όταν ένας οδηγός γεμίζει το ρεζερβουάρ του οχήματός του, πληρώ­νει για φόρους σχεδόν ένα ευρώ για κά­θε λίτρο, ενώ το πραγματικό κόστος του καυσίμου είναι λιγότερο από 60 λεπτά!
Στο παρελθόν ο Σύνδεσμος Εταιρειών Πετρελαιοειδών (ΣΕΕΠΕ) είχε εκφράσει τη δυσφορία του (με ευγενικό τρόπο εί­ναι η αλήθεια) για τις επιβαρύνσεις αυ­τές, αλλά δεν εισακούστηκε. Αντίθετα, η πολιτική αυτή οδήγησε σε μείωση της κατανάλωσης καυσίμων κατά μέσο όρο περίπου 9,5% στο σύνολο της αγοράς το 2010 έναντι του αμέσως προηγούμε­νου έτους, με εκατοντάδες πρατήρια να βάζουν λουκέτο.
Η τάση αυτή συνεχίζεται και το 2011, με το ενδεχόμενο η μείωση στην κατανάλωση να είναι ακόμη μεγαλύτε­ρη. Επιπλέον η αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρ­μανσης επιφέρει ένα επιπλέον πλήγμα σε εταιρείες και πρατηριούχους.
Το ίδιο ισχύει και για τον ηλεκτρισμό, όπου η κυβέρνηση είχε τη φαεινή ιδέα να επιβάλει ειδικό φόρο κατανάλωσης στο φυσικό αέριο που χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη από τους σταθμούς πα­ραγωγής. Το μέτρο αυτό θα οδηγήσει σε άμεση αύξηση του κόστους παρα­γωγής, με αποτέλεσμα να δημιουργεί­ται η ανάγκη αύξησης των τιμολογίων της ΔΕΗ και των άλλων εταιρειών λιανικής…
Αύξηση κόστους
Ο θεματοφύλακας της απελευθέ­ρωσης της αγοράς, η Ρυθμιστική Αρ­χή Ενέργειας, με γνωμοδότηση που έδωσε στη δημοσιότητα πρόσφατα, στην ουσία επιπλήττει την κυβέρνηση για την απόφασή της να επιβάλει φό­ρο στο αέριο που προορίζεται για την ηλεκτροπαραγωγή, υπογραμμίζοντας με νόημα πως το κόστος που θα κληθεί να πληρώσει ο καταναλωτής θα είναι δυσανάλογα μεγαλύτερο από το όφε­λος που θα προκύψει για τα έσοδα του Δημοσίου...
Ο φορέας που είναι αρμόδιος για τον ανταγωνισμό και την ομαλή λειτουργία της αγοράς, δηλαδή, λέει στην κυβέρ­νηση το αυτονόητο κι αυτό που έπρεπε από μόνη της να σκεφτεί.
Πολύ περισσότερο όταν βρισκόμα­στε σε μία περίοδο με σαφή μείωση της κατανάλωσης έναντι του 2010, έτος το οποίο καταγράφηκε η χαμηλότερη ζήτηση ηλεκτρισμού στην Ελλάδα κατά την τελευταία πενταετία. Με άλλα λόγια, η αγορά ηλεκτρισμού επιστρέφει στα επίπεδα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και, ως... επι­βράβευση της μειωμένης ζήτησης, η κυβέρνηση πάει να «φορτώσει» και νέο φόρο, που θα κάνει πολλά νοικοκυριά να γυρίσουν στα κεράκια και τις λάμπες πετρελαίου...
Ο... άθλος
Το πιο εντυπωσιακό, πάντως, είναι πως με τις αποφάσεις της για την επιβο­λή νέων φόρων ή την αύξηση των παλαι­ών στα ενεργειακά προϊόντα και υπηρεσίες η κυβέρνηση έχει κατορθώσει αυτό που κάποτε φαινόταν... ακατόρθωτο: Να συσπειρώσει εναντίον των αποφά­σεων που προωθεί ακόμη και τους πιο σκληρούς ανταγωνιστές.
Είναι χαρακτηριστικό πως το τελευ­ταίο διάστημα ιδιώτες επενδυτές στον τομέα της ενέργειας ζητούν ανοικτά μέτρα προστασίας της ΔΕΗ από παράλογες και αποδεδειγμένα αναποτελε­σματικές αποφάσεις της κυβέρνησης.
Και είναι προφανές γιατί τηρούν μία τέτοια στάση: Κανείς δεν πρόκειται να κερδίσει από την απαξίωση της κρα­τικής επιχείρησης ηλεκτρισμού, παρά μόνο ο ξένος που θα επιλεγεί για στρα­τηγικός επενδυτής και θα αγοράσει το πιο ακριβό πάγιο της χώρας μας σε τι­μές εξευτελιστικές.
Για τους Έλληνες «παίκτες» το ενδε­χόμενο αυτό δεν θα φέρει τίποτε θετι­κό, καθώς θα οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά στον αφελληνισμό του ενεργεια­κού τομέα. Στη συγκεκριμένη περίπτω­ση δεν πρόκειται για εθνικιστική έξαρ­ση ή υπερπατριωτισμό, αλλά για την κοινή λογική, που λέει πως η εγχώρια αγορά μπορεί να έχει τα δικά της προ­βλήματα (στρεβλώσεις), ωστόσο οδη­γείται με αργά αλλά σταθερά βήματα προς την απελευθέρωση.
Η είσοδος ενός ξένου επενδυτή θα δημιουργήσει συνθήκες βίαιης απελευθέρωσης, κάτι που δεν συμφέρει κανέ­ναν. Μόνο εκείνον που θα επωφεληθεί αποκτώντας την ακριβή κινητή και ακί­νητη περιουσία της ΔΕΗ.
Πάντως, όλοι συμφωνούν πως η φο­ρομπηχτική πολιτική της κυβέρνησης και οι αποφάσεις της στο θέμα των ιδιω­τικοποιήσεων στρώνουν το έδαφος για την εξαφάνιση των ελληνικών ενεργει­ακών επιχειρήσεων και το ξεπούλημά τους στους αλλοδαπούς «μνηστήρες».ΠΟΝΤΙΚΙ