Σ’ αυτό το σημείο εμφανίζεται η δύναμη και η επικινδυνότητα των ΕΛΛΗΝΩΝ για το σύστημα. Οι ΕΛΛΗΝΕΣ έχουν αποδείξει στο παρελθόν ότι έχουν τη δύναμη να γελάσουν, όχι μόνο με τους "πατέρες" των άλλων, όπως κάνουν οι βάρβαροι, αλλά και με τους δικούς τους βάρβαρους "πατέρες". Κάποτε οι ΕΛΛΗΝΕΣ γέλασαν με τους Δωριείς, τους Αιολείς κλπ., και τους ξεπέρασαν. Σήμερα μπορούν να κάνουν κάτι ανάλογο με τους χριστιανούς "πατέρες" τους. Οι ΕΛΛΗΝΕΣ μπορούν να κοιταχτούν στον "καθρέπτη" της ιστορίας και να κοιτάξουν και τις δικές τους ασχήμιες. Μπορούν να γελάσουν μ’ αυτές. Μπορούν ν' αποδεχθούν ως φυσιολογικό ότι σ’ έναν κόσμο επί αιώνες άρρωστο και οι δικοί τους πρόγονοι ήταν εξίσου άρρωστοι.
Όπως ο "Γάλλος", ο "Γερμανός", ο "Αμερικανός" ή ο "Εβραίος" ήταν άρρωστοι, έτσι ήταν άρρωστος και ο "πατέρας" των σύγχρονων ΕΛΛΗΝΩΝ, που ήταν ο Γραικός. Απλά ο άρρωστος πατέρας-πρότυπο των Γραικών δεν ήταν κάποιος ανώνυμος "Γραικός", αλλά είχε όνομα.
Αυτός ήταν ο Καραγκιόζης. Το άρρωστο πρότυπο, που τους τελευταίους αιώνες επηρέαζε αρνητικά την ελληνική κοινωνία, ήταν ο χυδαίος Καραγκιόζης. Άπειρες γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν, γελώντας με τον Καραγκιόζη, χωρίς να γνωρίζουν πόσο επικίνδυνος είναι για τα μικρά παιδιά, που υποτίθεται ότι τα ψυχαγωγεί. Αυτοί, που, όταν ήταν μικροί γελούσαν μ’ αυτόν, όταν μεγάλωναν, συνήθως γίνονταν όμοιοί του. Ό,τι άσχημο συνέβαινε αλλά και συμβαίνει σήμερα μέσα στην ελληνική κοινωνία, συμβαίνει εξαιτίας του "συνδρόμου του Καραγκιόζη".
Αυτός ήταν ο Καραγκιόζης. Το άρρωστο πρότυπο, που τους τελευταίους αιώνες επηρέαζε αρνητικά την ελληνική κοινωνία, ήταν ο χυδαίος Καραγκιόζης. Άπειρες γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν, γελώντας με τον Καραγκιόζη, χωρίς να γνωρίζουν πόσο επικίνδυνος είναι για τα μικρά παιδιά, που υποτίθεται ότι τα ψυχαγωγεί. Αυτοί, που, όταν ήταν μικροί γελούσαν μ’ αυτόν, όταν μεγάλωναν, συνήθως γίνονταν όμοιοί του. Ό,τι άσχημο συνέβαινε αλλά και συμβαίνει σήμερα μέσα στην ελληνική κοινωνία, συμβαίνει εξαιτίας του "συνδρόμου του Καραγκιόζη".
Το σύνδρομο αυτό είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης κοινών δεδομένων και κοινών στόχων μεταξύ αυτού που λοιδορείται κι αυτού που λοιδορεί. Όλοι οι Γραικοί γελούσαν με τον Καραγκιόζη, αλλά όλοι αυτοί αγωνίζονταν στην προσωπική τους ζωή να "καραγκιοζοβολευτούν", εφόσον ήταν εξίσου φτωχοί κι αγράμματοι μ’ αυτόν. Η φτώχεια και η ανίκητη εξουσία είναι τα κοινά δεδομένα, ενώ το βόλεμα είναι ο κοινός στόχος. Η μίμηση πρακτικών είναι φυσική, γιατί ο Καραγκιόζης —έστω και στα όρια της ξεφτίλας— πάντα βολεύεται κι αυτό του δίνει τη δυνατότητα να λειτουργεί σαν πρότυπο. Δεν αλώνει την Τροία, αλλά, καταφέρνοντας να χορτάσει εύκολα την πείνα του, γίνεται ο ήρωας-πρότυπο όταν απευθύνεται σε φτωχά και πεινασμένα παιδιά.
