Γιατί είμαι Έλληνας εγώ.

  Ξέρω πως καμμιά φορά καταντάει κουραστικό αλλά στην εποχή των τρωικάνων και των δημοσιοκάφρων , πληρωμένων και προσκυνημένων τελάληδων κοντεύουμε να ξεχάσουμε και τα αυτονόητα και πρέπει να τα εξηγούμε πάλι από την αρχή…
Πάμε λοιπόν ακόμα μια φορά…

Δεν είμαι κλέφτης.
Δεν είμαι λαμόγιο.
       Δεν είμαι τραμπούκος.

Δεν είμαι απατεώνας.      

Δεν εκμεταλεύομαι ανθρώπους.
    Δεν χαίρομαι στη δυστυχία των άλλων.
         Δεν κοροιδεύω τον αδύναμο.
  Δεν χλευάζω το φτωχό.

 Είμαι αυτός που το πρωί θα σηκωθεί να πάει στη δουλειά του.
Είμαι αυτός που θα πληρώσει τους λογαριασμούς του κάθε μήνα, κάθε χρόνο, ξανά και ξανά.
Είμαι αυτός που θα γυρίσει σπίτι κουρασμένος από τη δουλειά.
Είμαι αυτός που θα τρέξει να βοηθήσει το γείτονα αν χρειαστει βοήθεια.
Είμαι αυτός που θα βοηθήσει τον παππού να περάσουν απέναντι το δρόμο.
Είμαι αυτός που θα σηκωθεί στο τρόλλεϋ για να κάτσει η γιαγιά να ξαποστάσει.
Είμαι αυτός που χαμογελάει όταν οι άλλοι χρειάζονται λίγη ζεστασιά.
Είμαι αυτός που βάζει τον ώμο του να γείρει και να κλάψει ο φίλος του.
Είμαι αυτός που θα παραχωρήσει τη σειρά του στο supermarket στην έγγυο μέλλουσα μαμα.

Και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται επ’άπειρον. Θα μου πεις, είσαι ρομαντικός. Ναι μπορεί να είμαι κι απ’αυτό.
Κι ευαίσθητος και κορόϊδο και ευκολόπιστος και βλάκας ίσως…
Δε με πειράζει. Δε με χαλάει. Κι ούτε θα σου κρατήσω κακία… μπορεί να έχεις και δίκιο στο κάτω, κάτω της γραφής.
Αλλά ένα θα σου πω και βάλτο το καλά στο μυαλό σου.
Είμαι Έλληνας εγώ.
Κι όσο μπορεί να είμαι ευάισθητος, καλόβολος κι ευγενικός, σχεδόν μαλακός, άλλο τόσο .....
μπορώ να γίνω η Νεμεσις αυτού που θα μου πατήσει τον κάλλο. Ο χειρότερος του εφιάλτης. Ο λόγος για να χάσει τον ύπνο του. Αυτός που θα στοιχειώνει κάθε του σκέψη και θα τον πλημυρίζει φόβο. Αυτός που θα τον κάνει να γυρίζει κάθε στιγμή πάνω απο τον ώμο του, να δει μη κι είμαι στο κατώπι του.
Γιατί είμαι Έλληνας εγώ.
Και ξέρεις και κάτι άλλο?
Τόσα χρόνια με κοιμίζουν και με αποχαυνώνουν, με κρατάνε καρφωμένο σε ένα καναπέ, στημένο με τις ώρες να παρακολουθώ το χαζοκούτι. Να ακούω συνέχεια τους πληρωμένους τους τελάληδες, συγχρονους Εφιάλτες, να μου κάνουν πλύση εγκεφάλου. Μπορεί πραγματικά να τους έχω αφήσει να με αλλοτροιώνουν και να με προσυλητίζουν καθημερινά στο δικό τους θεό και στη δικιά τους τη θρησκεια. Το χρήμα και το κέρδος. Μπορεί να τους έχω αφήσει να τα κάνουν όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Ακόμα και να νομίζω πως είναι εδώ για το καλό μου μπορεί… Αλλά σε πήρε χαμπάρι ο Ψαρονίκος απ’ ενωρίς ευτυχώς, και μου τραγούδησε τα νέα… “Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί”
Το νου σου όμως!
Είμαι άλλο ζώο εγώ. Πιο ζόρικο από αυτά που ξέρουν. Πιο άγριο. Θεριό ανήμερο. Αγρίμι. Και γεννήθηκα για να ζω ελεύθερος
Είμαι Έλληνας εγώ.
Κι όταν φτάσει η στιγμή δε θα μου πάρει ούτε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών να αποτινάξω από πάνω μου όλα αυτά που πας να με φορτώσουν.
Δε τα θέλω τα λεφτά τους. Την Πατρίδα μου θέλω και την λεφτεριά μου.
Κι αν φέρουν στρατό να με μαντρώσει γιατί είμαι ένας και είναι πολλοί τότε μάλλον δεν άκουσαν τι είπα ή δε με πήρανε και πολύ στα σοβαρά.
Είμαι Έλληνας εγώ!
Και δεν είμαι ένας. Δεν είμαι μόνος μου. Απλά αυτοί με βλέπεις μόνο μου και γελάστηκαν. Όπως και τόσοι άλλοι πριν από αυτούς…
Ας ρωτήσουν τον Λεωνίδα, το Θόδωρο, τον Αθανάσιο, το Ρήγα, τον Άρη κι άλλους πολλούς που για να τους γράψω εδώ δε με φτάνουν οι ώρες ούτε και οι ανάσες μου. Το ίδιο θα τους πουν…
Είμαι Έλληνας εγώ!
Κι έχω την Ελλάδα μέσα μου. Έχω χιλιάδες χρόνια ιστορίας μέσα και μαζί μου να μου δείχνουν το δρόμο στα σκοτάδια τους. Έχω αμέτρητες επαναστάσεις για παρέα. Έχω κι άλλες τόσες μάχες να με κρατούν ζεστό. Τι είναι μία παραπάνω. Έχω μυριάδες ήρρωες μέσα μου να καθοδηγούν το βόλι μου. Κι έχω ακόμα περισσότερους να φυλάν τα νώτα μου.
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σε τούτα τα ιερά χώματα θα με βρεις από κάτω.
Όποιον κι αν ρωτήσεις σε όλη την οικουμένη το ίδιο πραγμα θα σου πει.
Είναι Έλληνας αυτός!
Και δεν είναι ποτέ μονάχος ακόμα κι όταν είναι κλεισμένος σε ένα ανήλιαγο μπουντρούμι.
Έχω τον ελληνικό ήλιο για οδηγό, και την πίστη μου για να παίρνω δύναμη. Μα πάνω απ’ολα έχω για αδελφή μου την Ελευθερία και για μάνα την Ελλάδα. Και θα προτιμήσω να χαθώ από το να τις χάσω. Αλλά και να χαθώ πάλι εκεί θα είμαι. Μέσα στον επόμενο. Στον διπλανό μου, στον παραδίπλα, στην κοπέλα που έβλεπες να περπατάει αμέριμνη, στο νεαρό που είδες να κάθεται αραχτός, στο γεροντάκι που κάθησε στο παγκάκι να ξαποστάσει, στον μεσήλικα που ιδρωνε στην ουρά για να πληρώσει το λογαριασμό, στον…
Και Ναι…
Είναι Έλληνες κι αυτοί!
Έγραψε ο  Κωνσταντίνος

: http://catakravgi.blogspot.com