Blogger


''Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ η το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε''
Καβάφης


«Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν»
(Μακρυγιάννης)


27 Ιουν 2011

Πολιτική κουζίνα

thumb
Είναι εντυπωσιακό να παρατηρεί κανείς μέσα από τη σκόνη που σηκώνει το απαρ­χαιωμένο πολιτικό μας σύστημα τις αντι­δράσεις των κόμματων απέναντι στις τε­λευταίες εξελίξεις, όσο και τον τρόπο με τον οποίο αυτά διαχειρίζονται την κρίση. Η κυβέρνηση, υπό το βάρος πολλών και βαθύτατων αλλαγών που κλήθηκε να φέρει σε πέρας, εξάντλησε όλες τις δικαιολογίες άλλα και όλη την ανοχή - ανεκτικό­τητα του λαού, δίχως να κεφαλαιοποιήσει αυτό το σεβαστό χρονικό περιθώριο ευρύτατης αποδοχής που είχε από την κοινωνία. Αν και
ήθελε να περά­σει σε αυτές τις βαθιές αλλαγές, στις οποίες παρά το γεγονός ότι πονούσαν την κοινωνία, ο περισσό­τερος κόσμος έμοιαζε να συναινεί, φάνηκε διστα­κτική, άτολμη, αναποτελεσματική, ανήμπορη να ενεργήσει όπως απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Τι συνέβη και ενώ εξήγγειλε απίθανα μέτρα για τα μεταπολιτευτικά αυτιά, έχασε τη δημοφιλία της μένοντας στα λόγια και δεν προχώρησε σε τολ­μηρές ανατροπές και μεταρρυθμίσεις; Μα είναι απλό: δίστασε μπροστά στο κομματικό κόστος, δίστασε μπροστά στους συνδικαλιστές του ίδιου του κόμματός της, δεν προχώρησε από τον φόβο των έρμων των βουλευτών της και όλου εκείνου του συστήματος του βαθύτατου ΠΑΣΟΚ που έβλε­πε να καταρρέει μπροστά στα μάτια του ο φαύλος τρόπος με τον οποίο πολιτεύτηκε και άσκησε την εξουσία. Εκεί κοκάλωσε η κυβέρνηση, εκεί σκά­λωσε, και όχι στα, τάχα μου, αντιλαϊκά μέτρα που ήθελε να περάσει. Ήρθε αντιμέτωπη με το πανί­σχυρο κομματικό σύστημα. Έτσι, όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο από την ανικανότητά της να ενεργήσει, ενήργησαν τα αντανακλαστικά του συστήματος για να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Και μέσα από μια σειρά αψιμαχιών, ξανακερδήθηκε η εύθραυστη πλέον ενότητα της κυβέρνησης, η οποία κατά τη γνώμη μου δεν έχει κανένα περιθώριο για καθυστερήσεις· πρέπει να εφαρμόσει τις απαραίτητες εκείνες πολιτικές που θα ξαναβάλουν μπροστά τις σβηστές μηχανές της χώρας. Κι αυτό καλείται να το κάνει κάτω από δυ­σμενέστερες συνθήκες από αυτές που υπήρχαν όταν κλήθηκε να ενεργήσει. Δυστυχώς για όλους μας, η κυβέρνηση, ό,τι κι αν γίνει από 'δω και πέ­ρα, έχει πλέον μεγάλες ευθύνες για την αναποτελεσματικότητα που επέδειξε. Ωστόσο, έχει την τε­λευταία της ευκαιρία, όσο λίγες προσδοκίες κι αν αυτή γεννά.
Η αξιωματική αντιπολίτευση είχε κι αυτή τις δι­κές της ευκαιρίες να δείξει στον λαό πως πήρε το μάθημά της, πως μετά την ταπεινωτική ήττα που υπέστη για την καταστροφική διακυβέρνηση της χώρας, προβληματίστηκε πάνω στα εγκλήματα που διέπραξε... Άλλα εις μάτην· αλλάζοντας το ση­ματάκι της και τα γραφεία της, νόμισε πως όλα θα ξεπεραστούν και θα έρθει ξανά η σειρά της στη θλιβερή εναλλαγή της εξουσίας των δυο κομμά­των. Έτσι, παρουσιάζεται με τον πλέον αναιδή τρό­πο, σαν να μην έχει παρελθόν, σαν να βγήκε από παρθενογένεση, και τα επαχθή της στελέχη που καταβαράθρωσαν την πατρίδα και τις τελευταίες της ελπίδες φωνασκούν στα τηλεοπτικά παράθυ­ρα παριστάνοντας τους αντιμνημονιακούς Ροβεσπιέρους. Αντιπολιτεύονται με περισσή ανευθυνό­τητα, και κυρίως προσηλωμένοι στο στενά κομμα­τικό και προσωπικό τους συμφέρον.
Στο άλλο άκρο του πολιτικού σκηνικού, η Αρι­στερά, ανήμπορη και απογοητευτικά ξεπερασμέ­νη, δεν έχει πλέον πολιτικό λόγο, ούτε πολιτικό ορίζοντα, προκειμένου να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων, παρά στέκει ψελλίζοντας χιλι­οειπωμένες συνταγές, των οποίων η ημερομηνία λήξης μετρά δεκαετίες τώρα. Όχι μόνο είναι απελ­πιστικά ξεπερασμένη από τις προκλήσεις των εξε­λίξεων, αλλά αποδεικνύεται προσηλωμένη σε θε­ολογικά σχήματα που, εκτός από γραφική, την κα­θιστούν και επικίνδυνη. Μακράν από του να παίξει εποικοδομητικό ρόλο στις εξελίξεις (εδώ που τα λέμε, δεν της ταίριαξε ποτέ αυτός ο ρόλος...), κοι­τά αυτιστικά τον κλειστό κομματικό περίγυρό της, σε βάρος των θεσμικών της καθηκόντων αλλά και της κοινωνίας.
Μέσα σ' αυτό το χρεοκοπημένο και τραγελα­φικό πολιτικό - κομματικό σκηνικό η χώρα νοσεί χρόνια και βαθύτατα, με κίνδυνο να χάσει όχι με­ρικά ψωροευρώ, όχι την αξιοπρέπειά της, όχι την υπόστασή της, αλλά και το μέλλον της το ίδιο, τον κόσμο που οικοδόμησε με πολύχρονους και πολυαίμακτους αγώνες και πολέμους. Κάθε κρίση γεννά προφήτες, αυτόκλητους σωτήρες, πλήθος πολύξερων τσαρλατάνων με συνταγές θαυμάτων. Θα είναι ωστόσο κρίμα να πέσουμε υπέρ πί­στεως για τα προνόμια των μισθών, των συντάξε­ων και των εφάπαξ των κρατικοδίαιτων ΔΕΚΟ, για παράδειγμα. ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...