Πριν δούμε πώς εξυπηρετεί ο Καραγκιόζης την εξουσία, θα εξετάσουμε πρώτα το ποιόν του, ώστε ν' αντιληφθούμε πλήρως τι συμβαίνει. Ο Καραγκιόζης είναι ένα άτομο, που, εξαιτίας της άπειρης φτώχειας που τον βασανίζει, έχει ως μοναδικό στόχο την καθημερινή του επιβίωση. Εξαιτίας αυτής της φτώχειας, αλλά και της αγραμματοσύνης του, δεν βλέπει τίποτε πιο μακροπρόθεσμο από το σήμερα. Προκειμένου να καταφέρει τον στόχο του, που είναι απλά να γεμίσει την κοιλιά του, δέχεται τα πάντα χωρίς αντίδραση. Δεν έχει την παραμικρή απαίτηση να τον σέβονται ως άνθρωπο. Όποιος μπορεί να τον ταΐσει, μπορεί ταυτόχρονα να τον φτύνει, να τον προσβάλει, να τον χτυπά κλπ., χωρίς ποτέ αυτός ν' αντιδράσει. Θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο και πονηρό, επειδή εξασφαλίζει την τροφή του χωρίς υλικό κόστος. Τους εξευτελισμούς δεν τους υπολογίζει ως κόστος, γιατί η παιδεία του —όπως και η φτώχεια του— αυτά τ' αντιλαμβάνεται ως πολυτέλειες.
Το μεγαλύτερο όνειρό του είναι να μπορέσει να εξασφαλίσει για πάντα την τροφή του, έστω και υπ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες. Δεν αγχώνεται, επειδή και την επόμενη μέρα θ' αναγκαστεί να ζήσει με προσβολές. Αγχώνεται μόνο για το αν θα βρει τον ισχυρό, που, ναι μεν θα τον προσβάλει, αλλά θα τον βολέψει με την εξουσία του. Ο εφιάλτης για τον Καραγκιόζη είναι να μην υπάρχει ισχυρός και ν' αναγκαστεί να αποφασίζει μόνος του για το πώς θα επιβιώσει. Είναι εφιάλτης, γιατί ακυρώνονται οι γνώσεις που κατέχει και του επιτρέπουν, όχι απλά να επιβιώνει, αλλά να "βολεύεται". Ο Καραγκιόζης το μόνο που γνωρίζει είναι να "ξεγελάει" με πονηριές τον Πασά. Έχει εκπαιδευτεί να κλέβει τα "πλούσια" κομμάτια από τ' αποφάγια των εξουσιαστών. Αυτό είναι το κεφάλαιό του κι αυτό εκμεταλλεύεται. Το "βόλεμα" είναι το κέρδος που παράγει το κεφάλαιο του Καραγκιόζη.
Όσο υπάρχει ο Πασάς, ο Καραγκιόζης είναι πετυχημένος στην κοινωνία του. Ο Πασάς δίνει αξία στο κεφάλαιο του Καραγκιόζη κι γι’ αυτό είναι πολύτιμος γι’ αυτόν. Τι γίνεται όμως αν ανατραπεί ο Πασάς, χωρίς να υπάρξει ανάλογος διάδοχος; Ο Καραγκιόζης χάνει το κεφάλαιό του και άρα χάνει και το κέρδος αυτού του κεφαλαίου, που του επιτρέπει να ζει σαν πετυχημένος. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο Καραγκιόζης πρέπει να δουλέψει για να επιβιώσει και άρα να εξομοιωθεί με τον απλό άνθρωπο, παύοντας να είναι ο ήρωας της φτωχής κοινωνίας.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Καραγκιόζης μπορεί ακόμα και να θυσιαστεί, για να επιβιώσει ο "μισητός" γι' αυτόν Πασάς. Μπορεί να θυσιαστεί, όπως θυσιάζεται ο κάθε άνθρωπος για να προστατεύσει το κεφάλαιό του. Το "μίσος" ανάμεσα σ’ αυτόν και τον Πασά είναι απλά η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει το κεφάλαιο που δίνει κέρδος. Ποια θα ήταν η τύχη των υψηλόμισθων αντιιμπεριαλιστών, αν δεν υπήρχαν οι ιμπεριαλιστές; Τι θα υπόσχονταν στον λαό οι Καραγκιόζηδες πολιτικοί, αν δεν υπήρχε το γραφειοκρατικό και άδικο κράτος, που παίζει τον ρόλο του μισητού Πασά; Ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει γιατί ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο. Υπάρχει συμπαιγνία μεταξύ αυτών των δύο εις βάρος του λαού. Ο ένας θέλει να διατηρήσει την εξουσία του κι ο άλλος θέλει να "βολευτεί" κι επιπλέον να εμφανίζεται ως "πετυχημένος" στην κοινωνία.
Η μέγιστη επιτυχία και το πραγματικό νόημα της ζωής γι’ αυτόν τον ήρωα είναι να τρώει, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτε. Αυτό σημαίνει ότι αγωνίζεται να ζει εις βάρος των άλλων. Δεν υπάρχει περίπτωση να ζει κάποιος, χωρίς να κάνει τίποτε και να μην ζει εις βάρος κάποιων άλλων. Ο Καραγκιόζης δεν ενδιαφέρεται για το ποιοι θα είναι αυτοί οι άλλοι και άρα δεν ενδιαφέρεται για το κοινωνικό σύνολο. Το σύνθημά του είναι ..."ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν". Αυτό βολεύει ταυτόχρονα καί τον ίδιο τον Πασά, εφόσον γνωρίζει ότι, αν βολέψει τον Καραγκιόζη εις βάρος των υπολοίπων φουκαράδων της κοινωνίας, εξασφαλίζει τη συμμαχία του Καραγκιόζη. Αν ο Πασάς βολέψει τους ισχυρότερους αντιπάλους του, κάνοντάς τους Καραγκιόζηδες, δεν υπάρχει αντίδραση στην εξουσία του. Ποιος θ' αντιδράσει, όταν όλοι τον ήρωα Καραγκιόζη θαυμάζουν και μιμούνται; Ποιος θ' αντιδράσει, όταν ο πρώτος που θα στραφεί εναντίον του θα είναι ο "βολεμένος" και άρα ισχυρός Καραγκιόζης;
Είναι δυνατόν ν' αφήσει ο Καραγκιόζης ν' ανατρέψουν τον Πασά; Τι θα κάνει μετά; Επί αιώνες οι Οθωμανοί "κοιμούνταν" ήσυχοι, έχοντας τη συμμαχία των Καραγκιόζηδων, που οι ίδιοι δημιουργούσαν ανάμεσα στους λαούς που εκμεταλλεύονταν. Πριν φτάσει η οποιαδήποτε αντίδραση στο επίπεδο του Οθωμανού Πασά, την κατέπνιγε ο αντίστοιχος Καραγκιόζης. Έλληνες Καραγκιόζηδες "κάρφωναν" στον Πασά τους Έλληνες που μισούσαν τους Οθωμανούς και προσπαθούσαν ν' αντιδράσουν. Το ίδιο έκαναν και οι συνάδελφοί τους Καραγκιόζηδες Κούρδοι, Αρμένιοι, Σέρβοι κλπ., εις βάρος των ομοεθνών τους. Πολλές φορές οι λαοί φοβούνταν πιο πολύ τον ομοεθνή "πετυχημένο" Καραγκιόζη παρά τον ίδιο τον Πασά. Γνώριζαν ότι ο Καραγκιόζης ομοεθνής τους, πάνω στην αγωνία του ν' αποδείξει στον Πασά την πίστη του και να εκμεταλλευτεί την κατάσταση, θα ήταν πολλαπλάσια σκληρότερος μ’ αυτούς.
Ο δουλοπάροικος "πετυχημένος" Καραγκιόζης ήταν το θεμέλιο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και χάρη στον αγώνα του επιβίωναν οι δυνάστες των λαών. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα για τον αναγνώστη, από το να εντοπίσει με μια απλή ανάγνωση της ιστορίας, τους Έλληνες Καραγκιόζηδες της τουρκοκρατίας. Πολλοί απ' αυτούς, όπως θα διαπιστώσει, λατρεύονται σήμερα σαν ήρωες της ελληνικής επανάστασης. Αυτοί που αναζητούμε είναι οι ευνοημένοι από τους Οθωμανούς, που "ξαφνικά" πείστηκαν για τον δίκαιο αγώνα του ελληνικού λαού. Οι Καραγκιόζηδες, που, μόλις είδαν ότι κινδυνεύει ο Οθωμανός Αγάς, τον εγκατέλειψαν για έναν καινούριο, που στην περίπτωσή μας ήταν η Δύση. Δεν πρέπει βέβαια ποτέ να ξεχνάμε ότι και η εκκλησία ήταν ευνοημένη από τους Οθωμανούς, μέχρι που "πείστηκε" κι αυτή να πρωτοστατήσει στον απελευθερωτικό αγώνα.
Όπως βλέπει ο αναγνώστης αυτό το θλιβερό ασπόνδυλο, που λέγεται Καραγκιόζης, είναι ένας εχθρός της κοινωνίας. Είναι εχθρός, γιατί δεν την "βοηθάει" να λύσει τα προβλήματά της. Επειδή βολεύεται από τα προβλήματά της δεν επιθυμεί τις αλλαγές. Δεν ανήκει στους ισχυρούς θύτες της κοινωνίας, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι ούτε ένας από τα αδύναμα θύματά της. Είναι ταυτόχρονα καί θύτης καί θύμα. Είναι θύτης, γιατί "τρώει" από το πιάτο της εξουσίας και άρα εις βάρος των φτωχών. Είναι θύμα, γιατί αυτή η εξουσία τον εξευτελίζει μέχρι να του προσφέρει την εύνοιά της. Ζει κοντά στους θύτες, αλλά προέρχεται από την τάξη των θυμάτων.
