Μανώλης Κονταρός: « Είμαι μαχητής»...

ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΕΟΥ

Μέσα σε τρεις μήνες από το κρεβάτι του πόνου πέρασε στο καροτσάκι. Από το καροτσάκι, κινεί τα πόδια του και τώρα ανασηκώνεται με βοήθεια! Οι γιατροί τον θαυμάζουν, οι φίλοι του τον χειροκροτούν κάθε βράδυ όταν τραγουδά για έναν «αετό με σπασμένα φτερά»…
Τον χειροκροτούν με χαρά όμως, όπως τότε που έβγαινε στο πάλκο και τραγουδούσε για μια «όμορφη κυρά αρχόντισσα»… Μόνο που η παράσταση αυτή δίνεται μέσα σε ένα νοσοκομείο στο εξωτερικό, μακριά από την πατρίδα!
Και αυτή η παράσταση είναι η παράσταση της ζωής του! Και ο Μανώλης Κονταρός, αυτό το ξέρει… Και η υπόκλιση που κάνει όταν τα φώτα σβήνουν, ο κόσμος φεύγει και αυτός μένει μόνος του στο δωμάτιο P2 έχει ένα αποδέκτη, τον Θεό που τον γλίτωσε!
Δεν θέλει να δώσει τη συνέντευξη… Αλλά πριν φύγω από τη Γερμανία αλλάζει γνώμη… Με καλεί στο νοσοκομείο, κινεί μόνος του το καροτσάκι, μπαίνουμε στο ασανσέρ, πάμε στην καφετέρια της κλινικής και μου λέει: «Η ζωή είναι ωραία και συνεχίζεται! Πάμε λοιπόν!» και πατάει το κουμπί στο μαγνητοφωνάκι... Αυτή τη στιγμή ήμουν πιο σίγουρη από ποτέ ότι αυτός ο άνδρας θα γυρίσει όρθιος από τη Γερμανία.
* Κύριε Κονταρέ, είστε σε φάση αποθεραπείας και αποκατάστασης. Τι σας λένε οι γιατροί;
«Δόξα τω Θεώ είμαι σε πολύ καλό στάδιο και κάθε μέρα νιώθω πιο δυνατός. Εχει αποκαταστηθεί πλήρως η κινητικότητα στο δεξί πόδι και το αριστερό κατά 80%. Πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα σταθώ όρθιος και θα περπατήσω. Εδώ οι Γερμανοί γιατροί είναι πολύ φειδωλοί στις δηλώσεις τους αλλά μου έχουν δώσει ελπίδες».
* Θυμάστε κάτι από το τροχαίο ατύχημα που είχατε τα ξημερώματα της 12ης Δεκεμβρίου πηγαίνοντας προς Πειραιά;
«Έφυγα από τα κέντρο που δούλευα γύρω στις 6.30 το πρωί για να πάω να κοιμηθώ στα πεθερικά μου. Στη μέση της διαδρομής ένιωσα μια αδιαθεσία και σταμάτησα στη δεξιά πλευρά του δρόμου, στη λωρίδα ασφαλείας, για να ξεκουραστώ με αλάρμ. Από εκεί και πέρα θυμάμαι να ξυπνάω στον Ευαγγελισμό παρόλο που πριν με είχαν πάει στη Βούλα. Την ίδια ημέρα μού έκαναν εγχείριση στην καρδιά, είχα πάθει ρήξη αορτής από το τρακάρισμα. Η εγχείριση έγινε αλλά έπρεπε να κάνω και επέμβαση στη σπονδυλική στήλη. Μετά από αλλεπάλληλα συμβούλια αποφασίστηκε να κάνω την επόμενη μέρα ένα ακόμη χειρουργείο».
* Γιατί επιλέξατε την Ορθοπεδική Κλινική της Χαϊδελβέργης για την αποκατάστασή σας;
«Εμπιστεύτηκα τον γιατρό μου τον κ. Βαλαβάνη. Ανάμεσα σε πέντε προτάσεις που μου είχαν γίνει αποφάσισα μαζί με τους κουμπάρους μου τον Βαγγέλη Μαρινάκη και την Ντόρα Μπακογιάννη - που στάθηκαν ψύχραιμα δίπλα μου και έπαιξαν καταλυτικό ρόλο- την Πανεπιστημιακή Κλινική της Χαϊδελβέργης γιατί έχει διακεκριμένους επιστήμονες».
