Ο Όργουελ, οι γιαλαντζί επαναστάσεις και η αλήθεια

 

Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, τότε θα πρέπει να πάψει να μας τρομάζει ο όρος «συνωμοσιολογία» και να ανοίξουμε τους ορίζοντες σκέψεις. 

Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον το ξέσπασμα του Πάνου Καμένου την περασμένη εβδομάδα στην Βουλή, που ήταν συνέπεια

των όσων ακούστηκαν στην «απολογία» του Χάρη Καστανίδη, που αποτέλεσαν στην ουσία την αποκαθήλωση του Κώστα Σημίτη.

Είναι σημαντικό να υπάρχουν σε μια ομάδα δράσης άνθρωποι με τη δυναμική ενός Καμένου, ενός Κρανιδιώτη, ενός Γιανναρά, ενός Λαζαρίδη, ενός Λυγερού, κ.ά., καθώς και μερικών τολμηρών μπλόκερ. Δεν αρκούν όμως μια χούφτα παλληκάρια για να σώσουν  την πατρίδα… Πρέπει και η Πατρίδα να θέλει να σωθεί! Γι αυτό, το ερώτημα είναι: Είναι η Ελλάδα σήμερα μια «Πηνελόπη» που περιμένει καρτερικά τον «Οδυσσέα» ή μήπως έχει ενδώσει στα θέλγητρα των «εραστών» της;

Η Ελλάδα είναι ο λαός που την αποτελεί και πιστεύω ότι θα συμφωνήσει ο αναγνώστης αυτού του κειμένου, πως οι Έλληνες είναι σήμερα –δυστυχώς- ποιο διχασμένοι από ποτέ… Η προσωπική μου γνώμη είναι πως το πρόβλημά μας δεν είναι οι 300 της Βουλής, αλλά η αλλοπρόσαλλη πνευματική και ιδεολογική κατάσταση που επικρατεί στον ελληνικό πληθυσμό. Η ανέχεια και το «στρίμωγμα», λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν αποτελούν το ποιο ιδανικό κίνητρο για έναν ευγενή αγώνα, διότι ο αγώνας αυτός θα είναι απλά ένας αγώνας επιβίωσης και όχι απελευθέρωσης, θα βασίζεται στους νόμους της ζούγκλας, και το χειρότερο: θα είναι χειραγωγήσιμος. Ο αγώνας απελευθέρωσης είναι ευγενής και χρειάζεται άλλου είδους θεμέλια και αυτά τα θεμέλια δεν βλέπω να υπάρχουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία.

Ένα απλό παράδειγμα: Αν γινόταν σήμερα δημοψήφισμα και δινόταν στο λαό η δυνατότητα να αποφασίσει ανάμεσα στη διακυβέρνηση από Έλληνες πολιτικούς ή την αφομοίωση από την Ομοσπονδιακή Γερμανία –κάτι αντίστοιχο δηλαδή με αυτό που συνέβη με το κράτος της Ανατολικής Γερμανίας- ποιο πιστεύετε πως θα ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Επειδή είμαι βέβαιος πως οι επισκέπτες αυτού του μπλοκ είναι ενήμεροι για το πνεύμα που επικρατεί στην ευρύτερη μάζα του ελληνικού κόσμου, πιστεύω πως θα ξέρουν πολύ καλά το τι θα διάλεγε η συντριπτική πλειοψηφία αν βρισκόταν αντιμέτωπη με μια τέτοια επιλογή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν και σήμερα σπουδαίοι Έλληνες, σπουδαία «μυαλά», καθώς και σπουδαία παλικάρια. Άνθρωποι με ικανότητες, με ιδανικά και βαθιά ριζωμένο πατριωτισμό. Όλα δείχνουν όμως, πως αυτοί είναι μια μειονότητα, που δεν επαρκεί για να πολεμήσει ενάντια στα συμφέροντα ενός διεθνούς κυκλώματος απατεώνων, ενός εγχώριου διεφθαρμένου παρακράτους και μιας αποχαυνωμένης μάζας. Και για όσους ίσως δυσανασχετήσουν με τον τελευταίο χαρακτηρισμό, πληροφορώ, πως δεν αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες αλλά στο σημερινό πόπολο διεθνώς.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, γι αυτό βλέπουμε και οι διάφορες επαναστάσεις να είναι …γιαλαντζί, οι δε «επαναστάτες» να είναι τις περισσότερες φορές …μισθοφόροι (βλέπε Σόρος).