Δεν είναι εχθρός όλων αυτών, επειδή είναι κακός, ανώμαλος ή εγκληματίας, όπως είναι κάποια άλλα πρότυπα. Είναι εχθρός, γιατί είναι φτωχός κι αγράμματος και, πάνω στην αγωνία του να βολευτεί ή να προστατεύσει το βόλεμά του, είναι σε θέση να σκοτώσει άνθρωπο. Λειτουργεί με βάση το ζωώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης κι αυτό τον κάνει επικίνδυνο. Είναι σε θέση, για να χορτάσει την πείνα του κι εξαιτίας της κεκτημένης ταχύτητας, να ξεγελάσει ακόμα και τα παιδιά του για να τους αρπάξει μέσα από τα χέρια τους το ψωμί που τρώνε. Ως γνήσιος αγράμματος βάρβαρος, αντιμετωπίζει τη γυναίκα του σαν ζώο, που είναι χρήσιμη μόνο για την αναπαραγωγή και για τη διαχείριση των κλοπιμαίων. Ως γνήσιος βάρβαρος είναι επίσης και πολύτεκνος, που τη μέριμνα για τα παιδιά του την παραδίδει στα χέρια του Θεού και της τύχης. Μεγαλώνει τα παιδιά του με την πρωτοποριακή μέθοδο της κλοτσιάς και της καρπαζιάς. Τα προετοιμάζει να μπουν στον κόσμο του με τα δικά του όπλα, που είναι η δουλικότητα, η υπομονή και η πονηριά.
Το μήνυμα από την περιγραφή της ιστορίας του Καραγκιόζη είναι πάντοτε σαφές κι επικίνδυνο για τα παιδιά που το "εισπράττουν". Το τέλος είναι πάντα ευνοϊκό για τον ήρωα και άρα επιτυχές. ..."Θα φάμε θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε". Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα λύσουμε ένα πρόβλημα στο επίπεδο που μας αφορά, αφήνοντάς το ταυτόχρονα άλυτο. Θα φάμε και θα πιούμε εμείς οι "πετυχημένοι" σε μια κοινωνία που η πείνα είναι η μόνιμη κατάσταση για όλους τους υπόλοιπους. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Καραγκιόζης για τα μέτρα των δικών του δυνατοτήτων είναι "πετυχημένος". Εδώ είναι και το επικίνδυνο σημείο. Ο επιτυχημένος Καραγκιόζης συνυπάρχει αρμονικά μ' αυτούς που τον καθηλώνουν στη φτώχεια και την αγραμματοσύνη. Η επιτυχία του Καραγκιόζη δεν προσφέρει κέρδος σε κανέναν. Ίσα-ίσα υπάρχει ζημιά, γιατί ο οποιοσδήποτε επιχειρήσει να βοηθήσει τον άνθρωπο εναντίον της εξουσίας, πρώτα θα βρει απέναντί του τον "βολεμένο" Καραγκιόζη και μετά τον Πασά της εξουσίας. Οι "πασάδες" όλου του κόσμου, που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους, εξακολουθούν να παραμένουν χωρίς αντιδράσεις στις θέσεις τους, γιατί ο "πετυχημένος" ήρωας και άρα το πρότυπο του λαού θέλει απλά να κοιμάται χορτάτος και ξεκούραστος στα κεραμίδια της τρώγλης του. Πάντα το ίδιο αναξιοπρεπής, το ίδιο χυδαίος, το ίδιο άθλιος και προπαντός το ίδιο φτωχός.
Ο συνδυασμός επιτυχίας και τρώγλης είναι ολέθριος για τον άνθρωπο που διαπαιδαγωγείται μ' αυτόν τον τρόπο και άκρως ευνοϊκός για το σύστημα. Είναι ανακούφιση για το σύστημα, όταν γνωρίζει ότι οι αντίπαλοί του ενδιαφέρονται μόνο για το φαγητό της ημέρας και δεν φιλοδοξούν για τίποτε παραπάνω. Το σύστημα, είτε το Οθωμανικό είτε το ελληνικό, επένδυσαν στον Καραγκιόζη και γι’ αυτό μερίμνησαν για τη διάδοσή του ως πρόσωπο της λαϊκής παράδοσης. Επένδυσαν στο ασπόνδυλο αυτό ανθρωποειδές και γι’ αυτό το πρότειναν ως λαϊκό πρότυπο. Δεν έκαναν λαϊκό πρότυπο τον Αχιλλέα, που συγκρούεται εφ’ όλης της ύλης με την εξουσία. Επί αιώνες τα παιδιά των δουλοπάροικων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας θαύμαζαν την εφευρετικότητα του Καραγκιόζη που "ξεγελούσε" την εξουσία και ζούσε παράλληλα μ’ αυτήν.