* Από πού αντλείτε δύναμη;
«Από αυτό που αντλούσα πάντα. Από την αγάπη του κόσμου. Και δεν σου κρύβω ότι μ’ έχει συγκινήσει που από την πρώτη στιγμή ήταν όλοι δίπλα μου, συγγενείς και φίλοι και τον καιρό που νοσηλευόμουν στην Αθήνα αλλά και εδώ στη Γερμανία. Τους δυο μήνες που βρίσκομαι στη Γερμανία έχουν έρθει γύρω στα 400 άτομα από την Ελλάδα ενώ έχουν έρθει δεκάδες ομογενείς από την Κρήτη και από όλη την Ελλάδα για να μου κάνουν συντροφιά και μάλιστα άνθρωποι που δεν με ξέρανε. Και ομογενείς όχι μόνο από την Γερμανία αλλά και από τις διπλανές χώρες.
Το μόνο που είχα ζητήσει από τους γιατρούς στη Γερμανία ήταν να μην μου στερήσουν τις επισκέψεις και τη μουσική. Ήταν το βέτο μου».
* Ζήσαμε στο δωμάτιο σας βραδιές κρητικού γλεντιού. Με ελληνικό φαγητό λίρες, λαούτα και μπουζούκια. Με εσάς να τραγουδάτε και πάνω από τριάντα άτομα κάθε βράδυ να συμμετέχουν στον πόνο και στη χαρά σας… Πώς αισθάνεστε από αυτές τις βραδιές;
«Με κάνει να νιώθω πολύ ευτυχισμένο που έχω αληθινούς φίλους. Χαίρομαι ακόμη περισσότερο όταν έρχονται παιδιά που έχουν γεννηθεί στη Γερμανία αλλά ξέρουν από μουσικά όργανα και μου χαρίζουν κρητικές νότες. Γινόμαστε μια παρέα και νιώθω σαν να είμαι στο σπίτι μου. Η ζωή μου είναι γεμάτη από μουσική και αυτό μου έχει δώσει τεράστια δύναμη».
* Τι πρέπει να γίνει με τα τροχαία στην Ελλάδα; Χάνονται εκατοντάδες άνθρωποι κάθε χρόνο…
«Δυστυχώς έχω και μια άλλη τραγική ιστορία στην οικογένειά μου από τροχαίο. Χάθηκε ο γαμπρός μου, πάλι από ένα μεθυσμένο ασυνείδητο οδηγό. Όπως και στη δική μου περίπτωση. Γιατί για να έρθει κάποιος σε ευθεία και να πέσει από πίσω σου με μεγάλη ταχύτητα στη λωρίδα ασφαλείας πρέπει να είναι κάτω από την επήρεια αλκοόλ ή να είναι τρελός. Αλλά δυστυχώς είναι τέτοιοι οι νόμοι στην Ελλάδα που δεν παθαίνουν τίποτα αυτοί οι οδηγοί. Για μένα πρέπει να αλλάξει ο νόμος και τέτοιοι οδηγοί να αντιμετωπίζονται ως εγκληματίες. Έτσι θα λιγοστέψουν τα τροχαία. Τι περισσότερο θα μου κάνε μια σφαίρα στη σπονδυλική μου στήλη;».
* Αυτός που σας χτύπησε έχει ενδιαφερθεί για την υγεία σας;
«Όχι. Δεν θα τον έχω δει ποτέ, ούτε τον έχω ακούσει στο τηλέφωνο. Και πλέον δεν θέλω να ’ρθει να με δει. Είναι αργά. Μάλλον αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καταλάβει τι έχει κάνει. Απλά κρύβεται πίσω από τον νόμο. Έτσι τους συμβουλεύουν οι δικηγόροι, ότι θα τους καλύψουν οι ασφάλειες. Όμως αυτός ο άνθρωπος κατέστρεψε τη ζωή ενός ανθρώπου που είχε φτιάξει μια πολύ όμορφη οικογένεια με τέσσερα παιδιά και πάλευε χρόνια για να χτίσει μια καριέρα».
* Αυτή η περιπέτεια σας έχει αλλάξει εσωτερικά;
«Αυτούς τους μήνες που είμαι στο κρεβάτι έχω γίνει σοφότερος. Έχω μελετήσει πολύ τη ζωή μου, το πώς ήμουν παλιά και πώς είμαι τώρα. Και έβγαλα στο συμπέρασμα το πόσο αξία έχει η υγεία, η οικογένεια και πόση λίγη αξία έχουν άλλα πράγματα για τα οποία έτρεχα. Αν θέλει ο Θεός και φύγω από τη Γερμανία όρθιος και περπατώ ξανά, θα είμαι πιο σωστός στη γυναίκα μου, τα παιδιά μου αλλά και πιο σωστός στη δουλειά μου».
* Το τραγούδι είναι λύτρωση για εσάς;
«Είναι ένα φάρμακο. Το τραγούδι πάντα ήταν η ζωή μου. Όταν τραγουδώ ανακουφίζομαι. Επειδή έχω όμως το χτύπημα στα πνευμόνια δεν μπορώ να τραγουδώ και πολύ, αλλά αυτό που μπορώ μου δίνει ζωή».

«Αναρωτιέμαι αν θα μπορώ να ανταποδώσω όλη αυτήν την αγάπη που μου έχει δείξει ο κόσμος. Ένα μεγάλο ευχαριστώ. Εύχομαι μόνο σε χαρές να μπορέσω να τους δείξω την αγάπη μου αλλά και στον πόνο θα είμαι δίπλα τους».

* Τι έχετε να πείτε στα νέα παιδιά που αντιμετωπίζουν μετά από κάποια ασθένεια ή κάποιο τροχαίο κινητικά προβλήματα;
«Αφού κέρδισαν τη μάχη με τον θάνατο και βλέπουν την οικογένειά τους, τους φίλους τους, να λένε δόξα τω Θεώ. Και μετά να δώσουν τη μάχη για να σηκωθούν και να μην απελπίζονται. Να μην ντρέπονται που είναι στο αναπηρικό καροτσάκι. Αυτά τα έχει η ζωή. Και τα πάνω και τα κάτω της, για όλους. Πιστεύω όμως ότι θα περπατήσω. Αλλά και αν είναι θέλημα Θεού να μείνω στο αναπηρικό καροτσάκι θα βρω ακόμη και άλλη δουλειά να κάνω, για να είμαι χρήσιμος στην οικογένειά μου. Αλλά και τη δισκογραφία θα συνεχίσω και μπορεί να βγω ακόμη και στο πάλκο. Κανείς δεν ξέρει. Όλα έχουν να κάνουν με την αγάπη του κόσμου και την ψυχολογία μου!».
* Τι σας λείπει από την Ελλάδα;
«Μου λείπουν οι γονείς μου, δεν τους έχω δει γιατί είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι και δεν μπορούν να ταξιδέψουν. Αγωνιώ να τους δω. Και μου λείπει η δουλειά μου. Είμαι ερωτευμένος με τη δουλειά μου και μου λείπει. Κάθε βράδυ που ξέρω ότι είχα ένα γάμο και θα τραγουδούσα και λόγω της κατάστασης μου το ακύρωσα, είναι ένα κακό βράδυ για μένα».
* Νιώθετε σαν ήρωας ταινίας; Τι τίτλο θα βάζετε;
«Μου έχουν τύχει πολλές αναποδιές στην ζωή μου, όπως ο χαμός του στενού μου συνεργάτη στη λύρα, του Γιώργου Τσουρουπάκη, ο χαμός του γαμπρού μου, τώρα η περιπέτειά μου… Τι τίτλο θα έβαζα; Είμαι μαχητής!».
* Άρα εσείς θα βάλετε το “happy end” στην ταινία;
«Είμαι μαχητής, το παλεύω, αλλά στη ζωή μου το ευτυχισμένο τέλος θα το βάλει ο Θεός. Ο Θεός μού έστειλε αυτή τη δοκιμασία για να με συνετίσει και ο Θεός θα με γλιτώσει!».. ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