Πως προέκυψε όμως αυτή η αποχαύνωση στον κόσμο; Να ένα αφυπνιστικό ερώτημα!

Είναι φίλοι μου ζήτημα αντανακλαστικών…

Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, τότε θα πρέπει να πάψει να μας τρομάζει ο όρος «συνωμοσιολογία» και να αρχίσουμε ίσως να λαμβάνουμε υπόψη και τα ποιο …ακραία σενάρια.

Το «ακραίο» σενάριο λοιπόν που ίσως πλησιάζει πολύ την πραγματικότητα είναι, η συσπείρωση μιας διεθνούς ελίτ με στόχο μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Η λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων δηλαδή.

Αν συμβαίνει αυτό, τότε ο καθένας μπορεί να καταλάβει, χωρίς να έχει οπωσδήποτε κάποιες εξειδικευμένες γνώσεις, πως θα υπάρχει κοινό διεθνές σχέδιο δράσης και κοινοί στόχοι. Δεν βλέπουμε να υπάρχουν αυτά; Αναμφίβολα υπάρχουν…

Βλέπουμε πως αν οποιαδήποτε χώρα τολμήσει να αντισταθεί σε αυτά τα σχέδια ή εφαρμόζει μια πολιτική που εμποδίζει την ομαλή εξέλιξη αυτών των σχεδίων, τότε τίθεται αυτόματα σε ένα είδος «καραντίνας», μέχρις ότου κάνει τις ανάλογες προσαρμογές. Αυτό είδαμε να συμβαίνει στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και πρόσφατα στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Λιβύη κ.λ.π. Είναι ολοφάνερο, πως στην ίδια «καραντίνα» έχει βρεθεί τώρα και η χώρα μας και δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία, πως μία είναι μόνο η διέξοδος: Ο συμβιβασμός!

Και προς τα εκεί οδεύουμε ολοταχώς…ακολουθώντας το τελευταίο «ευρωπαϊκό σύνθημα», που λέγεται τώρα: ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ.

Προκειμένου να πετύχει αυτή η ελίτ τους στόχους της έχει χρησιμοποιήσει διεθνώς όλα τα μέσα, όπως: προπαγάνδα, πλαστογραφία, παραχάραξη, προβοκάτσια, δωροδοκία, ακόμα και το έγκλημα. Έχουν επιστρατεύσει επίσης -και χρησιμοποιήσει αδίστακτα- όλη την επιστημονική γνώση, ακόμα και την …μεταφυσική και δείχνει να έχουν  καταφέρει να μπλοκάρουν τα αντανακλαστικά του μεγαλύτερου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού, ώστε νε μην υπάρξει η οποιαδήποτε -φυσιολογική-  αντίδραση. Γι αυτό γράφω παραπάνω ότι είναι ζήτημα αντανακλαστικών.

Ένα παράδειγμα: Αν κάποιος θέλει να πιάσει μια ενοχλητική μύγα, δεν έχει παρά να την πλησιάσει με το ένα χέρι από πίσω και με το άλλο από μπροστά, η μύγα έτσι ακινητοποιείται, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, διότι μπλοκάρονται τα αντανακλαστικά της. Κάτι ανάλογο, αλλά σίγουρα πολύ ποιο σύνθετο, έχει συμβεί και με τον παγκόσμιο πληθυσμό: Έχουν καταφέρει, με την χρησιμοποίηση 1) της ψυχαγωγίας, 2) της προμήθειας φαρμάκων, 3) της διατροφικής αλυσίδας, 4) της προπαγάνδας των ΜΜΕ, 5) τα δημοφιλή κοινωνικά δίκτυα, 6) το internet γενικά, και άλλων -γνωστών και ίσως άγνωστων- μεθόδων, να ελέγχουν τις αντιδράσεις και τα ενδιαφέροντα του κόσμου.

Δυσκολεύομαι να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα σχετικά με το αν το «1984» ήταν για τον Όργουελ μια διαίσθηση αναφορικά με τα μελλούμενα ή αν ήταν απλά μια σύμπτωση. Ίσως όμως να λειτούργησε και σαν πρότυπο για τον σχεδιασμό αυτής της Νέας Τάξης, διότι είναι ολοφάνερο πως λείπει ο οίστρος από αυτούς που απαρτίζουν την άρχουσα τάξη της αναδυόμενης …Ωκεανίας. Τα μέσα που χρησιμοποιούν για να πετύχουν τους στόχους τους μπορεί να εμπεριέχουν συστήματα προχωρημένης τεχνολογίας, αλλά στον τομέα της έμπνευσης σίγουρα υστερούν. Όλες οι κινήσεις τους είναι ωμές και τις περισσότερες φορές απάνθρωπες και …παραδόξως ΒΙΑΣΤΙΚΕΣ.

Ναι! Βιαστικές.

Για μένα αυτό είναι ποιο πολύ ένδειξης ΤΡΟΜΟΥ.  

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, πως οι «άρχοντες» της Νέας Τάξης φοβούνται… Γι αυτό βιάζονται…

Το ερώτημα όμως είναι: τι φοβούνται;

Μέχρι τώρα πίστευα πως φοβούνταν τον λαό, τις μαζικές κινητοποιήσεις, τις εξεγέρσεις. Ίσως μια μαζική, καλά οργανωμένη επανάσταση. Βλέπω όμως πως έχω πέσει έξω… Ίσως πριν μερικά χρόνια να συνέβαινε αυτό. Τώρα δεν φοβούνται όμως τον κόσμο, διότι τον ελέγχουν απόλυτα. Άλλη είναι η αιτία που τους κάνει και ΤΡΕΜΟΥΝ, και αυτήν την ανακάλυψαν μάλλον στην πορεία…

Όταν είχαν θέσει πλέον τα πάντα υπό έλεγχο, τότε διαπίστωσαν πως υπάρχει κάτι το οποίο τους έχει ξεφύγει.. κι αυτό κυνηγούν τώρα με αγωνία… Αυτός είναι τώρα ο στόχος τους!

Τερματίζω αυτό το άρθρο εδώ, αφήνοντας εσάς τους αναγνώστες μετέωρους, θέλοντας να αποφύγω το στίγμα του συνωμοσιολόγου, αλλά και θέλοντας να δώσω την ώθηση στον καθένα που …το ψάχνει, να ξεπεράσει τις όποιες αγκυλώσεις και να ανοίξει τους ορίζοντες και να διευρύνει τους τομείς έρευνας.

Επιμένω όμως: Μακριά από την μεταφυσική, τον πνευματισμό και την παραψυχολογία.

Δεν είναι αυτός χώρος έρευνας. Αυτά είναι παγίδα, είναι «κινούμενη άμμος»!

Μακριά επίσης από τις φαντασιώσεις για «περασμένα μεγαλεία» και τις …«γιαλαντζί» επαναστάσεις, διότι ίσως χυθεί και άσκοπα αίμα. Το παιχνίδι είναι ολοφάνερα στυμμένο και οι δήθεν πρωταγωνιστές δεν είναι παρά μαριονέττες. Αλλού είναι σήμερα τα κέντρα αποφάσεων…

Η απελευθέρωση, αν μπορεί να υπάρξει κάποια, τότε αυτή θα πρέπει να συμβεί πρώτα μέσα μας και θα πρέπει να είναι στέρεα θεμελιωμένη στην αλήθεια, και η αλήθεια βρίσκεται πολύ ποιο κοντά απ’ ό,τι μερικές φορές φανταζόμαστε.

Η μόνη κίνηση που ίσως χρειάζεται να κάνουμε, είναι:  ΠΗΓΗ

Να αφήσουμε τις πέτρες και να ανοίξουμε …το φως!