Βλέπουμε λοιπόν και σ’ αυτήν την περίπτωση ότι τα πρότυπα δεν ξεφεύγουν από τον βασικό τους στόχο, που είναι η αποδοχή της εξουσίας από την πλευρά του ανθρώπου. Ο άρρωστος "Γάλλος", ο βλάκας "Αμερικανός" ή ο άβουλος "Εβραίος" υπηρέτησαν την εξουσία και το ίδιο έκανε και ο αθλιότερος όλων ο Γραικός Καραγκιόζης. Όσο επηρέασαν οι "άρρωστοι" τις δυτικές κοινωνίες, άλλο τόσο επηρέασε την κοινωνία των Γραικών ο τρισάθλιος Καραγκιόζης. Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που σε άλλο σημείο επιμείναμε τόσο πολύ στην παιδεία των Ελλήνων του νότου και γιατί θεωρήσαμε καθοριστική τη φτώχεια τους. Εδώ μπορεί επίσης να καταλάβει γιατί η Δύση επέμενε κι επιμένει ακόμα να στηρίζει τους πολιτικούς και τους κεφαλαιοκράτες νότιας καταγωγής.
[...]
Ο ελληνικός λαός έμαθε να θεωρεί επιτυχία ότι θεωρεί επιτυχία ο Καραγκιόζης. Επιτυχία ήταν να επωφελείται ο ένας εις βάρος του άλλου και κανένας στο εσωτερικό δεν στρεφόταν εναντίον του Αγά-Αθήνα, που στο μεταξύ τους κατάκλεβε. Κανένας δεν έβλεπε ότι, για να βολευτεί η Αθήνα, υποτασσόταν στη Δύση. Ο Αγάς-Αθήνα, που αποφάσισε να μην αναπτυχθεί η Μακεδονία, γιατί αυτό δεν τον συνέφερε, υποτάχθηκε με τη σειρά του στον δικό του Αγά, ο οποίος αποφάσισε να μην αναπτυχθεί η Ελλάδα. Το ίδιο το κράτος δηλαδή ακολουθούσε εξωτερική πολιτική τύπου Καραγκιόζη και δεν αντιδρούσε με την σειρά του στον Αγά-Δύση που το καθήλωνε στην αδυναμία.
Το ελληνικό κράτος θεωρούσε τον εαυτό του "πετυχημένο", επειδή ήταν θεωρητικά ελεύθερο. Το γεγονός ότι η κυβερνητική πολιτική υπαγορευόταν από ξένα διευθυντήρια δεν απασχολούσε τους "πετυχημένους" κυβερνήτες της ελεύθερης Ελλάδας. Το πρόσωπο που ενσάρκωνε το κράτος-Καραγκιόζη εκείνης της εποχής δεν ήταν άλλος παρά ο διορισμένος από τη Δύση Αρχικαραγκιόζης, που παρίστανε τον βασιλιά των Ελλήνων. Ο ανώτατος άρχων της ελληνικής τρώγλης. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στο επίπεδο του λαού. Οι Έλληνες μέσα στην άπειρη φτώχεια τους αισθάνονταν "πετυχημένοι", όταν κατάφερναν απλά να επιβιώσουν στον τόπο τους και δεν αναγκάζονταν σε μετανάστευση. Δεν τους ενδιέφερε η πραγματική αξία της όποιας επιτυχίας "γεύονταν". Είτε απέφευγαν την υποχρέωση της ουράς σε μία στάση λεωφορείων είτε διορίζονταν στο δημόσιο, αισθάνονταν το ίδιο "πετυχημένοι". Η επιτυχία γι’ αυτούς ήταν ότι "βολεύονταν" καλύτερα από κάποιους άλλους, οι οποίοι δεν βολεύονταν καθόλου. Το τι ακριβώς σήμαινε αυτό το "βόλεμα" για την επόμενη μέρα ενός ολόκληρου λαού δεν ενδιέφερε κανέναν.
Ακόμα και σήμερα αυτή η πρακτική ακολουθείται. Τα ελληνικά κόμματα προεκλογικά δεν υπόσχονται ανάπτυξη, ούτε αναφέρονται σε υψηλούς στόχους. Διορισμούς υπόσχονται και άρα δημιουργία νέων "πετυχημένων" φτωχών. Όλοι ζητάνε από το κράτος-Αγά εύνοια, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν αυτό ισχυροποιεί την εξουσία, που έχει επιλέξει την υποτέλεια στη Δύση. Δεν τους ενδιαφέρει αν αυτή η εύνοια καταστρέφει την οικονομία. Όλοι λειτουργούν με βάση τα συντεχνιακά τους συμφέροντα, αναζητώντας εύνοια. Οι εσωτερικές φιλίες και συμμαχίες μέσα στην ελληνική κοινωνία αναπτύσσονται με βάση τη λογική της υπεράσπισης των κεκτημένων. Όλοι μαζί συνασπίζονται μόνον όταν κινδυνεύει το κράτος από εξωτερικό εχθρό. Μόνον όταν κινδυνεύει η κοινή ελληνική "επιτυχία" της απελευθέρωσης, έστω και με αποικιοκρατικούς όρους. Από εκεί και πέρα ο καθένας προσπαθεί με τους "ειδικούς" φίλους του να προστατεύσει τα "ειδικά" συμφέροντά του από τους "ειδικούς" εχθρούς του στο συγκεκριμένο επίπεδο. Οι Νότιοι εναντίον των Βόρειων, οι πρόσφυγες εναντίον των γηγενών, οι δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον των εργατών, οι μεγαλοαστοί εναντίον των κεφαλαιοκρατών. Όλοι αυτοί οι συνασπισμοί συμφερόντων συνθέτουν τεράστιους καραγκιόζηδες, που, προκειμένου ν' αρπάξουν ένα "κοκαλάκι" εύνοιας, καταστρέφουν όλες τις προοπτικές αυτού του κράτους.
Παιδιά αυτών των γιγαντιαίων συντεχνιακών Καραγκιόζηδων είναι αυτοί που κυβερνούν την Ελλάδα, αλλά κι όλοι αυτοί που, προκειμένου να καταφέρουν αυτό που σκέφτεται το ταπεινό τους το μυαλό, βιάζουν ασύστολα καί τον ελληνικό λαό καί το φυσικό περιβάλλον της Ελλάδας. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, ο περίφημος "Νεοέλληνας", που όλοι στην Ελλάδα τον κατηγορούν, αλλά και τον μιμούνται ταυτόχρονα, δεν είναι άλλος παρά ο Καραγκιόζης της βιομηχανικής εποχής. Μόλις "χόρτασε" ο Καραγκιόζης, εξαιτίας της βιομηχανικής ανάπτυξης απέκτησε και "γούστα". Ό,τι έκανε ως δουλοπάροικος, το ίδιο έκανε και ως εργάτης. Δεν ξέχασε την τέχνη του "γλείφειν" και της πονηριάς, παρ' όλο που δεν ήταν πλέον θέμα επιβίωσης γι’ αυτόν. Δεν μπορούσε να ζήσει αξιοπρεπώς παρ' όλο που δεν πεινούσε πλέον. Πουλούσε εύκολα την αξιοπρέπειά του για ένα πολυτελές αυτοκίνητο ή ένα εξοχικό. ..."Μπαμπάκο; Να φτιάξω ένα αυθαίρετο στη Λούτσα; Φτιάξ' το παιδί μου, αρκεί να μην σ' αντιληφθεί ο Αγάς-Πολιτεία όταν θα καις το δάσος", ..."Μπαμπάκο; Θέλω να διοριστώ στο δημόσιο, γιατί βαριέμαι να δουλεύω στα εργοστάσια, όπου "χτυπάς" κάρτα. Πήγαινε παιδί μου και φίλα τα πόδια του Αγά-βουλευτή", ..."Μπαμπάκο; Τώρα που γίναμε πλούσιοι, να κάνω σούζες με τη μηχανή; Κάνε παιδί μου ό,τι θες, γιατί γνωρίζω τον Αγά-τροχονόμο και θα τη "σβήσω" την κλήση".
Αυτά όλα τα φαιδρά, που εκνευρίζουν τους πάντες, δεν αφορούν μόνον τους αδύναμους και ταπεινούς της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και τους πιο ισχυρούς και φιλόδοξους. ..."Μπαμπάκο; Είμαι φιλόδοξος και θέλω να γίνω πρωθυπουργός. Πήγαινε παιδί μου να σε εγκρίνει ο Αγάς-διαπλεκόμενοι κι αν το καταφέρεις αυτό τράβα μετά στον Σουλτάνο της Ουάσιγκτον να σε χαϊδέψει στην πλάτη, να καταλάβουν οι Έλληνες ότι είναι φίλος σου και να σε ψηφίσουν".
Όλοι οι σύγχρονοι ισχυροί κι επώνυμοι Έλληνες, ακόμα κι αυτοί που είναι πραγματικά άξιοι, μ’ αυτόν τον τρόπο λειτουργούν και άρα είναι παιδιά του Καραγκιόζη, εφόσον αυτόν "συμβουλεύονται" και άρα αυτόν μιμούνται. Τίποτε στην Ελλάδα δεν γίνεται χωρίς το "μέσον". Το κράτος-Καραγκιόζης και τα παιδιά του θα σε κάνουν να "φτύσεις αίμα" αν δεν προσκυνήσεις τον Αγά. Είναι αδύνατον, όσο άξιος και ικανός κι αν είναι κάποιος, να επιβιώσει και να διακριθεί στην Ελλάδα, χωρίς να προσκυνήσει τον Αγά. Απλά ο καθένας έχει επιλέξει τον δικό του Αγά και σ’ αυτόν κάνει τον Καραγκιόζη, ενώ στους υπόλοιπους εμφανίζεται σαν πετυχημένο λιοντάρι. Άλλος προσκυνά τον Αγά-κόμμα, άλλος τον Αγά-ΜΜΕ, άλλος τον Αγά-εκκλησία κλπ..
Όλοι αυτοί οι "πετυχημένοι", είτε είναι πραγματικά άξιοι είτε όχι, δεν απειλούν το σύστημα με τα έργα και τις πράξεις τους, γιατί απλούστατα θα θυμώσει ο Αγάς και θα τους στείλει στον διάολο. Για όσο διάστημα διατηρούν καλές σχέσεις μ’ αυτόν, μπορούν και κοιμούνται χορτάτοι στα κεραμίδια της ελληνικής "παράγκας". Ο Έλληνας Καραγκιόζης ποτέ δεν "κατέβηκε" από αυτά τα κεραμίδια. Οι υπόλοιποι Έλληνες τον γνωρίζουν, αλλά δεν τον τσακίζουν, γιατί όλοι ελπίζουν να βρεθούν κάποτε στη θέση του. Η μόνη διαφορά που υπάρχει σήμερα με το παρελθόν είναι η εξής: Λόγω της εκβιομηχάνισης, ο Καραγκιόζης που συνδέεται με την καταγωγή έπαψε να υφίσταται. Σήμερα δεν υπάρχουν ευνοημένες κι αδικημένες κοινωνικές μερίδες στην Ελλάδα. Οι Μακεδόνες, οι Πόντιοι ή οι Πελοποννήσιοι δεν συσπειρώνουν πλέον τα συμφέροντά τους γύρω από τους αδελφούς Καραγκιόζηδες. Σήμερα ο Καραγκιόζης στην Ελλάδα αντιπροσωπεύει ταξική μερίδα. Είναι αυτός που βρίσκεται ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες και στους εργαζόμενους και ζει εις βάρος καί των δύο. Ο Καραγκιόζης σήμερα είναι ορατός από όλους. Η εκβιομηχάνιση έκανε ορατό τον Καραγκιόζη κι αυτό είναι επικίνδυνο για τη Δύση, που επένδυσε στη φτώχεια των Ελλήνων. Επένδυσε στις ευνοημένες μερίδες του ελληνικού λαού και η εκβιομηχάνιση άλλαξε τους άξονες της ελληνικής κοινωνίας.
Ποιο είναι σήμερα το αποκρουστικό πρόσωπο του Καραγκιόζη στην Ελλάδα; Καραγκιόζης είναι ο συνδικαλιστής που γίνεται υπουργός και μόλις πάρει λίγη εξουσία "αλλάζει" τον λόγο του και τις συνήθειές του. Καραγκιόζης είναι ο φτωχός που "γλείφει" αυτά που άλλοι σιχαίνονται να πατήσουν για να γίνει δημόσιος υπάλληλος και μόλις το καταφέρνει δεν θέλει να δουλεύει. Μόλις "βολευτεί" του φαίνεται χαμηλός ο μισθός και θεωρεί το "λάδωμα" αποκατάσταση στο προσωπικό επίπεδο μιας κοινωνικής αδικίας. Καραγκιόζης είναι ο γιατρός του ΕΣΥ, που παρ' όλο που είναι μισθωτός του δημοσίου ζητά "φακελάκι" για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Υπέρτατος όμως Καραγκιόζης είναι ο υψηλόμισθος δημόσιος υπάλληλος, που, σε μια Ελλάδα που πλήττεται από την ανεργία, ζητά για τον εαυτό του αύξηση πάνω από τον επίσημο πληθωρισμό.
Οι Καραγκιόζηδες είναι σκληροί και "προστατεύουν" την οικονομία μόνο εις βάρος των αδυνάτων. Αυτοί που έχουν γνώσεις δεν διαμαρτύρονται για την άδικη "καραγκιοζοπολιτική" γιατί κι αυτοί ελπίζουν να επωφεληθούν. Τα αποθέματα Καραγκιόζηδων στην Ελλάδα είναι ανεξάντλητα. Διόρισαν έναν φουκαρά για πρόεδρο κι ακόμα δεν μπορεί ν' απαλλαγεί ο ελληνικός λαός απ’ αυτόν. Ζητά υπηρέτες, θωρακισμένα αυτοκίνητα και δεξιώσεις. Ήξερε κι από το χωριό του το "λιγούρι" από δεξιώσεις και θωρακισμένα αυτοκίνητα. Η μόνη παροχή που δικαιούνταν αυτός ο "κύριος" από το ελληνικό κράτος ήταν η παροχή σακουλών, για να μην κινδυνεύει το δέρμα του από ερεθισμούς, εξαιτίας του σάλιου των Ελλήνων.
Σήμερα όμως —και για τους λόγους που αναφέραμε— όλοι αυτοί κινδυνεύουν. Κινδυνεύουν από την υγιή ελληνική νεολαία που ασφυκτιά κι επιπλέον δεν τους έχει ανάγκη. Κάποτε οι "επιστήμονες" μπορούσαν να εκβιάζουν την ελληνική κοινωνία και ν' αποσπούν προνόμια. Σήμερα στην Ελλάδα πιο εύκολα βρίσκεις πυρηνικό φυσικό, παρά υδραυλικό ή τορναδόρο. Κινδυνεύουν τα παιδιά του Καραγκιόζη από τα παιδιά του τρομερού Οδυσσέα. Όταν πατέρας σου είναι ο Οδυσσέας, τίποτε δεν μένει "όρθιο" μέχρι να βρεθεί η λύση που θα προσφέρει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ζήσει αξιοπρεπώς. Ο Οδυσσέας και τα παιδιά του δεν δέχονται να κοιμούνται στα κεραμίδια της παράγκας την ίδια ώρα που οι αγάδες κατοικούν στα παλάτια και οι λαοί υποφέρουν. Θα "ματώσουν" οι Αγάδες αυτής της κοινωνίας, όταν θα βρουν μπροστά τους τον θεϊκό ήρωα που γκρέμισε μόνος του τη μισητή και πανίσχυρη Τροία. Από τα παιδιά του δεν κινδυνεύει ο απλός άνθρωπος, γιατί αυτά τα παιδιά δεν επωφελούνται εις βάρος κανενός, όπως συμβαίνει με τα παιδιά του Καραγκιόζη. Αν ζητήσει κάποιος εύνοια από τον "μπαμπάκο"-Οδυσσέα, γρήγορα θα διαπιστώσει τον λόγο που, εκτός από τους Τρώες, έτρεμαν και οι ίδιοι οι Αχαιοί τον ήρωα της Ιθάκης. Ή ταυτίζεσαι με τον αξιοπρεπή Οδυσσέα και γίνεσαι όμοιός του ή γίνεσαι εχθρός του. Κανένας λαός δεν πρέπει να φοβάται τους ΕΛΛΗΝΕΣ, γιατί αυτούς τους περιορίζουν οι πανίσχυροι "πατέρες" τους.
Σ’ αυτό το σημείο ο αναγνώστης εύλογα θ' αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να ισχυριζόμαστε ότι "πατέρας" των Γραικών είναι ο Καραγκιόζης και την ίδια ώρα να ισχυριζόμαστε ότι η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι απειλητική επειδή γεννά ΕΛΛΗΝΕΣ. Είναι δυνατόν από τον Καραγκιόζη να γεννήθηκαν οι ΕΛΛΗΝΕΣ; Είναι δυνατόν, αλλά, για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος πως λειτουργούν τα πρότυπα. Ο Καραγκιόζης δεν είναι πρότυπο-"Θεός", όπως συμβαίνει με τα δυτικά πρότυπα. Ο Καραγκιόζης είναι πρότυπο ταύτισης, όπως είναι τα ελληνικά πρότυπα και το πρότυπο "Αμερικανός". Όμως, το πρότυπο ταύτισης δεν είναι πρότυπο με κάποια συγκεκριμένα και άρα απόλυτα προσδιορισμένα χαρακτηριστικά. Κινείται ανάμεσα σε κάποια όρια, που απλά η εξουσία τα προσδιορίζει ανάλογα με τις απαιτήσεις που έχει από τον λαό και βέβαια ανάλογα με τις απαιτήσεις των καιρών. Ο Καραγκιόζης δηλαδή "παρακολουθεί" την ελληνική κοινωνία και προσαρμόζεται ανάλογα, παραμένοντας όμως πάντα Καραγκιόζης.
Αυτό σημαίνει το εξής: Ο Καραγκιόζης, όταν οι Έλληνες ήταν δουλοπάροικοι, ήταν δουλοπάροικος. Όταν στη συνέχεια οι Έλληνες έγιναν εργάτες, έγινε κι αυτός εργάτης. Ποιος δεν θυμάται τις βάρβαρες εργατικές φυσιογνωμίες της περασμένης δεκαετίας να μας προτείνουν να "επιμείνουμε ελληνικά"; Ό,τι γίνεται ένας άνθρωπος, γίνεται κι ο Καραγκιόζης. Καραγκιόζης παραμένει, επειδή απλά προσπαθεί να επωφεληθεί εις βάρος των ομοίων του και για να το καταφέρει αυτό στηρίζεται συνήθως στην εύνοια της εξουσίας. Καραγκιόζης είναι ο εργάτης που "λουφάρει", επειδή μπορεί να ξεγελάσει το "αφεντικό", όπως καραγκιόζης είναι κι ένας ικανός άνθρωπος, που, για να κάνει την δουλειά του ή να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του, εξευτελίζεται και προσκυνά τους Αγάδες. Ο Καραγκιόζης το μόνο που δεν μπορεί να γίνει είναι Θεός. Όλα όμως τα υπόλοιπα είναι μέσα στα όρια που αυτός κινείται. Το πλεονέκτημά του είναι ότι είναι υγιής κι αυτό του επιτρέπει να μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα σε πολλά επίπεδα. Ανάμεσα σ’ αυτά που μπορεί να γίνει είναι και ΕΛΛΗΝΑΣ. Ο Καραγκιόζης δεν μπορεί να γίνει Θεός Οδυσσέας ή Αχιλλέας που γεννούν ΕΛΛΗΝΕΣ, αλλά, επειδή είναι υγιής, μπορεί να γίνει ο ίδιος ΕΛΛΗΝΑΣ.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ... Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ»eamb-ydrohoos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου