ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ? ΑΠΟ ΠΟΤΕ?

Στο σχολιασμό που ακολούθησε μετά τα επεισόδια στην "αμαρτωλή" θεατρική παράσταση, μέτρησα μερικές χιλιάδες φορές τη λέξη ελευθερία. Συνδυαζόμενο φυσικά με τη δημοκρατία. Και θυμήθηκα το παλιό αλλά διαχρονικό - στη δημοκρατία είσαι ελεύθερος να λες ότι θέλεις, έτσι κι αλλιώς κανένας δεν θα σ΄ακούσει".

Οι μόλις αφυπνισθέντες υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου,
της σκέψης, των ιδεών, (γιατί όπως ο απλός κόσμος παθαίνει μια ξαφνική αφύπνιση πατριωτισμού, έτσι και ο πνευματικός μας κόσμος παθαίνει που και που μια ξαφνική αφύπνιση από το νιρβάνα του) τρόμαξαν. Για το κακό που έρχεται. Τον αναγεννημένο φασισμό που είναι έτοιμος να κατασπαράξει τις ψυχές των πάντα αθώων πολιτών και του πάντα έκπληκτου δημοκρατικού συναισθήματος.

Τι σκέφτομαι εγώ? Μπούρδες. Ο μόνος λόγος που κάποιοι ανατριχιάζουν με την άνοδο του νεο-φασισμού είναι γιατί δεν μπορούν να συνδιαλέγονται με τις ώρες μαζί του, επειδή σου έρχεται η φάπα απότομα και απροειδοποίητα χωρίς διαπραγματεύσεις. Με λίγα λόγια χάνουν την ησυχία τους με τον άμεσο φασισμό, ενώ αντιθέτως ο κρυφοφασισμός που κρύβεται σε κάθε πτυχή του οικοδομήματος της ψευτο δημοκρατίας τους αφήνει παντελώς αδιάφορους.


Ελεύθεροι? Από πότε? Η ακροδεξιά αντιλαμβανόταν πάντα τα πράγματα με τρόπο άμεσο χωρίς πολλές σκέψεις. Μου λες Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Τελεία και παύλα. Μου λες ο κίνδυνος είναι ο κομμουνισμός. Τελεία και παύλα. Μου λες πως επικίνδυνοι για το σύστημα είναι κάθε είδους κουλτουριάρηδες. Τελεία και παύλα. Το κατάλαβα. Το ένοιωσα το μίσος και τη σιχασιά για τους αντίχριστους, τα κουμούνια, τους θολοκουλτουριάρηδες δεν θα πιάσουμε και συζήτηση. Είναι ξεκάθαρο και άμεσο. Και τρομακτικό. Όχι γιατί είναι περίεργο, πρωτοφανές, αλλά γιατί είναι αποδεκτό. Και κερδίζει κόσμο. Μια ομάδα εκκαθάρισης δέκα ατόμων  ονομάζεται συμμορία. Ένα κόμμα πεντακοσίων χιλιάδων ψήφων και με πορεία ανοδική ονομάζεται δύναμη. 

Τώρα μπορεί μερικοί να επιμένουν στο βιολί τους, στις μακρόσυρτες αναλύσεις για τη γέννεση του φασισμού, τις ομοιότητες της ΧΑ με τους ναζί, το ποιόν των ατόμων που την αποτελούν, το αν είχαν παιδικά τραύματα ή αν υπάρχει γονιδιακή μετάλλαξη που σε μεταμορφώνει σε φασίστα! Δυστυχώς η απάντηση είναι πολύ πιο απλή από όλα αυτά και δεν χρήζει ανάλυσης. ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΣ. Με λίγα λόγια, όσο εσύ κοιμόσουν κάποιοι ήταν ξύπνιοι. Και τώρα, την εποχή που οι μάσκες ενός γελοίου συστήματος που ήσουν ο πιστός , μουγγός και άβουλος ακόλουθος τόσα χρόνια βγαίνουν, κι αρχίζουν να πέφτουν φάπες, ας προλάβαινες να τις ρίξεις εσύ πρώτος. 

