Απαξάπαντες..νέοι-γέροι, γυναίκες-άντρες, εύποροι-άποροι, αναξιοπαθούντες και μη περιμένουν με ανυπομονησία την έναρξη του κεντρικού δελτίου ειδήσεων των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών. Οι ειδήσεις; Μμ..υπάρχουν ειδήσεις;
Είδηση, μια λέξη που προέρχεται από το αρχαίο ρήμα οίδα, δηλαδή γνωρίζω, μαθαίνω, πληροφορούμαι για κάτι καινούριο. Ο κόσμος πλέον μαθαίνει τίποτα καινούριο ή ακούει τα ίδια και τα ίδια;
Η αλήθεια είναι ότι η είδηση ίσως εμπεριέχει καινούρια στοιχεία. Το θέμα είναι όμως το κατά πόσο χρήσιμα είναι αυτά τα «νέα» στοιχεία. Με άλλα λόγια, το διαρκές λιβάνισμα της οικονομικής στενότητας που ουσιαστικά σηματοδοτεί το τέλος μιας ευτυχισμένης περιόδου και την έναρξη μιας κατάντιας, μιας μιζέριας, μιας καταστροφής ωφελεί τον Έλληνα;
Η μετάδοση μιας καλής είδησης, μιας είδησης που τέλος πάντων θα δείξει τα καλώς κείμενα αυτής της έρημης πατρίδας μοιάζει με όνειρο θερινής νυχτός. Τα επιτεύγματα των ανθρώπων του μόχθου, οι επιστημονικές διακρίσεις των νέων μας, τα πνευματικά δημιουργήματα των ακαδημαϊκών μας και η πρόοδος σε οποιονδήποτε τομέα του εγχώριου δυναμικού θεωρούνται μάλλον ανάξια λόγου και προβολής.
Η Ελλάδα του 2012 επιλέγοντας τη προβολή και άρα τη προώθηση των συζητήσεων των πολιτικών παραγόντων του τόπου-που μεταξύ μας δε καταλήγουν πουθενά- των εξελίξεων στο eurogroup και γενικά στην ευρωζώνη καλλιεργεί ένα κλίμα ανασφάλειας, απόγνωσης και τέλματος. Ο συμμαθητής, ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο διπλανός μας έχουν χάσει το χαμόγελό τους, την αισιοδοξία και την αίσθηση κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μόνος στόχος τους είναι, αν όχι η ανέλιξη, η επιβίωση με κάθε τρόπο, ακόμα και αν αυτός εναντιώνεται στο καλό του άλλου. Αντί η οικονομική κρίση, αυτός ο νέος εθνικός λοιμός να μας φέρει πιο κοντά, να μας κάνει μια γροθιά, ώστε να ξεπεράσουμε τα δεινά, μας έχει κάνει τέρατα και μάλιστα πιο αιμοβόρα από ποτέ.
Η διπροσωπία και ο εγωκεντρισμός χαρακτηρίζουν σήμερα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά τον νεοέλληνα. Η χαρά του ενός είναι σφίξιμο στο στομάχι του άλλου, η ευχή μοιάζει με κατάρα, το χαμόγελο και η ευμένεια αποτελεί «γλείψιμο» για επίτευξη προσωπικών στόχων και όχι ευγενής εξωτερίκευση συναισθημάτων. Ο έλληνας ως άλλο μεταλλαγμένο τέρας, αποπροσανατολισμένο από την ουσία του ευ ζην, αναζητά μάταια τρόπους και μέσα επιβίωσης, λες και η συντέλεια του κόσμου πλησιάζει, λες και τα 100, τα 300, τα 500 ευρώ που του μείωσαν του τρώνε τα σωθικά, δεν τον αφήνουν να αναπνεύσει, τον σκοτώνουν αργά και βασανιστικά. Δε λέω… είναι άδικο να πληρώνεις εσύ τα σπασμένα αλλονών, όμως δε δικαιολογείται αυτή η απαξίωση των αρχών, των αξιών.
Πλέον θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλλον όχι με τόσο ευνοϊκούς όρους. Οι καιροί μου θυμίζουν εμφύλιο πόλεμο και το ρητό «ένας για όλους και όλοι για έναν» ηχεί πλέον ως «ένας για όλους και όλοι για μένα». Το ερώτημα ωστόσο είναι το εξής.. πώς είναι δυνατόν ένας τόσο περήφανος και ένδοξος λαός να είναι ταυτόχρονα ικανός και να διαπρέψει αλλά και να φάει τις σάρκες του;;...
Διαχρονικά και συνάμα επίκαιρα τα λόγια του Σεφέρη «Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τροφίμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη;
Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα μήτε το γύρισμα προς τα πίσω, γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός.»
