Πουθενά στον χώρο και τον χρόνο.

Είμαστε όλοι μπλεγμένοι..
Σ’ ένα θέατρο.
Πάντα ήμασταν, αλλά σε ομάδες..
Κάθε ομάδα είχε μάλλον το θέατρό της..
Τώρα το θέατρο τείνει (ή θέλει να τείνει) να γίνει παγκόσμιο..
Με την έννοια του να αφορά όσο γίνεται περισσότερους,
Σε όλο τον πλανήτη.
Που μέσα απ’ τους υπολογιστές τείνει να γίνει ένας μικρός Εύπλαστος πλανήτης.

Κάθε πληροφορία, κάθε σκέψη,
Μπορεί να γίνει παγκόσμιο «ανέκδοτο»

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα ανέκδοτο,
Που θα αφορά όσο γίνεται περισσότερους,
Και που θα μπορεί να μας σώσει

Είναι πολύ κουραστικό να ακούς και να μαθαίνεις
Και να αισθάνεσαι ότι κατά κάποιο τρόπο οφείλεις να υποφέρεις γιατί υπάρχει «κρίση», γιατί ήσουν περισσότερο τεμπέλης απ’ όσο έπρεπε ή λιγότερο τίμιος.

Είναι πολύ κουραστικό να ακούς να σε λέει άτιμο ή για την ακρίβεια «μη τίμιο» ένας άνθρωπος που εκλέχθηκε «πρωθυπουργός σου», λέγοντάς σου ψέματα προεκλογικά και κατά συρροή μετεκλογικά και το μόνο του άλλοθι είναι ότι οι «άλλοι» που πήγαν πριν απ’ αυτόν στην «κυβέρνηση» ήταν (τουλάχιστον) τα ίδια χάλια.

Είναι πολύ κουραστικό να ζεις σε μια κατάσταση που, απ’ όπου κι αν τη δεις, σε έχουν κάνει να αισθάνεσαι ότι βάλλεσαι από παντού και ο μόνος που δεν θα σε προστατέψει είναι η κυβέρνηση και οι κυβερνήσεις που εκλέγουμε εδώ και αλλού.

Όπως κι αν τις επιλέγουμε αυτές τις κυβερνήσεις και για όποιον λόγο πάμε και ψηφίζουμε κάποιον συγκεκριμένο, εδώ … και αλλού.

Είναι εξουθενωτικό να βλέπεις να υποτιμούν έτσι τους ανθρώπους μέσα από τηλεοράσεις και εντελώς βαρετό να βλέπεις ανθρώπους να αυτό-υποτιμούνται, παίζοντας τους ηθοποιούς, τους παρουσιαστές, τους όποιους.

Είναι «για να μην τα πολυλογούμε» μια πολύ κουραστική κατάσταση και βολευόμαστε σε αυτήν, τότε που μας λένε συνεχώς ότι μπορεί εύκολα να γίνει Χειρότερη, γιατί:
«η οικονομία, το κλίμα, οι τροφές, ο άλλος δίπλα σου, η δουλειά σου, το δάνειό σου, η πλημμύρα, ο σεισμός, η πυρκαγιά……………..»
Οι Ερινύες που επέστρεψαν πίσω στη ζωή, όπως ο Τουτενστάιν στα παιδικά κινούμενα σχέδια….

Μας ζητιέται να ανέβουμε έναν Γολγοθά, τη στιγμή που δεν βρίσκουμε κανέναν λόγο για να το κάνουμε και αρμενίζουμε παρατημένοι, αλλά κυρίως αυτό-παρατημένοι.

Και εγώ; Και ο άλλος; Και κάποιοι από μας που θέλουμε να ζήσουμε πιο χαρούμενοι;
Πιο ανάλαφροι; Λιγότερο έστω κακοπροαίρετοι με τον άλλο που βρίσκεται δίπλα μας;

Τι κάνουμε εμείς;

Έλα μου ντε …

Όλοι μας, μα όλοι καταλαβαίνουμε.
Κανένας μας δεν χρειάζεται πια κανέναν φωστήρα για να μας πει ότι τα πράγματα γύρω μας υπήρξαν και καλύτερα.
Εδώ και αλλού.

Το θέμα είναι τι κάνουμε

Εδώ είναι που σταματάμε όλοι.

Έτσι λοιπόν άλλος αδιαφορεί για όλα, αλλά ΟΛΑ όμως,
Άλλος παθαίνει κατάθλιψη, άλλος πίνει και άλλος πίνεται από μια ζωή που δεν νιώθει καθόλου, μα καθόλου, να του ανήκει.

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο «Κόσμος» γενικά.

Εγώ ζω εδώ. Στην συγκεκριμένη χώρα.

Και για μερικά πράγματα, νιώθω αυτή τη γνωστή και καθ΄ όλα ματαιόδοξη «περηφάνια» που ζω Εδώ και όχι σε άλλο σημείο του πλανήτη.
Για μερικά πράγματα, που είναι υποκειμενικά, αλλά υπάρχουν.

Στη χώρα αυτή, μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα και όχι χειρότερα.

Μας παίρνουν τα λεφτά, αλλά δεν πρέπει να μας πάρουν το μυαλό.

Κανένας και πουθενά στον κόσμο δεν θα έπρεπε να επιτρέπει να του κλέβουν το μυαλό, αλλά αυτό είναι μια άλλη τεράστια κουβέντα.

Το θέμα λοιπόν είναι τώρα τι κάνουμε.

Να το πάμε μαιευτικά, όπως ο Σωκράτης.
Κάτι σαν μελλοντικό ριάλιτι: «canto like Σokrates».

• Έτσι όπως βαδίζουμε τώρα, πάμε για οικονομικό φούντο και μάλιστα τάχιστα, (δεν παράγαμε και πολλά πράγματα, τώρα δεν αγοράζουμε κιόλας, δεν κινείται το εμπόριο ή άλλα όπως άλλοτε) αλλά και για ηθικό, (γιατί καθόμαστε και κλωσάμε, έχοντας γίνει, όπως έλεγε κάποιος στη βουλή, δούρειος ίππος για να βιαστούν - όπως βιασμός - και άλλοι στην υπόλοιπη Ευρώπη), κοινωνικό, (γιατί όπως θα έλεγε και κάθε κορυφαίος κοινωνιολόγος θα γίνει της πουτάνας, από κάθε άποψη), οικογενειακό, (γιατί η κατάσταση ήδη, ήδη όμως, αγγίζει τον ύπνο των πάντων στη χώρα αυτή).

• τα πράγματα είναι με τέτοιο τρόπο «σοβαρά», ώστε δεν θα είναι από κάποια στιγμή και μετά το πιο σημαντικό αν θα έχεις λεφτά για σένα ή τα παιδιά σου ή κάποια περιουσία. Δεν θα είναι σημαντικά τα λεφτά, είτε έχεις λίγα παραπάνω ή πολλά παραπάνω. Θα είναι πιο σημαντικό ότι η βόλτα, το ταξίδι, η συνάντηση, η κουβέντα, ακόμα και η ρουτίνα, η όποια ρουτίνα της άλλοτε «κάθε μας μέρας», θα έχει γίνει χειρότερη, λιγότερη ή ανύπαρκτη. Γιατί δεν θα υπάρχει Διάθεση για πολλά πράγματα. Τα λεφτά, αν θα τα έχω, θα μπορώ να τα βάλω, μονάχα, στον κώλο μου.

• μας παίρνεται η ζωή μας σιγά σιγά γιατί υποκλέπτεται η σκέψη και οι επιθυμίες μας. Δεν σκεφτόσουν και πριν το παιδί σου ή τη διατροφή σου ή τη ζωή σου (γενικά) γιατί είχες τα «δάνεια», φαντάσου τώρα.

• τα παιδιά και οι άνθρωποι δεν είμαστε χοντροί μόνο γιατί τρώμε και δεν τρώμε ό,τι σκατά βρούμε μόνο γιατί πεινάμε. Τρώμε συχνά, γιατί σε σχέση με άλλα που κάνουμε, αυτό μας δίνει μια επιδερμίδα απόλαυσης.

• γίναμε νωθροί, κάθε στιγμή που δεν τη νιώσαμε, που την πουλάμε σε «πρέπει», ενοχές, ρουτίνες, ανούσιους θυμούς και ανούσια, βαρετή επίδειξη ενός εαυτού που όχι απλώς δεν είναι «αληθινός», αλλά τείνει να μην υπάρχει, μεταμφιέζεται σιγά – σιγά σε ανύπαρκτο….

• όμως είμαστε το πιο έξυπνο είδος (?) στον πλανήτη, γιατί μας έμαθαν πως ο,τι άλλο είναι «κάτω» από εμάς.

• και έτσι δεχόμαστε κι εμείς, ο καθένας και όλοι τελικά, ότι πάντα, μα πάντα, θα βρίσκεται κάποιος άλλος «πάνω» και πρέπει να υπακούμε σε Αυτόν, γιατί αλλιώς θα μας κάνει νταντά. Είναι η λογική της απανταχού ιεραρχίας.
Και όταν τα πράγματα ζορίζουν, σε περιόδους ιστορικές που η «κατάσταση» στένευε, ο «Κάποιος» δεν θα μας έκανε απλώς νταντά, αλλά θα μας «έδινε να καταλάβουμε».

• Λυπάμαι για καθέναν από εμάς που φτάνει να απειλήσει κάποιον χωρίς να ξέρει πως εκείνην ακριβώς τη στιγμή, ο πρώτος, καμιά φορά και ο μοναδικός που απειλεί, είναι αυτός ο ίδιος, ο ίδιος του ο Εαυτός.

• πουλάμε την ψυχή μας σε δειλίες και στιγμιαίες απολαύσεις ανούσιας αναγνώρισης από άλλους.

• είναι απίστευτο πόσο διαφορετικά και σε όλα τα επίπεδα θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την ενέργειά μας.

•

δεν έχω λεφτά, δεν πληρώνω

. Δεν χρειάζεται να βγω καν από το σπίτι μου για αυτό. Δεν πληρώνω μια ασφάλεια που απλώς μου κλέβει τα λεφτά, όντας ανασφάλιστος … γιατί χρωστάω...

• ζητάω να γίνει δημοψήφισμα για το «μνημόνιο» κι όχι να μου το πετάνε στα μούτρα σαν Απειλή.

• Η «επιτροπή λογιστικού ελέγχου» μπορεί να είναι μία λύση ή μία από τις λύσεις.

• Μπορεί κάποιοι να προσπαθούν να με πείσουν ότι αποφασίζουν για μένα, τον άρρωστο πολίτη. Να μη δούμε αν με έπεισαν τελικά; Τι «δημοκρατία» είναι αυτή;

• Εάν δεν έχουμε δημοκρατία, μία παράκληση (ή μάλλον δύο):
α. να σταματήσουμε να υποκρινόμαστε ότι γιορτάζουμε το «πολυτεχνείο» και

β. να σταματήσει αυτό το καραγκιοζιλίκι με τις εκλογές. Όχι τις εκλογές αυτές καθ΄ αυτές, αλλά όλο το θέατρο του παραλόγου πριν και μετά, στο κουτάκι, που λέει ο καθένας τη χαζομάρα του, νομίζοντας ότι έχει κάποια αξία κάτι τέτοιο.

• αν γίνει δημοψήφισμα και ψηφίσουμε 50% και ένας άνθρωπος, ότι είμαστε υπέρ αυτής της ιστορίας που μας ζητείται να ζήσουμε, τότε ok, προσωπικά εγώ θα δω τι θα κάνω.

• Μέχρι όμως τότε …. όλα παίζονται, γιατί έτσι είναι η κωλοζωή. Και γιατί ξέρετε, κάποιος, κάποτε, είχε πει το μοναδικό Αυτονόητο:
"τα πάντα κινούνται και άρα αλλάζουν, κάθε στιγμή, παντού και πάντα και αυτό δεν αλλάζει από κανένα «μνημόνιο»,

πουθενά στον κόσμο, πουθενά στον χώρο και τον χρόνο."

• Μπορεί για να αλλάξει μία κατάσταση να μην χρειάζεται δημοψήφισμα ή ο,τι άλλο. Αλλά ένα απλό, τυχαίο συμβάν, όπως η ακύρωση της συμφωνίας για την μετάλλαξη του Αστακού Ακαρνανίας. Μια μετάλλαξη που ήταν έτοιμη να κάνει μια κυβέρνηση, η οποία κατά τα άλλα μας έχει καραζαλίσει με την «πράσινη ανάπτυξη».

• Το τυχαίο συμβάν: ένας επιστήμονας που ασχολείται με μη «προβλεπτά φαινόμενα», όπως για παράδειγμα τα «ακραία» καιρικά φαινόμενα, θα ισχυριζόταν ότι ήταν και θα είναι πάντα μέρος της τάξης που ενυπάρχει στο χάος. Το μη προβλεπτό και άρα αδύνατον να ελεγχθεί «γεγονός».

• Με λίγα λόγια, πρέπει να ευχηθούμε στο εξής να σταθούμε περισσότερο τυχεροί ή λιγότερο άτυχοι. Πώς φτάσαμε όμως να πρέπει να ελπίζουμε μόνο στο «τυχαίο, απρόβλεπτο, μη ελεγχόμενο» γεγονός; Εδώ που ζούμε εμείς, οι περήφανοι Έλληνες, αλλά και αλλού;;;

«πράσινος, μπλε, κίτρινος και πορτοκαλί κόρακας»

Ειλικρινείς ευχές για ένα χειρότερο χθες, σε όλους μας.

Υ.γ. αν τα πράγματα πάρουν τον «ιατρικό» δρόμο του κυρίου Σ. Καν, αλλά και του νοσηλευτή πρωθυπουργού μας, στο μέλλον, όταν ξαναδώ το κείμενό αυτό, δεν θα νιώσω ότι έγραψα κάποτε μια «ρομαντική» παπαριά.
Για δύο λόγους:
Α. δεν είναι ένα ρομαντικό κείμενο.
Β. τον δεύτερο αυτόν λόγο, λέω να τον κρατήσω για τον εαυτό μου.
…
Γιώργος Στεφάνου
ΠΗΓΗ