Να πάρω θέση? Γιατί? Κανένας δεν με υποχρεώνει να παριστάνω κάτι. Στην ελεύθερία έκφρασης υπάγεται και τον δεν παίρνω θέση. Ετσι δεν είναι? Ρωτάς το παιδί σου πριν το βαπτίσεις? Όχι. Το παίρνεις βρέφος, το βάζεις σε μια κολυμπήθρα και ξορκίζει ο παπάς το σατανά. Το ρωτάς? Όχι. Αρα γιατί ο θιγμένος πιστός πεπεισμένος πλέον ενήλικας, να μη σου χώσει και σένα τη μούρη μέσα στη κολυμπήθρα να σε εξαγνίσει που σε καβάλησε ο διάολος με τέτοια έργα που ανεβάζεις και γελοιοποιείς τα θρησκευτικά του πιστεύω? Από πότε υπάρχει ελευθερία  και δεν το ξέρω? Μόλις βαπτιστεί το στέλνεις σε ένα σχολείο όπου λαβαίνει μια κατευθυνόμενη και τσεκαρισμένη - για να μην ξεφύγει - από όλες τις μεριές, υποτίθεται μόρφωση.  Τελειώνει πανεπιστήμιο και δεν έχει ιδέα ούτε από ιστορία, ούτε από γεωγραφία, ούτε από φιλοσοφία ή (καλά αυτό άστο είναι ανέκδοτο) αρχαία ελληνική γραμματεία!  Μετά το χριστιανό ελληνόπουλο σπουδάζει και μπαίνει στο χώρο εργασία σύμφωνα με τους κανόνες του κτηνώδους αμερικανικού καπιταλισμού, και στο τέλος πεθαίνει χωρίς να έχει μάθει ποτέ τι του συνέβη στ΄αληθεια.

Και σε πειράζουν τα φαινόμενα της ΧΑ επειδή άρχισαν και πέφτουν φάπες. Και σου κάνει εντύπωση που αρκετές χιλιάδες γουστάρουν. Τώρα που η πείνα αρχίζει και θερίζει, τώρα που οι αποστάσεις μεταξύ καλοπερασάκηδων και φτωχολογιάς αρχίζουν να έχουν αβυσσαία απόσταση, τώρα που η μάσκα της δήθεν δημοκρατίας έπεσε, τώρα που τα θηρία που κρύβουμε μέσα μας γουργουρίζουν επικίνδυνα, αυτός ο κόσμος ζητάει κρεμάλες. Και μερικοί με μεγάλο θράσος, λένε περιφρονητικά πως όλος αυτός ο κόσμος είναι βάρβαρος και απολίτιστος. Και τι ήθελες να κάνει ρε χαϊβάνι? Την ώρα της κρίσης να βγάλει από συρτάρι τον Αριστοτέλη που δεν ξέρει ούτε ποιος είναι? Να ανατρέξει στο Πλάτωνα που αμυδρά έχει ακούσει να μιλάνε γι΄αυτόν? Να ξεσκονίσει λίγο Ηράκλειτο? Να κατεβάσει από τα ράφια το Ροΐδη? Η μήπως να αποκωδικοποιήσει Γάλλους δια φωτιστές? Μήπως να συγκρίνει τα μανιφέστα των διαφόρων μορφών της διανόησης που δεν ξέρει καν πως υπάρχουν? 

Υπάρχει καμιά σοβαρότητα σε όλους αυτούς τους κηφήνες της διανόησης που δεν έσκισαν ποτέ τα ιμάτια τους για το δάσος που έχει σαπίσει ολόκληρο και μας τα πρήζουν κάθε που μαραίνεται ένα λουλουδάκι στην αυλή τους? Υπάρχει ίχνος ντροπής για όλους τους κηφήνες της διαφορετικής αντίληψης, των ιδεολόγων της δεκάρας που περιφέρουν άχρηστα την ύπαρξή τους και θεωρούν πως μόρφωση είναι να έχεις διαβάσει ένα μάτσο βιβλία τα οποία δεν ενδιαφέρεσαι αν θα τα μάθουν και οι υπόλοιπες χιλιάδες απλών ανθρώπων που δεν είχαν τη τύχη να ανήκουν σε κάποια πνευματική ελίτ και που τους χρησιμοποιείς κάθε φορά για να κάνεις τα παιχνίδια εξουσίας? 

Κι όσοι μέσα στο μόνιμο σκοτάδι, ξέφυγαν από τις υποκριτικές δαγκάνες ,είναι ήρωες που το κατάφεραν. Είναι προσωπικό τους επίτευγμα, προσωπικός αγώνας άνισος, ένας γολγοθάς μέσα στη μαζικοποιημένη παπαγαλία να κοιτάξουν λίγο έξω από το σπήλαιο. Και ίσως να χρειάζεται να υπενθυμίζουμε κάπου καπόυ πως τα αληθινά επαναστατημένα πνεύματα που αγάπησαν τον άνθρωπο και θέλησαν να του δώσουν τη "φωτιά"  με τα έργα τους, τα βιβλία τους, τη σκέψη τους βρέθηκαν σε κάποια κορυφή αλυσοδεμένοι να τους τρώνε τα σπλάχνα τα όρνεα.

Με την έκρηξη της μνημονιακής αγανάκτησης, ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες στόματα η έκφραση «έρχονται κρεμάλες». Μια τέτοια φράση δεν είναι καθόλου αστεία, όταν μάλιστα ξεστομίζεται από μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων , με οργή, οργή που μετατρέπεται σε έκσταση. Πάνω από τις πλατείες των αγανακτισμένων γεννήθηκε μια συλλογική οντότητα που ίσως κάποια θεώρησαν αμελητέα, αλλά τελικά ήταν πολύ περισσότερο.

Το γκόλεμ των πλατειών, φτιαγμένο από τα χέρια χιλιάδων Ελλήνων που κράταγαν σημαίες, αυτοσχέδια πλακάτ, καραμουζες, κατσαρόλες άδειες, ψηφίσματα αμεσοδημοκρατίας ή αγωγές περί εσχάτης προδοσίας, γεννήθηκε διψασμένο κι ανικανοποίητο. Η ομαδική επίκληση στις κρεμάλες μπορεί να φάνηκε πως κόπασε προς στιγμή, όμως η αλήθεια είναι πως δεν κόπασε. Φώλιασε ύπουλα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και περιμένει ανυπόμονο την απάντηση. Ποιον θα κρεμάσουμε?

Οι βασικοί υπαίτιοι της μνημονιακής σταυροφορίας πάνε κι έρχονται. Αλλάζουν μεταξύ τους. Σχηματίζουν κυβερνήσεις, νέα πολιτικά σχήματα. Άλλοι ταξιδεύουν, άλλοι αλλάζουν θέσεις. Κοιμούνται πάντα στα ήσυχα πολυτελή σπίτια τους. Πίνουν το ποτό τους παρέα τα βράδια κουβεντιάζοντας για την επόμενη κίνησή τους, στέλνουν τα παιδιά τους στα ακριβά σχολεία, οι κυράδες τους συνεχίζουν να περιφέρονται στις ακριβές μπουτίκ, οι μπράβοι τους φυλάνε σαν πολύτιμα αντικείμενα. Και ερήμην όλου αυτού του πλήθους λειτουργούν με δικά τους μέτρα και σταθμά.

Όμως το θηρίο από κάτω θρέφεται συνέχεια. Κι αυτό το θηρίο σε κάθε στιγμή της μακρόχρονης ανθρώπινης ιστορίας, θρεφόταν με τα ίδια πράγματα πάντα. Βία, μίσος, απόγνωση, φόβος, εξαθλίωση, πείνα, εκδίκηση, τιμωρία. Κανένας πόλεμος δεν γίνεται από ειρηνικούς και στοχαστικούς μοναχούς. Καμιά σφαίρα δεν εκτοξεύεται σε στιγμή διαύγειας και καλοσύνης. Κανένα χέρι δεν χτυπάει αλύπητα κάποιο άλλο πλάσμα χωρίς να έχει μέσα του γερή προθέρμανση μίσους. 

Το χάος που δημιούργησαν οι μη-άνθρωποι βρίσκει χώρο στους ανθρώπους με αίμα, νεύρα, νύχια και δόντια. Γελάνε οι νέοι αποικιοκράτες σαν ηλίθιοι πάνω από το πτώμα της λογικής, χωρίς να μπορούν καν να υποπτευθούν τι σηκώνεται από κάτω, στις νέες αποικίες. Νομίζουν πως αυτή η συλλογική οντότητα που δεν μιλάει, δεν σκέφτεται, δεν νοιάζεται, είναι κάτι το ελεγχόμενο. Ακόμα ένα στρατιωτάκι που εκτελεί εντολές πειθήνια και χωρίς πολλές ερωτήσεις. 

Η επίκληση στο θεό της βίας έγινε ήδη. Οι κρεμάλες αιωρούνται στις πλατείες κενές. Και ζητούν κόσμο. Σκηνές που οι παλιοί δεν ήθελαν να ξαναδούν ποτέ και που οι νεώτεροι γνωρίζουν τίποτα για το τι μεγέθους εθνική συμφορά είναι ένας εμφύλιος, μια σύρραξη, ένας πόλεμος. Οι δυνάμεις του σκότους δεν πεθαίνουν ποτέ. Απλά καιροφυλακτούν. Κι η κατάλληλη στιγμή έρχεται όταν οι άνθρωποι στερεύουν από υπομονή. Όταν αποβάλλουν από πάνω τους το μανδύα του πολιτισμού. Πολύ περισσότερο όταν αυτός ο πολιτισμός δεν τους δόθηκε ποτέ. Όταν διψάνε. Για κρεμάλες.

Το πρόβλημα είναι πως στη μεγάλη ανθρώπινη ιστορία, όταν οι αρένες γέμιζαν με μονομάχους, θηρία και μάρτυρες, όταν οι σταυροφόροι έμπαιναν στις νέες αποικίες, όταν οι Ιεροεξεταστές έστελναν ψυχές να καούν ζωντανές και τα πλήθη παραλληρούσαν από έκσταση εκδίκησης, όταν τα εκτελεστικά αποσπάσματα ετοίμαζαν κρεμάλες, τουφέκια, ή χατζάρες, όταν εκατομμύρια κορμιά απλωνόντουσαν νεκρά και κομματιασμένα στα πεδία των μαχών, όταν οι κρεμάλες τελικά έβρισκαν αποδέκτες... οι πραγματικοί γεννήτορες της μισαλλοδοξίας, της διαφθοράς, της προδοσίας, εκείνοι που τις περισσότερες φορές δεν έχουν ίχνος αίματος πάνω στα χέρια τους και επικοινωνούν απ΄ευθείας με Θεούς και Δαίμονες, παρέμειναν ασύλληπτοι, ελεύθεροι, ευημερούντες, θεατές από τα θεωρία του ανθρώπινου πόνου. 

Σήμερα, αυτοί οι γεννήτορες είναι χειρότεροι από κάθε άλλη φορά. Γιατί? Γιατί δεν είναι καν θέμα συσσώρευσης πλούτου. Όλος ο πλούτος, στη κυριολεξία όλος ο αληθινός πλούτος, το αληθινό χρήμα, είναι συγκεντρωμένο στη κατοχή δέκα ατόμων και κάτι ψιλά....Δεν θέλουν να πλουτίσουν κι άλλο, γιατί δεν υπάρχει άλλο. Ότι κυκλοφορεί, όλα τα νομίσματα που εμείς θα βάψουμε με τη ζωή μας για να τα αποκτήσουμε, όλο το μακελειό που γίνεται σε ιδρύματα, ηλεκτρονικές πλατφόρμες, κράτη, προϋπολογισμοί, έσοδα, έξοδα ΟΛΑ κινούνται στη σφαίρα μιας παρανοϊκής φαντασίας. Σε ένα ψεύτικο κατασκεύασμα που έχει απλά «ονομαστική» αξία. Το ευρώ. Το νόμισμα. Το χρήμα που κυκλοφορεί. Οι τίτλοι. Οι οικονομίες. Τα κομποδέματα. Οι λογαριασμοί. Μάπα το καρπούζι.

Όλος ο αληθινός πλούτος είναι ήδη καταχωρημένος και σφραγισμένος στους ελάχιστους ιδιοκτήτες. Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ. Και γι΄αυτό είναι περισσότερο από ποτέ επικίνδυνοι. Γιατί έχουν ξεφύγει από τη σφαίρα του κέρδους και στοχεύουν στο να γίνουν Θεοί.  Οι απόλυτοι κυρίαρχοι. Λίγοι και καλοί. Με έναν ολόκληρο πλανήτη να τους εξυπηρετεί. Όλον τον πλανήτη με κάθε ζωντανό οργανισμό που βρίσκεται πάνω του, ιδιοκτησία τους. Το απόλυτο όνειρο της μεγαλύτερης ματαιοδοξίας που μπορεί να φτάσει ένα υποκείμενο που έχει απομείνει μόνο με αυτήν, στερούμενο κάθε άλλης ανθρώπινης ιδιότητας. 

Το θλιβερό είναι πως γνωρίζουν ΑΨΟΓΑ τη ψυχοσύνθεση όλων αυτών των πλασμάτων που θέλουν να κυριαρχήσουν επάνω τους. Γνωρίζουν στην εντέλεια τους μυστικούς μας (αμαρτωλούς) πόθους, τα τρωτά μας σημεία, τις ένοχες απολαύσεις μας, την απληστία μας, τους δαίμονες που μας κυριαρχούν. Ξέρουν πως γνωρίζουμε το δρόμο της αρετής αλλά εύκολα θα επιλέξουμε το δρόμο της κακίας, σκοτώνοντας για πάντα τον ημίθεο που κρύβεται μέσα μας, έναντι πινακίου φακής...

Το ελληνικό πείραμα είναι χαρακτηριστικό. Κι είναι ίσως το σημαντικότερο πείραμα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην έναρξη της Νέας Εποχής που καταφθάνει σύντομα και που αρκετοί έχουν παραμυθιαστεί μέσα τους πως κουβαλάει μεγάλες αγκαλιές, συμφιλίωση, πνευματική ανύψωση, κλπ... έχουν ξεχάσει μια μικρή λεπτομέρεια. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή ο άνθρωπος βρει ξανά το χαμένο παράδεισο, μέχρι να φτάσει εκεί, θα πρέπει να διασχίσει τη κόλαση. 

Και στη κόλαση δεν υπάρχει συνδιαλέγεσαι. Δεν πιάνεις συζήτηση με τα θηρία. Προλαβαίνεις να επιτεθείς πριν προλάβουν. Άμα πιάσουμε και τη συζήτηση... κλάφτα. Η ακροδεξιά αναγεννιέται. Οι εθνικιστές εμφανίζονται ξανά. Ο θρησκευτικός φανατισμός ζωντανεύει. Το μίσος μεταξύ διαφορετικών γιγαντόνεται. Κι εσύ ήσουν ενάντιος σ΄ολα αυτά? ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΣ. Τώρα είναι εποχές άγριες. Κι ο ισχυρότερος θα επιβιώσει. Είναι η ανθρώπινη φύση ηλίθιε.  Ο φασισμός είναι στη φύση του ανθρώπου. Κι όποτε νοιώθει ανασφαλής καλεί τη φύση του. Ουδέποτε χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια για να μετατρέψεις τον άνθρωπο σε φασίστα. Να τον κάνεις δημοκράτη ήταν όλο το ζητούμενο. Το προσπάθησες πολύ? Εκανες τα πάντα για να το πετύχεις? Πάλαιψες, θυσίασες τη ζωούλα σου για τη δημοκρατία, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη το καιρό που ήταν παχιές οι αγελάδες? Οχι? Ε τότε καλώς ήρθες στη πραγματικότητα.

Και μη πεταχτεί κανείς και πει ισοπεδώνω τα πάντα και όλους τους καλοκάγαθους πολίτες, τους δημοκράτες κάθε μορφής, γιατί δεν μπορώ να γράψω κι άλλο σεντόνι με εκατό χιλιάδες παραδείγματα της καθημερινότητάς μας όπου αποδεικνύεται πως ζούσαμε, ζούμε και θα ζούμε μέσα σε ένα απολυταρχικό, σκοταδιστικό και ανελεύθερο σύστημα. Ελεος. Στον ανθρώπινο πολιτισμό, όπως έχει εξελιχθεί στις τελευταίες χιλιάδες χρόνια ιστορίας του η πραγματική ελευθερία και η έμπρακτη δημοκρατία ήταν πάντα μια ατομική υπόθεση.

(ΣΗΜ. Απαραίτητη διευκρίνηση. Θεωρώ ύψιστο δικαίωμα ελευθερίας ενός ανθρώπου να ακολουθεί τη πίστη του. Το δίκαιωμα να πιστεύει στους θεούς του ή να μην πιστεύει. Ποτέ δεν έχω κοροϊδέψει κάποιον για την ανάγκη του να βρει το Θεό του, να προσευχηθεί ή να εξηγήσει το μυστήριο της ύπαρξης με όποιο τρόπο θέλει. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να γελοιοποιεί ένα άλλον άνθρωπο για τη πίστη του. Και κανένας επίσης δεν έχει το δικαίωμα να καταδιώκει κάποιον που δεν πιστεύει τα ίδια μ΄αυτόν. Η πίστη είναι μια εσωτερική ανάγκη που ο καθένας  μας βρίσκει το προσωπικό τρόπο έκφρασης. Ο Τζιορντάνο Μπρούνο μίλαγε για τους άπειρους κόσμους. Κι αυτοί οι άπειροι κόσμοι δεν θα ανακαλυφθούν ποτέ όσο ο άνθρωπος κρατιέται εγκλωβισμένος σε έναν και μάλιστα επιβαλλόμενο δια της βίας μέσω κερδοφόρων ιερών Α.Ε.)ΠΗΓΗ