Είδηση, μια λέξη που προέρχεται από το αρχαίο ρήμα οίδα, δηλαδή γνωρίζω, μαθαίνω, πληροφορούμαι για κάτι καινούριο. Ο κόσμος πλέον μαθαίνει τίποτα καινούριο ή ακούει τα ίδια και τα ίδια;
Η αλήθεια είναι ότι η είδηση ίσως εμπεριέχει καινούρια στοιχεία. Το θέμα είναι όμως το κατά πόσο χρήσιμα είναι αυτά τα «νέα» στοιχεία. Με άλλα λόγια, το διαρκές λιβάνισμα της οικονομικής στενότητας που ουσιαστικά σηματοδοτεί το τέλος μιας ευτυχισμένης περιόδου και την έναρξη μιας κατάντιας, μιας μιζέριας, μιας καταστροφής ωφελεί τον Έλληνα;
Η μετάδοση μιας καλής είδησης, μιας είδησης που τέλος πάντων θα δείξει τα καλώς κείμενα αυτής της έρημης πατρίδας μοιάζει με όνειρο θερινής νυχτός. Τα επιτεύγματα των ανθρώπων του μόχθου, οι επιστημονικές διακρίσεις των νέων μας, τα πνευματικά δημιουργήματα των ακαδημαϊκών μας και η πρόοδος σε οποιονδήποτε τομέα του εγχώριου δυναμικού θεωρούνται μάλλον ανάξια λόγου και προβολής.
Η Ελλάδα του 2012 επιλέγοντας τη προβολή και άρα τη προώθηση των συζητήσεων των πολιτικών παραγόντων του τόπου-που μεταξύ μας δε καταλήγουν πουθενά- των εξελίξεων στο eurogroup και γενικά στην ευρωζώνη καλλιεργεί ένα κλίμα ανασφάλειας, απόγνωσης και τέλματος. Ο συμμαθητής, ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο διπλανός μας έχουν χάσει το χαμόγελό τους, την αισιοδοξία και την αίσθηση κοινωνικής αλληλεγγύης.
Μόνος στόχος τους είναι, αν όχι η ανέλιξη, η επιβίωση με κάθε τρόπο, ακόμα και αν αυτός εναντιώνεται στο καλό του άλλου. Αντί η οικονομική κρίση, αυτός ο νέος εθνικός λοιμός να μας φέρει πιο κοντά, να μας κάνει μια γροθιά, ώστε να ξεπεράσουμε τα δεινά, μας έχει κάνει τέρατα και μάλιστα πιο αιμοβόρα από ποτέ.
Η διπροσωπία και ο εγωκεντρισμός χαρακτηρίζουν σήμερα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά τον νεοέλληνα. Η χαρά του ενός είναι σφίξιμο στο στομάχι του άλλου, η ευχή μοιάζει με κατάρα, το χαμόγελο και η ευμένεια αποτελεί «γλείψιμο» για επίτευξη προσωπικών στόχων και όχι ευγενής εξωτερίκευση συναισθημάτων. Ο έλληνας ως άλλο μεταλλαγμένο τέρας, αποπροσανατολισμένο από την ουσία του ευ ζην, αναζητά μάταια τρόπους και μέσα επιβίωσης, λες και η συντέλεια του κόσμου πλησιάζει, λες και τα 100, τα 300, τα 500 ευρώ που του μείωσαν του τρώνε τα σωθικά, δεν τον αφήνουν να αναπνεύσει, τον σκοτώνουν αργά και βασανιστικά. Δε λέω… είναι άδικο να πληρώνεις εσύ τα σπασμένα αλλονών, όμως δε δικαιολογείται αυτή η απαξίωση των αρχών, των αξιών.
Πλέον θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλλον όχι με τόσο ευνοϊκούς όρους. Οι καιροί μου θυμίζουν εμφύλιο πόλεμο και το ρητό «ένας για όλους και όλοι για έναν» ηχεί πλέον ως «ένας για όλους και όλοι για μένα». Το ερώτημα ωστόσο είναι το εξής.. πώς είναι δυνατόν ένας τόσο περήφανος και ένδοξος λαός να είναι ταυτόχρονα ικανός και να διαπρέψει αλλά και να φάει τις σάρκες του;;...
Διαχρονικά και συνάμα επίκαιρα τα λόγια του Σεφέρη «Είμαστε ένας λαός με παλικαρίσια ψυχή, που κράτησε τα βαθιά κοιτάσματα της μνήμης του σε καιρούς ακμής και σε αιώνες διωγμών και άδειων λόγων. Τώρα που ο τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει να θέλει να μας κάνει τροφίμους ενός οικουμενικού πανδοχείου, θα την απαρνηθούμε άραγε αυτή τη μνήμη;
Θα το παραδεχτούμε τάχα να γίνουμε απόκληροι; Δε γυρεύω μήτε το σταμάτημα μήτε το γύρισμα προς τα πίσω, γυρεύω το νου, την ευαισθησία και το κουράγιο των ανθρώπων που προχωρούν εμπρός.»
Δήμητρα Σιαχάμη, Εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου