Ηρακλής Δ.Λογοθέτης
Με την εθνοκαπηλεία του συρμού συγχύστηκαν τόσο πολύ τα πράγματα, ώστε η εθνική συνείδηση τείνει να ταυτιστεί πλέον με την εθνικιστική της διαστροφή. Έτσι καταρρακώνεται ό,τι απέμεινε ζωντανό από τις λέξεις έθνος, εθνικό και εθνικότητα, στην παράδοση τουλάχιστον ενός Ρήγα Φεραίου και ενός Διονυσίου Σολωμού.
Η εθνικότητα, όμως, όταν είναι πράγματι ρωμαλέα και δεν έχει ανάγκη από γυμναστήρια μπράβων για να φουσκώσει με την περηφάνια της ορδής, συν-χωρεί και την ίδια της την άρνηση. Η δημόσια διακηρυγμένη απέχθεια του Σοπενχάουερ εναντίον της Γερμανίας δεν τον κάνει λιγότερο Γερμανό. Ούτε η εχθρότητα του Ζενέ εναντίον των Γάλλων του στερεί τη γαλλική ταυτότητα. Αντιθέτως την επικυρώνει με τρόπο εξαιρετικό όταν λοιδορεί τα κουσούρια των συμπατριωτών του για να βρει λίγη αλήθεια στη ρηχότητα και στην υποκρισία τους.
Αυτά φυσικά είναι ψιλά γράμματα για πολλούς. Και δεν μιλώ για τους επαγγελματίες εθνοκάπηλους της… Φαιάς Αυγής, αλλά για το, πολιτικά ευρύτερο, συντηρητικό εκκλησίασμα που την ακολουθεί στο παραλήρημά της και κόπτεται υπέρ των «αρχαίων ημών προγόνων» χωρίς να έχει μάθει τίποτε απ’ αυτούς.
Θα ήθελα να δω τα μούτρα τους αν ένας σύγχρονος δραματουργός, διεκτραγωδώντας τον παραλογισμό και τα δεινά του πολέμου από την πλευρά του εχθρού, ανέβαζε σήμερα τις «Τουρκάλες», όπως ο Ευριπίδης τότε τις «Τρωάδες» ή ο Αισχύλος τους «Πέρσες». Παρόμοια έργα οι αρχαίοι πολίτες τα υποδέχονταν με επευφημίες και τους απένειμαν βραβεία. Μα φοβάμαι πως οι σημερινοί υπήκοοι (κάποιοι απ’ αυτούς πάνε στην Επίδαυρο και κάνουν πως παρακολουθούν την «Εκάβη» και τις «Φοίνισες») θα τους επιφύλασσαν ουρλιαχτά και θα τους πετούσαν πέτρες. Τότε ο αντίπαλος ήταν σεβαστός και είχε ιδιαίτερη αξία, γιατί μόνο από το δικό του ανάστημα μπορούσες να λογαριάσεις το ύψος σου. Κι αργότερα η Ελλάδα, όσο είχε πράγματι συνείδηση της ελληνικότητάς της, τιμούσε τους αντιπάλους και διέσωσε τα ονόματά τους ελληνοποιώντας τα πλήρως. Όπως τα ομηρικής καταγωγής τρωικά ονόματα, που ανθίζουν κάθε μέρα στη γλώσσα μας: Έκτωρ και Ανδρομάχη, Πάρις και Εκάβη…
Εκτός, όμως, από τους εθνοκάπηλους της Δεξιάς έχουμε και τους δικούς μας εθνοφοβικούς, της Αριστεράς. Σε ορισμένους κύκλους, πολύ αριστερούς δήθεν και εξάπαντος πολύ προοδευτικούς, δεν μπορείς να αναφερθείς στην έννοια του ελληνικού έθνους χωρίς να σε κοιτάξουν με βλέμμα στραβό. Κάθε πλατωνική αναφορά είναι ύποπτη ολιγαρχικών συνδηλώσεων, οι ορφικοί ύμνοι έχουν αποκρυφιστική σφραγίδα, ενώ ο Πυθαγόρας και η σχολή του μυρίζουν μαθηματικό μυστικισμό. Η αναφορά αρχαίων ονομάτων είναι ιδεολογικώς κολάσιμη και αποτελεί, όπως φαίνεται, προνόμιο των συμμοριτών της Φαιάς Αυγής και των πολιτικών της δορυφόρων. Έτσι ένας τεράστιος πλούτος εκχωρείται ελαφρά τη καρδία στους σφετεριστές του. Κι αυτό είναι έγκλημα, και μάλιστα εθνικό.ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου