ήθελε να περάσει σε αυτές τις βαθιές αλλαγές, στις οποίες παρά το γεγονός ότι πονούσαν την κοινωνία, ο περισσότερος κόσμος έμοιαζε να συναινεί, φάνηκε διστακτική, άτολμη, αναποτελεσματική, ανήμπορη να ενεργήσει όπως απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Τι συνέβη και ενώ εξήγγειλε απίθανα μέτρα για τα μεταπολιτευτικά αυτιά, έχασε τη δημοφιλία της μένοντας στα λόγια και δεν προχώρησε σε τολμηρές ανατροπές και μεταρρυθμίσεις; Μα είναι απλό: δίστασε μπροστά στο κομματικό κόστος, δίστασε μπροστά στους συνδικαλιστές του ίδιου του κόμματός της, δεν προχώρησε από τον φόβο των έρμων των βουλευτών της και όλου εκείνου του συστήματος του βαθύτατου ΠΑΣΟΚ που έβλεπε να καταρρέει μπροστά στα μάτια του ο φαύλος τρόπος με τον οποίο πολιτεύτηκε και άσκησε την εξουσία. Εκεί κοκάλωσε η κυβέρνηση, εκεί σκάλωσε, και όχι στα, τάχα μου, αντιλαϊκά μέτρα που ήθελε να περάσει. Ήρθε αντιμέτωπη με το πανίσχυρο κομματικό σύστημα. Έτσι, όταν τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο από την ανικανότητά της να ενεργήσει, ενήργησαν τα αντανακλαστικά του συστήματος για να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Και μέσα από μια σειρά αψιμαχιών, ξανακερδήθηκε η εύθραυστη πλέον ενότητα της κυβέρνησης, η οποία κατά τη γνώμη μου δεν έχει κανένα περιθώριο για καθυστερήσεις· πρέπει να εφαρμόσει τις απαραίτητες εκείνες πολιτικές που θα ξαναβάλουν μπροστά τις σβηστές μηχανές της χώρας. Κι αυτό καλείται να το κάνει κάτω από δυσμενέστερες συνθήκες από αυτές που υπήρχαν όταν κλήθηκε να ενεργήσει. Δυστυχώς για όλους μας, η κυβέρνηση, ό,τι κι αν γίνει από 'δω και πέρα, έχει πλέον μεγάλες ευθύνες για την αναποτελεσματικότητα που επέδειξε. Ωστόσο, έχει την τελευταία της ευκαιρία, όσο λίγες προσδοκίες κι αν αυτή γεννά.
Η αξιωματική αντιπολίτευση είχε κι αυτή τις δικές της ευκαιρίες να δείξει στον λαό πως πήρε το μάθημά της, πως μετά την ταπεινωτική ήττα που υπέστη για την καταστροφική διακυβέρνηση της χώρας, προβληματίστηκε πάνω στα εγκλήματα που διέπραξε... Άλλα εις μάτην· αλλάζοντας το σηματάκι της και τα γραφεία της, νόμισε πως όλα θα ξεπεραστούν και θα έρθει ξανά η σειρά της στη θλιβερή εναλλαγή της εξουσίας των δυο κομμάτων. Έτσι, παρουσιάζεται με τον πλέον αναιδή τρόπο, σαν να μην έχει παρελθόν, σαν να βγήκε από παρθενογένεση, και τα επαχθή της στελέχη που καταβαράθρωσαν την πατρίδα και τις τελευταίες της ελπίδες φωνασκούν στα τηλεοπτικά παράθυρα παριστάνοντας τους αντιμνημονιακούς Ροβεσπιέρους. Αντιπολιτεύονται με περισσή ανευθυνότητα, και κυρίως προσηλωμένοι στο στενά κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον.
Στο άλλο άκρο του πολιτικού σκηνικού, η Αριστερά, ανήμπορη και απογοητευτικά ξεπερασμένη, δεν έχει πλέον πολιτικό λόγο, ούτε πολιτικό ορίζοντα, προκειμένου να ανταποκριθεί στο ύψος των περιστάσεων, παρά στέκει ψελλίζοντας χιλιοειπωμένες συνταγές, των οποίων η ημερομηνία λήξης μετρά δεκαετίες τώρα. Όχι μόνο είναι απελπιστικά ξεπερασμένη από τις προκλήσεις των εξελίξεων, αλλά αποδεικνύεται προσηλωμένη σε θεολογικά σχήματα που, εκτός από γραφική, την καθιστούν και επικίνδυνη. Μακράν από του να παίξει εποικοδομητικό ρόλο στις εξελίξεις (εδώ που τα λέμε, δεν της ταίριαξε ποτέ αυτός ο ρόλος...), κοιτά αυτιστικά τον κλειστό κομματικό περίγυρό της, σε βάρος των θεσμικών της καθηκόντων αλλά και της κοινωνίας.
Μέσα σ' αυτό το χρεοκοπημένο και τραγελαφικό πολιτικό - κομματικό σκηνικό η χώρα νοσεί χρόνια και βαθύτατα, με κίνδυνο να χάσει όχι μερικά ψωροευρώ, όχι την αξιοπρέπειά της, όχι την υπόστασή της, αλλά και το μέλλον της το ίδιο, τον κόσμο που οικοδόμησε με πολύχρονους και πολυαίμακτους αγώνες και πολέμους. Κάθε κρίση γεννά προφήτες, αυτόκλητους σωτήρες, πλήθος πολύξερων τσαρλατάνων με συνταγές θαυμάτων. Θα είναι ωστόσο κρίμα να πέσουμε υπέρ πίστεως για τα προνόμια των μισθών, των συντάξεων και των εφάπαξ των κρατικοδίαιτων ΔΕΚΟ, για παράδειγμα. ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου