«Περαίωση» σε όλα

Με το σύνθημα «ξεκινάμε» το Μέγαρο Μαξίμου σχεδιάζει ένα ευρύτατο πρόγραμμα ουσιαστικής μεταρρύθμισης του ελληνικού κράτους και είσπραξης εσόδων από «κοιμώμενες υποθέσεις» που παραμένουν ανεκμετάλλευτες υπό το φόβο του πολιτικού κόστους.

«Κλειδί» αποτελεί η φράση του πρωθυπουργού «κόκκινη γραμμή».
Ο Γ. Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να τραβήξει μία «κόκκινη γραμμή» με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν. Να οδηγήσει τη χώρα σε ένα νέο ξεκίνημα.
Το οποίο, όπως έχει επισημάνει, δεν είναι υπόθεση μόνο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας: δηλαδή των κομμάτων, των παραγωγικών τάξεων, του κάθε πολίτη συνολικά.
Για να γίνει αυτό, απαιτείται η εγκαθίδρυση μίας νέας θεσμικής τάξης. Με απλοποίηση της νομοθεσίας, με κατάργηση της διαμεσολάβησης του κράτους (αιτίες γραφειοκρατίας και διαφθοράς) και κυρίως με την εκκαθάριση οικονομικών εκκρεμοτήτων των προηγούμενων ετών και δεκαετιών.
Ξεκινώντας από το τελευταίο, στο εσωτερικό της κυβέρνησης διεξάγεται μία σφοδρή σύγκρουση. Μία σημαντική μερίδα υπουργών και επιτελών του πρωθυπουργού είναι υπέρ μιας γενικευμένης «αμνηστίας», για όποιον είναι διατεθειμένος να πληρώσει. Δώσ' τε να εισρεύσει «ζεστό χρήμα» στα κρατικά ταμεία. Το προωθούμενο μοντέλο αντιγράφει και γενικεύει τη δοκιμασμένη συνταγή της περαίωσης ανέλεγκτων υποθέσεων για τους ελεύθερους επαγγελματίες που έφερε έσοδα 1 δισ. ευρώ.
Η πρόταση αφορά:

• Οφειλές στην εφορία.
• Οφειλές στα Ταμεία.
• Οφειλές σε ιδιώτες που έχουν οδηγηθεί στα δικαστήρια.
• Αυθαίρετα εκτός αιγιαλού και δάσους.
• Προβλήματα στο«πόθεν έσχες»
• Επαναπατρισμό κεφαλαίων, αρκεί ο κάτοχος να μπορεί να αποδείξει πως δεν πρόκειται για προϊόντα εγκληματικών δραστηριοτήτων.
• Εκκαθάριση του Τειρεσία από μικροοφειλέτες.

Στόχος είναι να εισρεύσουν στα ταμεία πόροι που υπό κανονικές συνθήκες δεν πρόκειται να εισπραχθούν ποτέ. Και όχι μόνο αυτό. Να απελευθερωθούν από τα δεσμά άνθρωποι που η κρίση τους έφερε σε αδυναμία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Για τους θιασώτες της πρότασης είναι αυτονόητο πως δεν εμπίπτουν σε αυτή όσοι έχουν χρεοκοπήσει τις εταιρείες τους ή τις έχουν οδηγήσει σε γειτονικές χώρες ή ξεκίνησαν όμοια δραστηριότητα με άλλο όνομα. «Δεν νομιμοποιούμε την απάτη, δεν αναστέλλουμε τις ποινικές και διοικητικές διαδικασίες, απλά θέλουμε να δώσουμε τη δυνατότητα σε κάποιους να διορθώσουν το λάθος τους», λένε οι υποστηριχτές της «αμνηστίας». Το σκεπτικό τους μπορεί να ακούγεται ακέραιο, αλλά υπάρχει και άλλη άποψη και είναι ισχυρή. Υπουργοί και βουλευτές που διατείνονται πως η δυσχερής θέση των δημόσιων οικονομικών δε νομιμοποιεί την κυβέρνηση σε καθαγιασμό παρανομιών. Η συζήτηση λαμβάνει έτσι έντονο ιδεολογικό και πολιτικό χρώμα.
H μοιραία σύγκρουση
Οι αρχές της ισότητας και της επιείκειας συγκρούονται με φόντο τη χρεοκοπία της Ελλάδας και υπόστρωμα το πελατειακό και αναποτελεσματικό κράτος του παρελθόντος. Τούτων δοθέντων, η κυβέρνηση, εφόσον ανοίξει το θέμα, δεν θα το παρουσιάσει ως απόφαση, αλλά ως θέμα για διαβούλευση. Θα προκαλέσει έτσι έναν ευρύτατο διάλογο ώστε να προσδιοριστούν με ακρίβεια οι κατηγορίες όσων θα μπορούν να ευνοηθούν. Γιατί, προφανώς και δε μπορεί να αντιμετωπίζει το κράτος το ίδιο όποιον έχτισε την πυλωτή και όποιον έχτισε το δάσος. Όποιον έχτισε αυθαίρετο σε κτήμα της ιδιοκτησίας του και όποιον καταπάτησε δημόσια περιουσία. Όποιον «έκλεψε» την εφορία και όποιον έκλεψε τους πάντες. Και, δεδομένου πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να διαιωνίζονται οι όποιες παρανομίες, είναι ευθύνη όλων να διαχωρίσουν τα πταίσματα από τα ειδεχθή εγκλήματα.
Να ξεκαθαρίσει το πολυδαίδαλο νομικό μας σύστημα
Η όποια ρύθμιση των εκκρεμοτήτων του παρελθόντος δε θα έχει κανένα νόημα αν δεν ξεκαθαρίσει το πολυδαίδαλο νομικό μας σύστημα. Αν το κράτος δεν περιοριστεί αυστηρά στο καθήκον του ελέγχου εφαρμογής του νόμου, ως εργαλείο της εκτελεστικής εξουσίας.
Προκύπτει, έτσι, το μείζον θέμα της κατάργησης της διαμεσολάβησης.
Σήμερα, ότι και να θέλει να κάνει κανείς πρέπει να απευθυνθεί στο κράτος: Στην πολεοδομία, την εφορία, την πυροσβεστική, την αστυνομία κοκ. Η βασική ιδέα που υπάρχει στο Μέγαρο Μαξίμου είναι να υπάρξει αποκέντρωση της δημόσιας εξουσίας στο πρότυπο των συμβολαιογράφων. Να μπορούν, δηλαδή, λογιστές και πολιτικοί μηχανικοί, παραδείγματος χάριν, να κάνουν ενάρξεις επαγγελματικής δραστηριότητας και να χορηγούν άδειες οικοδομής.
Ως αντεπιχείρημα στην αντένδειξη που προβάλλουν ορισμένοι ότι θα δημιουργηθεί χάος οι υποστηριχτές της ιδέας παραθέτουν την? πραγματικότητα! Και σήμερα που υπάρχουν ειδικές υπηρεσίες χάος επικρατεί. Ο καθένας κάνει ότι θέλει, είτε πληρώνοντας, είτε επειδή έχει κάποιο γνωστό ή απλά επειδή έχει θράσος.
Και δεν υφίσταται καμία επίπτωση. Και αυτή η κίνηση, όμως, έχει με τη σειρά της μία προϋπόθεση: Την κωδικοποίηση και απλοποίηση της νομοθεσίας με ορίζοντα την αναθεώρηση του Συντάγματος. Ενα τιτάνιο έργο, που έχουν αναλάβει ο Χ. Παμπούκης και ο Σ. Λύτρας. Βέβαια, ακόμη και ένας καλόπιστος παρατηρητής θα έλεγε ότι στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από ιδέες και προθέσεις αλλά από πράξεις και σκοπιμότητες που διαστρεβλώνουν την αρχική ιδέα.
Προκύπτει, έτσι, ένα κρίσιμο ερώτημα: Μπορεί το θέμα να λυθεί με μιας, ως γόρδιος δεσμός με απόφαση του πρωθυπουργού ή θα πρέπει να γίνει διάλογος με τις περίφημες ελληνικές καλένδες να καραδοκούν;ΗΜΕΡΗΣΙΑ