Το τελευταίο διάστημα κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν κάνει λόγο για «απελευθέρωση της αγοράς» όταν μιλάει για τον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας και του φυσικού αερίου. Είναι τυχαίο άραγε; Πριν από λίγους μήνες «θύματα» και «θύτες» ζητούσαν απεγνωσμένα από κυβέρνηση και τρόικα να προωθήσουν τα αιτήματά τους για κανόνες λειτουργίας της αγοράς σε ισότιμη βάση.
Ξαφνικά όλοι έπαψαν να μιλούν για το... φετίχ των ανταγωνιστικών αγορών στρέφοντας την προσοχή τους στις ιδιωτικοποιήσεις, που επιβάλλονται από τους δανειστές της χώρας και προωθούνται με
απόλυτη προσήλωση στα όσα μας ζητούν οι της τρόικας από την κυβέρνηση.
Η πώληση επιχειρήσεων που σήμερα βρίσκονται υπό κρατικό έλεγχο, αποτελεί έναν τρόπο (έστω απότομο ή βίαιο) για να διακοπεί η επιχειρηματική δράση του Δημοσίου και να αποκτήσουν οι ιδιώτες μεγάλες επιχειρήσεις, που σε διαφορετική περίπτωση θα χρειάζονταν τεράστιες επενδύσεις, για να τις δημιουργήσουν...
Ο στόχος
Όλα δείχνουν πως η κουβέντα για την «απελευθέρωση» ήταν προσχηματική. Ο βασικός στόχος δεν ήταν να παραχωρήσει η ΔΕΗ ζωτικής σημασίας χώρο στην αγορά. Το πραγματικό στοίχημα ήταν το πότε και το πόσο φθηνά θα αγόραζαν τις πιο κερδοφόρες δραστηριότητες της ΔΕΗ.
Ο δρόμος άνοιξε με το μνημόνιο, αλλά και πάλι, για να αντιμετωπιστούν οι έντονες αντιδράσεις και το ενδεχόμενο μετωπικής σύγκρουσης με τα συνδικάτα, η κυβέρνηση επέλεξε τη γνωστή της μέθοδο: Τρομοκρατούμε τους πολίτες και κυρίως τους εργαζόμενους, ώστε τα μέτρα να περάσουν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι...
Αλλά και οι ίδιοι οι παράγοντες της αγοράς επιλέγουν να σταματήσουν τη συζήτηση περί απελευθέρωσης, καθώς μπροστά υπάρχουν οι προκλήσεις της... «Μάχης για την Ηλεκτρική» και του νέου τοπίου που διαμορφώνεται σιγά - σιγά στην ελληνική πραγματικότητα.
Η «γκρίνια» για το θεσμικό πλαίσιο, λοιπόν, μετατράπηκε σε κραυγή για τη μεγαλύτερη διείσδυση ιδιωτών στην αγορά και τώρα οι σημαντικότεροι «παίκτες» ακονίζουν τα μαχαίρια για το μεγάλο φαγοπότι.
Σημαντικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη έχει παίξει η ΡΑΕ, με τις αποφάσεις και τις γνωμοδοτήσεις της. Η τελευταία αφορά την υπόθεση του βιομηχανικού ρεύματος, δηλαδή της ενέργειας που καταναλώνουν μερικές δεκάδες πολύ μεγάλοι πελάτες της ΔΕΗ, που είναι συνδεδεμένοι στην υψηλή τάση.
Ίσως κάποιοι να θυμούνται πως πριν από μερικά χρόνια η αγορά είχε φτάσει στα όρια του... εμφυλίου πολέμου, καθώς από τη μία ήταν η διοίκηση της ΔΕΗ κι από την άλλη οι βιομήχανοι - καταναλωτές.
Τώρα η ΡΑΕ έρχεται να υποστηρίξει το αίτημα των βιομηχάνων, καλώντας την επιχείρηση ηλεκτρισμού να κοστολογεί το ρεύμα που πουλάει σε όσους είναι συνδεδεμένοι στην υψηλή τάση, με βάση το κόστος παραγωγής του ηλεκτρισμού και όχι με βάση την Οριακή Τιμή Συστήματος...
Ανατρέπει δηλαδή το σύνολο της φιλοσοφίας, με βάση την οποία «χτίστηκε» η απελευθέρωση της αγοράς στην Ελλάδα, με στόχο να δώσει ένα ισχυρό «όπλο» στους μεγάλους πελάτες της ΔΕΗ κατά τις διαπραγματεύσεις που θα έχουν το επόμενο διάστημα. Βάσει του θεσμικού πλαισίου που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, οι βιομηχανικοί καταναλωτές και η ΔΕΗ θα πρέπει να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να διαπραγματευτούν τα τιμολόγια που θα ισχύσουν.
Είναι κι αυτή μία «καινοτομία», που τη ζήτησαν και την πέτυχαν οι πελάτες της επιχείρησης, στο πλαίσιο της απελευθέρωσης της αγοράς, αλλά με βασικό στόχο να μειωθεί το κόστος της ενέργειας.
Όλα θα έδειχναν φυσιολογικά και αθώα, αλλά αποτελούν την πεμπτουσία της πολιτικής που προωθείται σε όλη την Ευρώπη και με βάση την οποία οδηγείται η ΔΕΗ στο ξεπούλημα, με πρόσχημα το μεγάλο δημόσιο χρέος και τα άλλα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας.
Στις ορέξεις της τρόικας
Το μεγάλο «κόλπο» ξεκίνησε σχεδόν από την πρώτη στιγμή που αποφασίστηκε η ένταξη της χώρας μας στο μνημόνιο και στις ακόρεστες ορέξεις της τρόικας και των δανειστών μας.
◆ Στην αρχή μας ζήτησαν να πουλήσουμε την παραγωγή ενέργειας, που προέρχεται από την καύση του λιγνίτη, καθώς είναι η φθηνότερη στη χώρα και τα «κοράκια» των αγορών ήθελαν να αποκτήσουν πρόσβαση για να αυγατίσουν τα κέρδη τους.
◆ Λίγο αργότερα οι εκπρόσωποι της Κομισιόν, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του κακού στη συγκεκριμένη περίπτωση, μας ζήτησαν μέχρι και να πουλήσουμε λιγνιτικές μονάδες, αλλά οι πιέσεις αυτές ήταν προσχηματικές. Όπως έχει καταγράψει σε παλαιότερα ρεπορτάζ του το «Π», κανένας ιδιώτης δεν θα μπει στην περιπέτεια να αγοράσει τώρα μονάδες που καίνε λιγνίτη όταν δεν γνωρίζει ποια θα είναι η επιβάρυνση του κόστους παραγωγής από τα δικαιώματα ρύπων μετά το 2013.
◆ Όταν η κουβέντα ήρθε στις αποκρατικοποιήσεις, που από μόνες τους οδηγούν στη μείωση της παρουσίας του Δημοσίου στη συγκεκριμένη αγορά, οι πιέσεις της τρόικας έδειξαν να μειώνονται... Για να επανέλθουν τις τελευταίες ημέρες, καθώς ζητούν από την κυβέρνηση και να ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΗ και να πουλήσει μονάδες σε όσους ενδιαφέρονται να τις αγοράσουν.
Κι αυτοί είναι οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί ενεργειακοί όμιλοι που θέλουν να αποκτήσουν πρόσβαση στην ελληνική αγορά. Όχι γιατί θεωρούν πως εδώ θα κάνουν τις μεγάλες μπίζνες με τα τεράστια περιθώρια κέρδους (άλλωστε το μέγεθος της δικής μας αγοράς είναι πολύ μικρό σε σύγκριση με άλλες μεγάλες χώρες), αλλά γιατί η Ελλάδα τους προσφέρει μία πρώτης τάξης ευκαιρία για να συνδέσουν τα συστήματά τους με άλλες αγορές της περιοχής.
Βορειότερα είναι οι χώρες που προσφέρουν πρόσβαση ανατολικότερα (προς τη Ρωσία και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες), στον Νότο η διασύνδεση με την Αφρική και τη Μέση Ανατολή είναι ευκολότερη σε σύγκριση με άλλες λύσεις που εξετάζουν...
Πολύ περισσότερο, η σημερινή συγκυρία αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία να αγοράσουν τη ΔΕΗ σε τιμές που υπολογίζεται πως είναι σχεδόν στο ένα πέμπτο της πραγματικής της αξίας ή να αποκτήσουν πρόσβαση στην αγορά φυσικού αερίου και ταυτόχρονα να ελέγξουν και το παιχνίδι που εξακολουθεί να παίζεται με τους αγωγούς. ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου